Kathimerini.gr
ΤΗΣ ΓΙΩΤΑΣ ΣΥΚΚΑ
Το πρώτο που έκανε ο βιρτουόζος στο ούτι, πολυοργανίστας, συνθέτης και τραγουδιστής, Θωμάς Κωνσταντίνου, όταν ξεκίνησε η υποχρεωτική καραντίνα, ήταν να μεταφέρει ηχητικό εξοπλισμό στο άδειο πατρικό του, στο Γαλάτσι. «Εκεί, ανάμεσα σε καρέκλες στυλ Λουδοβίκου της μαμάς και σεμεδάκια ολόγυρα, με δαίμονες καλούς και κακούς από το παρελθόν να βγαίνουν στην επιφάνεια και εφηβικές αναμνήσεις, μέσα στην απόλυτη απελπισία για ό,τι μας ξημερώνει, άρχισα να ηχογραφώ» λέει στην «Κ». Μία από τις δουλειές που ετοίμασε –έχει άλλες δύο έτοιμες, είναι το άλμπουμ «Holy Week» που κυκλοφορεί από την FM Records. Εξι πρωτότυπες συνθέσεις και διασκευές για ούτι, βασισμένες σε πασχαλινούς ύμνους, ένα για κάθε ημέρα της Μεγάλης Εβδομάδας.
«Δεν είναι επανεκτέλεση των ύμνων. Είναι τι σημαίνει πίστη για μένα και περιλαμβάνει ανοιξιάτικες εικόνες από την παιδική μου ηλικία, ακόμη και η τρεχάλα από Επιτάφιο σε Επιτάφιο για έναν εφηβικό έρωτα στην επαρχία». Σίγουρα, πάντως, δεν φανταζόταν ότι με ύμνους και τον γλυκό ήχο από το ούτι, θα έκανε το δισκογραφικό του ντεμπούτο. Γιατί μπορεί να έχει δίσκους στο ενεργητικό του με τους «Τακίμ» ή τους κοσμοπολίτικους «Chronos Project», αλλά το «Holy Week» που έγινε με τη βοήθεια του Μιχάλη Κουμπιού (ανέλαβε το artistic direction), είναι ο πρώτος του προσωπικός δίσκος, ο οποίος είναι ελεύθερος σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες και το ΥouΤube.
«Η καραντίνα στο πατρικό ξύπνησε πολλές αναμνήσεις. Ακόμη και την επίσκεψη του μεγάλου Νίκου Σαραγούδα στο σπίτι μας, όταν μου δώρισε το πρώτο μου ούτι. Το κρατούσε στο ένα χέρι και στο άλλο κουβαλούσε μια σακούλα κρέατα, γιατί μην ξεχνάτε ήταν κρεοπώλης εκτός από καλλιτέχνης». Από μουσική οικογένεια κατάγεται και ο ίδιος. Ο πατέρας του Γιάννης Κωνσταντίνου, γερή φωνή του παραδοσιακού και η μητέρα του τραγουδίστρια από 16 χρόνων στην περιοχή της Ναυπάκτου –σταμάτησε σαν μεγάλωσε η οικογένεια–, τον έπαιρναν μαζί τους στα πανηγύρια. «Αν και είμαστε οικογένεια μουσικών, δεν εκφραζόμασταν με γλέντια στις ιδιωτικές στιγμές. Θυμάμαι πάντα ησυχία το Πάσχα. Ισως, γιατί η ζωή στο πατάρι ήταν δύσκολη για τους καλλιτέχνες».
Οι αναμνήσεις των ημερών, σχετίζονται με ήχους της εκκλησίας σε ένα ταπεινό χωριό. Ο ίδιος έψελνε κυρίως τα καλοκαίρια, δίπλα στον παπα-Σταύρο. «Ετσι άρχισα να έχω επαφή από τα εννιά μου με τη βυζαντινή μουσική, γιατί μέχρι τότε σπούδαζα πιάνο. Οι παλιοί του δημοτικού τραγουδιού δεν ήθελαν τα παιδιά τους να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο στα πανηγύρια, αλλά αν τους άρεσε η μουσική, τα έστρεφαν στην κλασική. Εγώ ήμουν από μωρό στο πατάρι».
Σπούδασε ευρωπαϊκή και βυζαντινή μουσική, παίζει ούτι, λαούτο, μαντολίνο, ταμπουρά που έμαθε στο Μουσικό Γυμνάσιο Παλλήνης, οι συνθέσεις του σμίγουν ανατολή και δύση, κάνει συναυλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και είναι καθηγητής στο μεταπτυχιακό Μουσικών Σπουδών του ΕΚΠΑ.
«Το ούτι ταίριαξε με την ιδιοσυγκρασία μου. Το ερωτεύθηκα από την πρώτη στιγμή. Πήγα στον πατέρα μου και του το περιέγραφα όπως ο Γ. Κωνσταντίνου το προφιτερόλ στα “Χτυποκάρδια στο θρανίο”. Εχει μια βραχνάδα αυτό το μουσικό όργανο, δεν είναι σαματατζίδικο σαν το βιολί ή το κλαρίνο. Και τώρα, στη δύσκολη στιγμή του κορωνοΐου ήταν στήριγμά μου».
Μαθημένοι και οι δύο με τη σύζυγό του, την ηθοποιό Δήμητρα Στογιάννη, στις δυσκολίες του καλλιτέχνη, λέει πως «αυτό που ζούμε τώρα είναι πρωτόγνωρο». «“Πάγωσαν“ οι συμφωνίες κι όλα δείχνουν ότι καλοκαίρι και φθινόπωρο θα είναι δύσκολα. Στην Ελλάδα είμαστε, αισιοδοξώ ότι κάτι θα γίνει, και ηχογραφώ κάθε μέρα για παρηγοριά».
