Kathimerini.gr
Από όλα όσα ζει σε μια συναυλία ο πρωταγωνιστής της, από όλα όσα ευχαριστιέται στη σκηνή ένας μουσικός ή ερμηνευτής, αυτό που έχει λείψει περισσότερο στη Μόνικα, είναι κάτι τόσο απλό αλλά και τόσο σύνθετο: «μου έχει λείψει να κοιτάζω τον κόσμο στα μάτια, γιατί παρόλο που κανείς δεν πιστεύει ότι μπορείς να τον δεις, εγώ τους κοιτάζω και τους διαβάζω», λέει. «Μου αρέσει αυτή η επικοινωνία, να έχω μπροστά μου χιλιάδες ματάκια. Αυτό και το χειροκρότημα: οι άνθρωποι χτυπούν απλώς τα χέρια τους και δημιουργείται ένας από τους ωραιότερους ήχους του κόσμου».
Αυτά τα χειροκροτήματα, τα μάτια, η Μόνικα ετοιμάζεται να τα χαρεί τη Δευτέρα και την Τρίτη, σε δύο συναυλίες στο Ηρώδειο, όπου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, θα παρουσιάσει τον τελευταίο, ελληνόφωνο δίσκο της, «Ο κήπος είναι ανθηρός». Κάπως έτσι, σαν κήπος, θα είναι στολισμένο και το αρχαίο ωδείο. Και αν ζητήσεις από τη Μόνικα να διαλέξει μία σκηνική του λεπτομέρεια που να συμπυκνώνει τη βραδιά, εκείνη θα πει τα γιασεμιά: «σχεδιάσαμε με σεβασμό στον χώρο ένα σκηνικό ενιαίο, που παραπέμπει σε κήπο», εξηγεί. «Ούτε καλώδιο, που λέει ο λόγος, δεν αφήσαμε στην τύχη. Από τις συναυλίες μου θέλω να φεύγει ο κόσμος με δυνατές εικόνες, όχι μόνο με τη μουσική. Και θεωρώ ότι από τα ωραιότερα στοιχεία στο Ηρώδειο, θα είναι τα γιασεμιά».
Εδώ και ένα χρόνο περίπου, έχει αφήσει το Λος Αντζελες και ζει με την οικογένειά της στο «νησί των αρωμάτων», τις Σπέτσες. Αλήθεια, ο τόπος και τα χαρακτηριστικά του, την επηρεάζουν ως δημιουργό; «Οχι μόνο ο τόπος, αλλά και ο τρόπος ζωής, φέρνουν συγκεκριμένο μουσικό αποτέλεσμα», αποκρίνεται. «Είναι προτεραιότητά μου να γεμίζω με εικόνες, εμπειρίες, ανθρώπους. Δεν είναι τυχαίο ότι ο δίσκος γράφτηκε στις Σπέτσες, στα ελληνικά νερά. Είχα το υλικό, αλλά εκεί απογειώθηκε μέσα μου».
Στο νησί βίωσε και την καραντίνα. Αυτό που την τρόμαξε περισσότερο στη διάρκειά της, ήταν η αίσθηση ενός ακόμα κινδύνου που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα, σαν σημάδι ότι ο πλανήτης έφτασε στα όριά του. Αυτό που περισσότερο την ενθάρρυνε ήταν η υπενθύμιση «πως ό,τι και να γίνει έχεις τους δικούς σου ανθρώπους, πως ακόμα και αν αναγκαστείς να σταματήσεις να τρέχεις, πάλι είναι όμορφη η ζωή».
Δεν είναι επομένως παράξενο που, αν ρωτήσεις τη Μόνικα για όσα περνάει το επαγγελματικό σινάφι των καλλιτεχνών λόγω της πανδημίας, εκείνη θα συμφωνήσει αλλά θα προσθέσει και κάτι ακόμα: «Σκέψου και τους γιατρούς και τις συνθήκες στις οποίες δούλευαν εκείνοι», θα πει. «Αν υπάρχει θέληση και έμπνευση, ο καλλιτέχνης είναι στην ευνοϊκή θέση να μπορεί να εκφράσει μια τέτοια κρίση. Αλλα επαγγέλματα δεν έχουν τέτοια δυνατότητα. Ισως είναι νωρίς, αλλά σε 1-2 χρόνια, μπορεί να προκύψουν θαύματα στη μουσική, λόγω της κρίσης».
Δώδεκα χρόνια έχουν περάσει από το δικό της θαυμάσιο ντεμπούτο, το «Avatar» και η Μόνικα, έπειτα από τέσσερις συνολικά δίσκους (κι ενώ έχει σχεδόν έτοιμο τον πέμπτο, που θα είναι αγγλόφωνος και θα αντλεί έμπνευση και από τη ζωή της στο Λος Αντζελες) μοιάζει να ξέρει τι έχει κερδηθεί και τι έχει χαθεί στην πορεία: «Ισως έχω χάσει –και το θεωρώ θετικό– λίγο από τον ρομαντισμό μου», καταλήγει. «Αλλά έχω κερδίσει εμπειρία, συνείδηση του τι συμβαίνει στη μουσική, πέραν του να παίρνεις μια κιθάρα και να γράφεις ένα τραγούδι στον καναπέ σου. Πλέον, απολαμβάνω και την υπόλοιπη διαδικασία, θέλω να μοιραστώ το τραγούδι, θέλω να φτάσει ψηλά, να κάνω ένα ωραίο βίντεο, να το προωθήσω όπως πρέπει. Πιο μικρή ίσως είχα τη φοβία ότι αν γίνει επιτυχία, θα έχω πολλή δουλειά θα με αναγνωρίζουν στον δρόμο. Τώρα, όλα αυτά μπορώ να τα διαχειριστώ».
«Ο κήπος είναι ανθηρός», 20-21 Ιουλίου, Ωδείο Ηρώδου Αττικού, 9 μ.μ.
