«Νιώθω πολύ περίεργα και τρομάζω από χαρά όταν ακούω τραγούδια μου»

Η ταλαντούχα τραγουδίστρια, συνθέτρια, μουσικός και πολλά άλλα Μόνικα Χριστοδούλου, γνωστή ως Μόνικα ή Monika θα λάβει μέρος στο Φάρμα Projekt το Σάββατο 1 Ιουλίου και ανυπομονεί να ανεβεί στη σκηνή για να διασκεδάσει μαζί με το κοινό σε ένα αλλιώτικο πάρτι. Μιλώντας αποκλειστικά στην «Κ» και λέει ότι το Φάρμα Projekt ήταν μια πολύ ωραία και ξεχωριστή πρόταση που δεν μπορούσε να αρνηθεί. Η διαδρομή που διένυσε για να φτάσει στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα είναι μεγάλη, αλλά άκρως διδακτική, που τονίζει. Η περιπέτειά της (ένα ναυάγιο με φίλους της το 2012) της άλλαξε την κοσμοθεωρία της και πλέον βλέπει τα πάντα με άλλη ματιά. Ηχογράφησε στο στούντιο που ηχογραφήθηκε και το «Back to Black» της Amy Winehouse, όπου ένιωσε πολύ οικεία από την πρώτη στιγμή και προσπάθησε να δώσει τον καλύτερο εαυτό της για ένα όμορφο αποτέλεσμα.

–Από ένα ωδείο στο Καρπενήσι με μία διεθνή και επιτυχημένη καριέρα, διένυσες πολύ δρόμο;
–Ναι, μεγάλο και γεμάτο ταξίδι. Μεγάλωσα στο Καρπενήσι, μία μικρή πόλη. Δεν υπήρχε ωδείο αλλά είχαμε Φιλαρμονική. Δεν υπήρχε σινεμά αλλά είχαμε κινηματογραφική λέσχη. Δεν υπήρχαν παιδότοποι αλλά είχαμε πανέμορφα λιβάδια, δροσερά ποτάμια και ένα επιβλητικό χιονοδρομικό κέντρο όπου περνούσαμε μέρες ολόκληρες με τους φίλους μου, αγναντεύοντας από ψηλά την ομορφιά της Ελλάδας. Ταξίδευα αρκετά στην Ευρώπη με την οικογένειά μου λόγω της δουλειάς του μπαμπά μου κι έπειτα σαν φοιτήτρια δεν σταμάτησα ούτε λεπτό να εξερευνώ και να γεμίζω εμπειρίες. Η μουσική δεν ήταν ποτέ στα επαγγελματικά μου πλάνα αλλά ήταν ο μοναδικός τρόπος να εκφράσω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου. Χωρίς να ξέρω να διαβάζω μουσική, έμαθα να ακούω προσεχτικά και έτσι άρχισα να αναπαράγω μουσική μέσω παρατήρησης. Ο αδερφός μου με κάλεσε να συμμετάσχω σε μία από τις συναυλίες με την μπάντα του στην Πάτρα κι έτσι ξαφνικά ανακάλυψα έναν καινούργιο εντυπωσιακό κόσμο στον οποίο ένιωσα πως είναι το στοιχείο μου. Έπειτα στην Αθήνα άρχισα να γράφω τα δικά μου τραγούδια και μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, κυκλοφόρησα τον πρώτο μου δίσκο και έδινα συναυλίες σε όλη την Ελλάδα.

–Αντιμετώπισες δυσκολίες φαντάζομαι.
–Δυσκολίες πολλές, άγχος, ανασφάλεια αλλά μου άρεσε. Μου αρέσει η σκληρή δουλειά, διαρκώς σκέφτομαι το επόμενο βήμα και απαιτώ από τους γύρω μου να δώσουν το κάτι παραπάνω. Το 2012 αποφάσισα να πάω στην Αμερική, μόνη μου. Πήρα απλώς ένα αεροπλάνο και πήγα Νέα Υόρκη. Χωρίς να με γνωρίζει κανείς, χωρίς να έχω κανέναν, δοκίμασα τις αντοχές μου, τις ικανότητές μου, το ταλέντο μου. Χτύπησα πολλές πόρτες και για κάποιο λόγο όλοι με δέχτηκαν με ενθουσιασμό. Κάτι είδαν σε εμένα που εγώ ακόμη δεν έχω καταλάβει τι είναι. Πιστεύω απλώς πως όταν κάποιος είναι βαθιά αισιόδοξος και μέσα σε μια θάλασσα από χιλιάδες δυσκολίες καταφέρνει να διακρίνει ένα κυματάκι θετικής ενέργειας, μπορεί να τα καταφέρει τα πάντα. Έτσι κι εγώ, προχωρούσα, κυνηγούσα τη ζωή και τώρα που μιλάμε συνεχίζω με το ίδιο ακριβώς μοτίβο. Τίποτα και για κανένα λόγο δεν θα νιώσω κουρασμένη ή απογοητευμένη. Συνεχίζω να κάνω αυτό που αγαπώ και το κάνω όσο καλύτερα μπορώ για να μοιράζομαι όμορφες στιγμές με τον κόσμο.

–Μία περιπέτειά σου (το ναυάγιο) σε άλλαξε και ως άνθρωπο και ως μουσικό;
–Ναι, εγώ και άλλοι τέσσερις φίλοι μου είχαμε ένα ατύχημα με φουσκωτό στη θάλασσα σχεδόν πέντε χρόνια πριν. Προέκυψε διαρροή βενζίνης στη μηχανή λόγω των κυμάτων και το φουσκωτό άρπαξε φωτιά. Εγώ κι ένας από τους φίλους μου κολυμπούσαμε 7,5 ώρες χωρίς σωσίβια. Φτάσαμε 2 το πρωί στη νησί της Τζια. Ο φίλος μου ανέβηκε τα βράχια και βρήκε βοήθεια σε ένα σπίτι εκεί κοντά. Οι υπόλοιποι τρεις βρέθηκαν τυχαία έπειτα από 4 ώρες μέσα στη θάλασσα από ένα ιστιοπλοϊκό κάπου κοντά στην Κύθνο. Σωθήκαμε όλοι και ακόμη και μετά από τόσα χρόνια, δεν περνάει μέρα που να μη σκεφτόμαστε το «ναυάγιο». Η ζωή μου άλλαξε, έγινα ακόμη πιο δυναμική, πιο δημιουργική, πολύ πιο επιλεκτική και δεν αφήνω τον εαυτό μου να αναλώνεται σε τίποτα και για κανέναν που νιώθω ότι δεν αξίζει. Εκτιμώ την κάθε μέρα, το κάθε λεπτό ξεχωριστά και προσπαθώ να εμπνέω και τους υπόλοιπους γύρω μου για τη χαρά της ζωής.

Πρέπει να νιώθω ό,τι γράφω

–Θα ήθελες να γίνεις περισσότερο εμπορική για να πουλήσεις περισσότερο;
–Μπορώ να κάνω μόνο ό,τι λέει η καρδιά μου. Δεν πρόκειται όμως να γράψω κάτι ψεύτικο μόνο και μόνο για να πουλήσω περισσότερο. Δεν υπάρχει περίπτωση. Πρέπει να νιώθω ό,τι γράφω, να μπορώ να το υποστηρίξω σαν άνθρωπος και να μου αρέσει. Εάν αυτό μια μέρα συμβαδίσει με τα δεδομένα της εμπορικής μουσικής, έχει καλώς.

–Το ότι ηχογράφησες στο στούντιο που ηχογραφήθηκε και το «Back to Black» της Amy Winehouse, με συντελεστές κοινούς μουσικούς, το θεώρησες καταξίωση;
–Στο στούντιο αυτό της Νέας Υόρκης από τη πρώτη στιγμή ένιωσα πολύ οικεία, κυρίως λόγω του Homer Steinweiss, που αργότερα έγινε παραγωγός μου και πλέον αδελφικός μου φίλος. Ο χώρος εκεί έχει κάτι μαγικό, μια ζεστασιά που από τη μία εμπνέει δέος χάρη σε όλους τους «μεγάλους» δίσκους που έχουν γραφτεί εκεί και απ’ την άλλη σε κάνει μέρος της ίδιας παρέας. Όλοι οι μουσικοί με τους οποίους δούλεψα στο στούντιο με αντιμετώπισαν με τον ίδιο σεβασμό και επαγγελματισμό όπως π.χ. και τον Μαρκ Ρόνσον ο οποίος μας επισκέφτηκε μία από τις μέρες των ηχογραφήσεων. Ήταν κάτι που με συγκλόνισε κι έτσι με τη σειρά μου, προσπάθησα να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου ώστε να βγάλουμε ένα όμορφο αποτέλεσμα.

–Υπάρχει συνταγή για την επιτυχία;
–Η επιτυχία είναι μια συγκυρία από πολλούς παράγοντες. Κατά τη γνώμη μου, 20% είναι ταλέντο, 20% σωστό timing, 20% θέληση και 40% αντίληψη. Ώστε να μπορεί κάποιος που έχει όλα τα παραπάνω να παίρνει τις σωστές αποφάσεις με βάση τη βιομηχανία, τη ζωή του, τη μουσική που γράφει κ.τ.λ. Είναι αμέτρητα τα διλήμματα που εμφανίζονται στον χώρο της μουσικής. Κάποιες φορές κανένα από τα δύο μονοπάτια δεν είναι συμφωνεί με το ένστικτο και θα πρέπει κανείς να δημιουργήσει τη δική του διαδρομή. Εκεί χρειάζεται πολύ περισσότερη επιχειρηματική δουλειά από τον ίδιο τον μουσικό, παρά ταλέντο.

–Το τελευταίο διάστημα βρίσκεσαι στο Λος Αντζελες, πώς είναι εκεί τα πράγματα; Είναι μουσικός παράδεισος; Υπάρχει χώρος για μία ελληνίδα τραγουδίστρια στην Αμερική;
–Ναι, το Λος Άντζελες στην εποχή μας πιστεύω είναι το κέντρο της μουσικής βιομηχανίας. Δεν το διακρίνω αυτό στην καθημερινότητά μου αλλά σίγουρα το εμπνέει ο παλμός της πόλης. Νιώθω πολύ περίεργα και τρομάζω από χαρά όταν ακούω τραγούδια μου στο ραδιόφωνο, καθώς οδηγώ στη Sunset blvd αλλά απ’ την άλλη ξέρω ότι τουλάχιστον έχω κάνει κάτι σωστά. Υπάρχει χώρος και χρόνος για όλους, αρκεί, όπως ξαναείπα, να κυνηγάει κανείς τη ζωή και τις ευκαιρίες, να έχει όραμα και την αντίληψη να το χτίζει βήμα-βήμα. Κάποιες φορές είναι εξουθενωτικό αλλά όταν αναγνωρίζεται, έστω και με αργούς ρυθμούς, συνεχίζεις ακάθεκτος.

Κουβαλάω πολύ έντονο ελληνισμό μέσα μου

–Οι μουσικές σου επιρροές είναι κυρίως από την Αμερική, ποια ελληνικά στοιχεία έχεις εντάξει στον ήχο σου;
–Τα ρεμπέτικα, μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και Μίκη Θεοδωράκη, Ξαρχάκο, Μαρκόπουλο, Μίμη Πλέσσα μουσικές από τις ελληνικές ταινίες. Κουβαλάω πολύ έντονο ελληνισμό μέσα μου ακόμη και όταν τραγουδώ αγγλικά.

–Γράφεις μουσική και για θέατρο, είναι άλλη διαδικασία η σύνθεση για μια θεατρική παράσταση;
–Είναι αρκετά διαφορετική, διότι εκεί αναγκάζομαι να ακολουθώ κατευθυντήριες γραμμές, όπως σκηνοθετικές οδηγίες, χρονικά περιθώρια, συγκεκριμένα λόγια, κινησιολογία και άλλα πολλά. Μου είναι εξαιρετικά ευχάριστο να γράφω μουσική για θέατρο γιατί χάρη σε όλα τα παραπάνω ανακαλύπτω κι εγώ η ίδια μουσικές δυνατότητες που διαφορετικά δεν θα ανακάλυπτα ποτέ. Κοινώς, στη δισκογραφία μου κάνω ό,τι θέλω εγώ, ενώ στο θέατρο κάνω ό,τι μου ζητούν. Και στις δύο περιπτώσεις πειραματίζομαι και μαθαίνω. Το θέατρο είναι και ένας από τους λόγους που έγραψα στο Secret in the dark, ένας ντίσκο κατά βάση δίσκος, καθώς στην πρώτη μου θεατρική δουλειά, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, η σκηνοθέτις μου ζήτησε να γράψω ένα ντίσκο κομμάτι που να θυμίζει το «Staying Alive». Χμ, ενδιαφέρον σκέφτηκα. Κι έτσι γεννήθηκε μια ακόμη πρόκληση που έπρεπε να δοκιμάσω.

–Ετοιμάζεις κάτι αυτό το διάστημα;
–Ετοιμάζω δύο ελληνικά τραγούδια που θα προσπαθήσω να κυκλοφορήσω αυτό το καλοκαίρι. Θα είναι η πρώτη φορά που θα κυκλοφορήσω μουσική στα ελληνικά. Παράλληλα ετοιμάζω καινούργιο αγγλικό δίσκο ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα θα κυκλοφορήσει την άνοιξη του 2018.

–Τι είναι η μουσική για τη Μόνικα;
–Τέχνη, επικοινωνία, παρέα, έρωτας.

–Δεν το συνηθίζεις να εμφανίζεσαι σε φεστιβάλ όπως το Φάρμα Projekt. Πως και αυτή η αλλαγή;
–Είναι μια πολύ ωραία πρόταση, ξεχωριστή. Πώς να αρνηθώ; Φοβερός χώρος, ωραίος κόσμος, Κύπρος που υπεραγαπώ, πάμε να γιορτάσουμε το καλοκαίρι. Μετά από τη συναυλία μου τη προηγούμενη Κυριακή στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος ανυπομονώ να ξανανέβω στη σκηνή και να τραγουδήσουμε παρέα!

Μουσικός και όχι μόνο
Η Μόνικα Χριστοδούλου, γνωστή ως Μόνικα ή Monika, είναι Ελληνίδα τραγουδίστρια-τραγουδοποιός. Το πρώτο άλμπουμ της «Avatar» κυκλοφόρησε το 2008 και το δεύτερο «Exit» ακολούθησε το 2010. Και τα δύο άλμπουμ έγιναν πλατινένια. Έχει δώσει πολλές sold out συναυλίες σε σημαντικούς χώρους όπως το μικρό θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου, το Θέατρο Βράχων, το Θέατρο Λυκαβηττού, καθώς και το ARK Festival της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης για δύο συνεχόμενες χρονιές (2010 και 2011). Τα δύο άλμπουμ της γνώρισαν μεγάλη κριτική και εμπορική αποδοχή, με την πλειοψηφία των ελληνικών μέσων να την ανακηρύσσουν τη νέα ελπίδα της ελληνικής μουσικής σκηνής.Τον Ιανουάριο του 2013 συν-δημιούργησε τη μουσική παράσταση «Primal», βασισμένη στα δύο προσωπικά της άλμπουμ, που ανέβηκε για 5 βραδιές στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Ταυτόχρονα κυκλοφόρησε και το ΕΡ «Primal» με τα 5 τραγούδια της παράστασης και το χριστουγεννιάτικο «Dreaming Of This Year» ως bonus track.

Η Μόνικα θα εμφανιστεί στο Φάρμα Projekt to Σάββατο, 1 Ιουλίου, στις 10:30 μ.μ. Αngel’s Hills Mountain Resort, Καμπιά, Λευκωσία.

Φωτογραφίες: Eilon Paz