Kathimerini.gr
ΤΗΣ ΓΙΩΤΑΣ ΣΥΚΚΑ
Στην αρχή της πρώτης καραντίνας, τον περασμένο Μάρτιο, εννέα καλλιτέχνες ένωσαν τις φωνές τους σε μιαν αισιόδοξη παραλλαγή του τραγουδιού «Θα κάτσω σπίτι» του Λουκιανού Κηλαηδόνη. Και όσο ο καιρός προχωρούσε και τα μέτρα του ΕΟΔΥ συνεχίζονταν, ακούγαμε πολλά τραγούδια, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, που ήταν σατιρικές διασκευές παλιών επιτυχιών. Στην Ελλάδα, η ελαφράδα των πρώτων ημερών με τραγούδια όπως το εφηβικής αισθητικής «Αχ Ντίνα» των Knock Out έδωσαν γρήγορα τη θέση τους και σε καταγγελτικά κομμάτια. Ανάμεσά τους το «Ω, γλυκύ μου έαρ, σε καραντίνα, από τον ιό του τρόμου και τον τρόμο του ιού…» του B. D. Foxmoor και των Active Μember, ένα χιπ χοπ για τον φόβο που απλώνεται σε live streaming.
Ηδη όμως από τον Φεβρουάριο του 2020 ο Γιώργος Δημητριάδης στο «Ολοι καλά» τραγουδούσε για τους αμόλυντους και μολυσμένους που στήνονται για το επίδομα σε μια ουρά, για τα ποσοστά, τα κρούσματα, τους προφήτες-κήρυκες τρελούς, ελπίζοντας «πότε θα γίνουμε όλοι καλά», ενώ τον περασμένο Οκτώβριο ο Νίκος Πορτοκάλογλου έγραψε το «Πότε επιτέλους θα μου πεις ένα νέο καλό».
Κουρασμένοι, άλλος πολύ κι άλλος λιγότερο, οι καλλιτέχνες επιμένουν. Γράφουν, ηχογραφούν και μοιράζονται διαδικτυακά τα τραγούδια τους. Ανάμεσα στις νέες ηχογραφήσεις, οι οποίες είναι πράγματι πολλές, υπάρχουν ενδιαφέρουσες που με τον έναν ή τον άλλον –συνήθως διακριτικό– τρόπο περιέχουν τα συναισθήματα αυτού του καιρού που μας δημιούργησε ο πρώτος ή ο δεύτερος εγκλεισμός, τα γεγονότα που μεσολάβησαν όπως το ελληνικό #MeToo κ.ά.
Ο Πάνος Κατσιμίχας (αριστερά) κυκλοφόρησε την «Ουτοπία» και οι Γιάννης Μαθές και Μάνος Σαγκρής το τραγούδι «Στέλλα», για τις φωνές που βρήκαν τη δύναμη να μιλήσουν.
Οι διαδικτυακές συνομιλίες εν μέσω πανδημίας του Πάνου Κατσιμίχα και του Σπύρου Αραβανή δημιούργησαν την ενδιαφέρουσα «Ουτοπία», που κυκλοφορεί από τον «Μετρονόμο». Ο πρώτος υπογράφει τη μουσική, ο δεύτερος τους ιδιαίτερους στίχους. Μία κοπέλα αμίλητη γυρνάει στο «κρύο» της Ιστορίας, φιλάει στο μέτωπο τον Εκτορα, μεταμορφώνεται σε ηρωίδα του Τόμας Μορ και του Χ. Τζ. Ουέλς, αγριεύει με τις φλόγες της Οκτωβριανής Επανάστασης, τους πυρακτωμένους στίχους του Μαγιακόφσκι, δολοφονείται με τη Ρόζα Λούξεμπουργκ στο Βερολίνο και δραπετεύει στο μέλλον με τα τελευταία της λόγια: «Ημουν, είμαι, θα ξαναγίνω».
Τραγούδι της δεύτερης καραντίνας είναι η «Στέλλα», εμπνευσμένο από το ζήτημα της σωματικής και ψυχολογικής κακοποίησης που βγήκε στο φως, ένα τραγούδι «για τις φωνές που βρήκαν τη δύναμη να μιλήσουν». Ο Γιάννης Μαθές στη μουσική και στην ερμηνεία και ο Μάνος Σαγκρής στους στίχους έχουν δώσει και άλλες φορές καλά τραγούδια. Τον Φεβρουάριο, ο Μαθές γρατζουνώντας όπως περιγράφει μια μέρα το γιουκαλίλι, πρόσεξε ανάμεσα στους στίχους που του έδωσε ο Σαγκρής το «Στέλλα δεν κρατάμε πια μαχαίρι/ τα δικά μας τα τραγούδια/ με το χέρι στην οργή/ που δε βρήκε η φωνή σου/μες στον κόσμο μια φωνή/». Στην ηχογράφηση συνέβαλαν οι μουσικοί Χρίστος Δρούζας (ηλεκτρικό μπάσο) από το Βερολίνο, ο Βασίλης Γιασλακιώτης (πλήκτρα) από την Κρήτη και από την Αθήνα ο Σταύρος Παργινός (βιολοντσέλο, μαντολίνο) και ο Κώστας Σμόνος (Γιουκαλίλι).
«Θέατρο του δρόμου» είναι ο τίτλος του καινούργιου τραγουδιού του Γιάννη Χαρούλη σε στίχους της Ελένης Φωτάκη, γραμμένο στη μνήμη του Νικόλα Ασιμου. «Το «Θέατρο του δρόμου» αναφέρεται στις τελευταίες ημέρες ενός μελλοντικού αυτόχειρα. Επίσης ενδιαφέρον τραγούδι, γεμάτο αίσθημα και εικόνες. Μια βιτρίνα καλυμμένη με εφημερίδες, χειρόγραφα σημειώματα, φωτογραφίες, μαρτυρίες, μια υδρόγειος μέσα σε μια απόχη, ψυχιατρεία, κραυγές, θύτες και θύματα…
Η Ηρώ ηχογράφησε ένα παλιό και δημοφιλές, το «Comme ils disent» του Σαρλ Αζναβούρ, το οποίο παρουσιάζει σε ελεύθερη απόδοση στα ελληνικά με τίτλο «Οπως λένε…». Ηχογραφήθηκε στο σπίτι, όπως σημειώνει η τραγουδοποιός, «σε μια εποχή όπου η αλήθεια απέκτησε στόμα για να μιλήσει και ο φόβος βρήκε τον τρόπο να ορθώσει ανάστημα…». Το «Comme ils disent» ήταν από τα πιο σημαντικά τραγούδια της δεκαετίας του ’70 που έθιξαν το θέμα της ομοφυλοφιλίας. Περιγράφει τη ζωή ενός άντρα που ζει με τη μητέρα του, εργάζεται κατά καιρούς ως διακοσμητής και στυλίστας, «αλλά η πραγματική του δουλειά είναι τη νύχτα τραβεστί, είναι καλλιτέχνης».
