Kathimerini.gr
ΤΟΥ ΑΙΜΙΛΙΟΥ ΧΑΡΜΠΗ
H θρυλική Μα Ρέινι ★★★
ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ (2020)
Σκηνοθεσία: Τζορτζ Γουλφ
Ερμηνείες: Βαϊόλα Ντέιβις,
Τσάντγουικ Μπόουζμαν,
Κόλμαν Ντομίνγκο
Αλλη μία από τις φετινές ταινίες του Netflix που κρυφοκοιτάζουν προς τα Οσκαρ ανέβηκε πρόσφατα στη διαδικτυακή πλατφόρμα. Πρόκειται μάλιστα για ένα μάλλον ασυνήθιστο για τα δεδομένα του Νetflix φιλμ, αφού αυτό μεταφέρει στην οθόνη το ομώνυμο και βραβευμένο με Πούλιτζερ θεατρικό του Ογκουστ Ουίλσον.
Βρισκόμαστε στο Σικάγο του 1927. Τα μπλουζ που ξεκίνησαν από το Δέλτα του Μισισιπή κατακτούν πλέον και την αμερικανική μεγαλούπολη, την ώρα που η σπουδαιότερη ερμηνεύτριά τους, Μα Ρέινι (Βαϊόλα Ντέιβις), φτάνει στο στούντιο για να ηχογραφήσει έναν καινούργιο δίσκο. Εκεί βρίσκεται ήδη η μπάντα, αποτελούμενη από έμπειρους μουσικούς, αλλά και τον φιλόδοξο νεαρό τρομπετίστα Λέβι (Τσάντγουικ Μπόουζμαν), ο οποίος θα έρθει σε σύγκρουση με τη «Μητέρα των μπλουζ».
Η επιτυχία για τον σκηνοθέτη της ταινίας, Τζορτζ Γουλφ, είναι πως σέβεται –σε υπερβολικό ίσως βαθμό– το θεατρικό του πρότυπο, ενώ έχει την ευτυχία να διαθέτει και δύο χαρισματικούς πρωταγωνιστές. Ολόκληρη η πλοκή εκτυλίσσεται ουσιαστικά μέσα στους τοίχους του στούντιο μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα. Ανθρωποι που ιδρώνουν και ξεϊδρώνουν, παθιάζονται, φλερτάρουν, καβγαδίζουν και, φυσικά, δημιουργούν υπέροχη μουσική.
Η αφροαμερικανική κουλτούρα ξεχειλίζει, κυρίως στους διαλόγους της μπάντας, εκεί όπου ο ενθουσιώδης Λέβι προσπαθεί να αποδείξει την αξία του και να αναδειχθεί σε κάτι περισσότερο από απλό «εργάτη» της μουσικής.
Ο πρόωρα χαμένος Τσάντγουικ Μπόουζμαν δίνει εδώ ερμηνευτικό ρεσιτάλ στον τελευταίο ρόλο της καριέρας του και δεν είναι καθόλου απίθανο –ούτε άδικο– να τιμηθεί με το χρυσό αγαλματίδιο τον ερχόμενο Απρίλιο. Από την άλλη, υπάρχει η Βαϊόλα Ντέιβις. Σπουδαία ηθοποιός και αυτή, ενσαρκώνει μια Μα Ρέινι που μοιάζει με οδοστρωτήρα· φωνάζει, ζηλεύει, απειλεί τους λευκούς παραγωγούς και δεν υποχωρεί χιλιοστό μέχρι να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις και τα καπρίτσια της. Είναι ένα κινούμενο ηφαίστειο, ακριβώς όπως η μουσική που ερμηνεύει: «Με τα μπλουζ μιλάει η ζωή. Δεν τραγουδάς για να νιώσεις καλά, το κάνεις για να καταλάβεις τη ζωή», την ακούμε να λέει σε κάποιο σημείο.
Κάπου ανάμεσα σε αυτούς τους δύο ασυγκράτητους πρωταγωνιστές, και με τους υπόλοιπους να ρίχνουν λάδι στη φωτιά, έρχεται η σύγκρουση. Η ένταση ανεβαίνει, συσσωρεύεται σταδιακά και γίνεται σχεδόν απτή μέχρι την έκρηξη του φινάλε. Το παράλογο άλλωστε, η στιγμιαία τρέλα και το συναίσθημα πάνε πακέτο στα μπλουζ, μαζί με τις ιστορίες για τους μουσικούς που πούλησαν την ψυχή τους στον διάβολο και την υπόλοιπη μυθολογία.
