Kathimerini.gr
ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ ΖΩΗ
Φανταστήκατε ποτέ τον εαυτό σας να κραδαίνει το φωτόσπαθο του Γιούαν Μακ Γκρέγκορ, από την ταινία «Πόλεμος των άστρων: Η εκδίκηση των Σιθ»; Θα βγαίνατε τσάρκα φορώντας τις μαύρες μπότες της Τζούλια Ρόμπερτς από το «Pretty Woman»; Ή μήπως, μέρες που είναι, προτιμάτε να απωθείτε τους ενοχλητικούς με την ασπίδα που κρατούσε ο Ράσελ Κρόου στον «Μονομάχο»; Αν ναι, τότε χρειάζεστε ένα ποσό μεταξύ 9 και 135 χιλιάδων ευρώ.
Περίπου τόσο εκτιμώνται συνολικά τα τρία προηγούμενα κινηματογραφικά σουβενίρ, που θα δημοπρατηθούν την 1η και 2η Δεκεμβρίου από την εταιρεία Prop Store και το παράρτημά της στο Λονδίνο. Δεν είναι φυσικά τα μόνα: τα φροντιστηριακά είδη και τα κουστούμια που θα βγουν επίσης στο σφυρί, είναι πάνω από εννιακόσια και περιλαμβάνουν το μοβ καπέλο που κάλυπτε το κεφάλι του Τζακ Νίκολσον όταν υποδυόταν τον Τζόκερ στο «Μπάτμαν» του Τιμ Μπάρτον (22.000-33.000 ευρώ), το κόκκινο δερμάτινο που μοστράριζε ο Μπραντ Πιτ ως Τάιλερ Ντέρντεν στο «Fight Club» του Ντέιβιντ Φίντσερ (ομοίως), το αεροπορικό τζάκετ που ζέσταινε τον Τομ Κρουζ στο «Top Gun» του Τόνι Σκοτ (13.000-18.000 ευρώ) και αρκετά ακόμα από τα «υλικά των ονείρων».
Αν επιτρέπετε μια προσωπική επιλογή, αυτή είναι το φουτουριστικό μπουφάν του Μάρτι Μακ Φλάι (δηλαδή του Μάικλ Τζ. Φοξ) από το «Επιστροφή στο μέλλον 2» του Ρόμπερτ Ζεμέκις ή ένα μηχανικό κεφάλι του «Αλιεν», που σκηνοθέτησε ο Ρίντλεϊ Σκοτ. Τα κίνητρα είναι καθαρά νοσταλγικά, πράγμα που μας φέρνει σε μια λειτουργία της ποπ κουλτούρας που δικαίως έχει δεχθεί τη σφοδρότερη κριτική: την εμπορευματοποίηση των αναμνήσεων. Η Prop Store δεν μασάει από τέτοια. Η επικείμενη δημοπρασία της, η έβδομη συνολικά, ίσως της αποφέρει περί τα 5 εκατ. ευρώ και οι προσφορές μπορούν να προέλθουν από οποιοδήποτε χώρα, ηλεκτρονικά ή τηλεφωνικά.
Ο διευθυντής της εταιρείας, Στίβεν Λέιν, την ίδρυσε το 1998 ορμώμενος από τη δική του αγάπη για το σινεμά και την επιθυμία να αγγίξει το χειροπιαστό κομμάτι του. Το τελευταίο, μοιάζει μέσα από τέτοιες δημοπρασίες, να φλερτάρει με το οικονομικό στάτους της «υψηλής» τέχνης. Εκτός και αν, με τις αίθουσες όλου του κόσμου να πλήττονται από την πανδημία, η βιομηχανία του κινηματογράφου αισθάνεται και ότι εκτός από νοσταλγία, πρέπει να πουλήσει και μερικά ασημικά.
