Kathimerini.gr
ΤΟΥ ΑΙΜΙΛΙΟΥ ΧΑΡΜΠΗ
Αν κάποιος θέλει να συμπυκνώσει το φετινό κινηματογραφικό Φεστιβάλ Βενετίας, που έριξε την αυλαία του το περασμένο Σάββατο, θα πρέπει να σταθεί σε δύο βασικά στοιχεία – συμπεράσματα: πρώτον, το καλό σινεμά και οι σπουδαίες ταινίες επιστρέφουν δυναμικά, έπειτα από την «ανομβρία» της πανδημίας· κατά δεύτερον, βρισκόμαστε επισήμως στην εποχή των γυναικών (και) στον κινηματογράφο, με τα σπουδαιότερα βραβεία της διοργάνωσης να καταλήγουν, σχεδόν όλα, σε χέρια γένους θηλυκού.
Πρώτη και καλύτερη φυσικά η Γαλλίδα Οντρέ Ντιβάν, η οποία έκανε την έκπληξη αποσπώντας τον Χρυσό Λέοντα για το «L’ Evenement», ένα συγκινητικό φιλμ με θέμα νεαρό κορίτσι που μένει έγκυος τη δεκαετία του 1960. Σε γυναίκα πήγε και το βραβείο σκηνοθεσίας, συγκεκριμένα στην Τζέιν Κάμπιον, με την Αυστραλέζα κινηματογραφίστρια να επιβραβεύεται για την όντως δεξιοτεχνική δουλειά της στο –συνολικά πάντως αμφιλεγόμενο– «Power of the Dog». Τέλος, η Μάγκι Τζίλενχαλ κέρδισε τη διάκριση για το καλύτερο σενάριο, διασκευάζοντας εξαιρετικά το λογοτεχνικό «The Lost Daughter» της Ελενα Φεράντε, σε ένα πολύ καλοφτιαγμένο ψυχολογικό θρίλερ, γυρισμένο σχεδόν εξ ολοκλήρου στις Σπέτσες.
Η Οντρέ Ντιβάν κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα με το συγκινητικό «L’ Evenement», ενώ η Μάγκι Τζίλενχαλ (επάνω) και η Τζέιν Κάμπιον (κάτω) επιβραβεύθηκαν στις κατηγορίες του σεναρίου και της σκηνοθεσίας αντίστοιχα.
Η μοναδική Ολίβια Κόλμαν διέπρεψε στο παραπάνω φιλμ, υποδυόμενη μια μεσήλικη ακαδημαϊκό, η οποία κατά τις διακοπές της στην Ελλάδα κατακλύζεται από τις αναμνήσεις μιας δύσκολης μητρότητας. Παραπάνω από αξιοσημείωτη ήταν επίσης η επίδοση της Κρίστεν Στιούαρτ, η οποία τα έδωσε όλα προκειμένου να αποδώσει πειστικά τον ψυχισμό της πριγκίπισσας Νταϊάνας, στο «Spencer» του Πάμπλο Λαρέιν· ενδεικτικό του μεγάλου συναγωνισμού είναι το γεγονός πως το βραβείο γυναικείας ερμηνείας δεν κατέληξε σε καμία από τις δύο, αλλά στην Πενέλοπε Κρουζ, η οποία έλαμψε στο «Madres Paralelas» του Πέδρο Αλμοδόβαρ.
Οπως είπαμε πάντως, εκτός των ιστοριών γύρω από τη γυναικεία εμπειρία, το προηγούμενο δεκαήμερο στη Μόστρα ήταν ευεργετικό για το σινεμά γενικότερα. Το «Dune» του Ντενίς Βιλνέβ, το οποίο προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού, υπενθύμισε πως τα μπλοκμπάστερ μπορούν να συνδυάσουν εντυπωσιακές μάχες, ειδικά εφέ και κυνηγητά, με το αφηγηματικό βάθος και την καλλιτεχνική αισθητική του «ποιοτικού». Ο Πάολο Σορεντίνο, σε εξομολογητική διάθεση, μας αποκάλυψε τις ρίζες του κινηματογραφικού του σύμπαντος, κερδίζοντας ταυτόχρονα και το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής με το αριστουργηματικό «Χέρι του Θεού». Και ο Γάλλος Ξαβιέ Ζιανολί μάς θύμισε κάτι από το «Κατηγορώ…!» του Ρόμαν Πολάνσκι, που είδαμε στις ίδιες αίθουσες πριν από δύο χρόνια, με το υπέροχα σατιρικό «Lost Illussions».
Ολα τα παραπάνω και αρκετά ακόμα όμορφα που είχαμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε από κοντά στη Βενετία, αποτελούν επιβεβαίωση πως το καλό σινεμά και οι δημιουργοί του είναι εδώ και συνεχίζουν να παράγουν, παρά τις δυσκολίες που έφερε η πανδημία. Σήμερα άλλωστε που η ανάγκη για κινηματογραφικό περιεχόμενο όλων των ειδών είναι μεγαλύτερη από ποτέ –με τις διαδικτυακές πλατφόρμες να έχουν μπει για τα καλά στο παιχνίδι– είναι ευκαιρία για υπάρχοντα και νέα ταλέντα του χώρου να λάμψουν. Επίσης, η γνώμη των τελευταίων μετράει· η σταθερή υπεράσπιση της μεγάλης οθόνης, όπως εκφράστηκε πολλάκις και στη Βενετία από μέρους τους, φέρνει ήδη απτά αποτελέσματα, με τα μεγάλα στούντιο να γέρνουν πια υπέρ της παραδοσιακής κυκλοφορίας.
