Kathimerini.gr
Η Παρθένος του Αυγούστου ★★★
ΚΟΜΕΝΤΙ (2019)
Σκηνοθεσία: Χονάς Τρουέμπα
Ερμηνείες: Ιτσάσο Αράνα, Βίτο Σαντζ, Ισαμπέλ Στοφέλ
Από την Ισπανία μας έρχεται μία από τις πιο ιδιαίτερες ταινίες του φετινού καλοκαιριού, ταιριαστή με τη ραθυμία που κυριεύει συνήθως τις μεγαλουπόλεις του ευρωπαϊκού Νότου αυτή την εποχή. Λίγο πριν κλείσει τα 33 της χρόνια, η Εύα παίρνει την απόφαση να περάσει τον Αύγουστο στη Μαδρίτη, αντί για κάποιο παραλιακό τουριστικό θέρετρο. Μένοντας στο σπίτι ενός συναδέλφου που λείπει σε διακοπές, η κοπέλα περνάει δύο εβδομάδες γεμάτες απρόσμενες συναντήσεις, κάνει νέες φιλίες, ενώ παράλληλα πραγματοποιεί ένα ταξίδι εξπρές προς την ωριμότητα, που θα τη βοηθήσει στη συνέχεια της ζωής της.
Η ταλαντούχος Ιτσάσο Αράνα, η οποία συνυπογράφει και το σενάριο, αποκαλύπτεται στον ρόλο μιας ιδιαίτερης νεαρής γυναίκας, που περνάει επί της ουσίας μια δεύτερη ενηλικίωση, καταμεσής του καύσωνα του Αυγούστου. Λιγότερο από πρόθεση και περισσότερο τυχαία, κάνει καινούργιες γνωριμίες, γίνεται τουρίστρια στην πόλη της, ενώ ταυτόχρονα εξερευνά τις δικές της παρορμήσεις. Ο Χονάς Τρουέμπα («Οι ρομαντικοί εξόριστοι»), από την πλευρά του, μοντάρει το σύνολο σαν διαδοχή διαλογικών σεκάνς, πάντα με πρωταγωνίστρια την Εύα και παρτενέρ γνωστούς-αγνώστους, ακόμα και μια περίπτωση στην οποία εκείνη κρυφακούει μια συνομιλία.
Η ατμόσφαιρα που κυριαρχεί εδώ (στα λόγια, στα χρώματα, στη μουσική) είναι αυτή της θερινής ραστώνης, αλλά όχι και της ερημιάς. Σε ένα μάλλον ειρωνικό τρικ, το φιλμ μάς δηλώνει από την αρχή πως τον Αύγουστο η Μαδρίτη αδειάζει· ακολούθως, η ηρωίδα του περνάει μέρες και νύχτες σε πολυσύχναστες πλατείες, γεμάτα υπαίθρια μπαρ κ.ο.κ.
Είναι, πιθανότατα, ο τρόπος του Μαδριλένου σκηνοθέτη να μας δείξει ένα άλλο πρόσωπο της πόλης του, πιο εναλλακτικό και σίγουρα πιο ενδιαφέρον από το κλασικό τουριστικό προφίλ της.
Το τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές ★★★★★
ΓΟΥΕΣΤΕΡΝ (1952)
Σκηνοθεσία: Φρεντ Τσίνεμαν
Ερμηνείες: Γκάρι Κούπερ, Γκρέις Κέλι, Λι βαν Κλιφ
Βραβευμένο με τέσσερα Οσκαρ, ένα από τα πιο αψεγάδιαστα γουέστερν όλων των εποχών, κυκλοφορεί αυτή την εβδομάδα σε επανέκδοση, δίνοντας την ευκαιρία στο κοινό να το απολαύσει σε αποκατεστημένη κόπια. Ο μεγάλος Φρεντ Τσίνεμαν ενορχηστρώνει μια ιστορία που πάει κόντρα σε αρκετά κλισέ του είδους, ενώ ο Γκάρι Κούπερ ενσαρκώνει έναν από τους σπουδαιότερους ρόλους της καριέρας του, στο πρόσωπο του σερίφη Γουίλ Κέιν. Ο τελευταίος παντρεύεται την αγαπημένη του, Εϊμι (Γκρέις Κέλι), και ταυτόχρονα ετοιμάζεται να παραδώσει το αξίωμά του και να περάσει μια φιλήσυχη ζωή.
Σύντομα, ωστόσο, στην πολίχνη που έχει υπ’ ευθύνη του φθάνουν τα νέα της επικείμενης άφιξης ενός διαβόητου παρανόμου με τη συμμορία του, ο οποίος μάλιστα έχει προσωπικά προηγούμενα με τον Κέιν. Ο σερίφης πρέπει να κρατήσει λίγο ακόμη το αστέρι του. Καλλιεργώντας αριστοτεχνικά από την αρχή την αίσθηση της αγωνίας, το φιλμ διαβάζεται περισσότερο ως θρίλερ παρά ως κλασικό γουέστερν. Αρχικά, εδώ δεν έχουμε το τυπικό ταξίδι του ήρωα, παρά μόνο ένα συμβολικό, καθώς ο Κέιν τριγυρίζει στα σπίτια και στα σαλούν της περιοχής αναζητώντας, ματαίως, συμμάχους για την επικείμενη μάχη. Μπροστά στον κίνδυνο, οι (κάθιδροι) κάτοικοι της μικρής πόλης αρνούνται να βοηθήσουν, είτε από δειλία είτε επειδή απροκάλυπτα θέλουν να δουν τον μειλίχιο σερίφη να βγαίνει από τη μέση· ταυτόχρονα, τα πανταχού παρόντα ρολόγια υπενθυμίζουν διαρκώς πως ο χρόνος περνάει και το μεσημεριανό τρένο που κουβαλά τη συμφορά πλησιάζει.
Στο κέντρο όλης αυτής της υπόγειας πάλης βρίσκεται ο Γκάρι Κούπερ. Ψηλός και επιβλητικός, ο Αμερικανός ηθοποιός ερμηνεύει έναν άνδρα εγκαταλελειμμένο από όλους –ακόμη και από τη νέα του σύζυγο–, αποφασισμένο, ωστόσο, να ακολουθήσει μέχρι τέλους αυτό που θεωρεί καθήκον του. Ενας γνήσιος εκπρόσωπος του παλιού Γουέστ και ταυτόχρονα μια κινηματογραφική ψυχογραφία-αρχέτυπο, με εκατοντάδες μελλοντικούς μιμητές.
Εμείς οι δύο ★★½
Σκηνοθεσία: Φίλιπο Μενενγκέτι
Ερμηνείες: Μπάρμπαρα Σούκοβα, Μαρτίν Σεβαλιέ
Αγάπη που αντέχει στον χρόνο
Η διαχρονική αγάπη και ο έρωτας ανεξαρτήτως συνθηκών βρίσκεται στον πυρήνα του γαλλικού φιλμ του Φίλιπο Μενενγκέτι. Οι μεσήλικες Νίνα και η Μαντλέν είναι φαινομενικά φίλες και γειτόνισσες, ενώ ζουν σε διπλανά διαμερίσματα μιας πολυκατοικίας. Στην πραγματικότητα, οι δυο τους διατηρούν επί χρόνια ερωτική σχέση, κρυφά από όλους, ακόμα και από την κόρη της Μαντλέν, που τη φροντίζει. Οταν, ωστόσο, ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας θα ταράξει τα νερά, τα πάντα θα βγουν στην επιφάνεια και η ένταση θα κορυφωθεί. Το φιλμ ξεκινά από μια καλή, αν και πολυπαιγμένη, ιδέα, η οποία όμως δεν φθάνει στο έπακρο των δυνατοτήτων της. Η τρυφερότητα και η αφοσίωση των δύο γυναικών αποτυπώνονται συγκινητικά, αλλά και με κάποιες επαναλήψεις που μάλλον κουράζουν.
Inception ★★★½
Σκηνοθεσία: Κρίστοφερ Νόλαν
Ερμηνείες: Λεονάρντο ντι Κάπριο, Μαριόν Κοτιγιάρ, Ελεν Πέιτζ
Κλέβοντας όνειρα
Ο «μάγος» του σύγχρονου σινεμά, Κρίστοφερ Νόλαν, υπογράφει μία από τις πιο πολυδάπανες ταινίες όλων των εποχών, την οποία βλέπουμε σε επανέκδοση δέκα χρόνια μετά την αρχική κυκλοφορία. Ο Λεονάρντο ντι Κάπριο υποδύεται έναν «διαρρήκτη ονείρων» που θα αναλάβει μια τελευταία, δύσκολη αποστολή, κατά τη διάρκεια της οποίας θα βρεθεί μπλεγμένος στον λαβύρινθο του χωροχρόνου. Ο Νόλαν σκηνοθετεί ένα δικό του περίπλοκο όσο και φιλόδοξο σενάριο, έχοντας στη διάθεσή του και ένα εκθαμβωτικό καστ ηθοποιών. Η ταινία διαβάζεται αρχικά ως καθαρό θρίλερ φαντασίας, εξερευνά ωστόσο ταυτόχρονα και το φιλοσοφικό - υπαρξιακό πεδίο. Στην απονομή του 2011 τιμήθηκε με τέσσερα Οσκαρ, μεταξύ των οποίων και εκείνο για την καλύτερη φωτογραφία.
Οι δολοφόνοι του Γκόγια ★★½
Σκηνοθεσία: Χεράρδο Χερέρο
Ερμηνείες: Μαριμπέλ Βερντού, Ορα Γκαρίδο, Ρόμπερτ Αλαμο
Τέχνη που σκοτώνει
Τα καθιερωμένα ισπανικά θρίλερ του καλοκαιριού επανέρχονται, αυτή τη φορά στην καθαρά αστυνομική τους διάσταση, με ένα φιλμ που αντλεί έμπνευση και από τον γοητευτικό κόσμο της τέχνης. Σε μια εύπορη συνοικία της Μαδρίτης με πολλούς συλλέκτες, ένας κατά συρροήν δολοφόνος σκηνοθετεί τα εγκλήματά του έτσι ώστε να προσιδιάζουν σε μια διάσημη σειρά έργων του Φρανθίσκο Γκόγια. Δύο γυναίκες αστυνομικοί ντετέκτιβ, πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, αναλαμβάνουν την υπόθεση, η οποία γίνεται όλο και πιο μυστηριώδης, λαμβάνοντας και πολιτικές διαστάσεις. Ο ρυθμός της δράσης είναι άρτιος και οι δύο πρωταγωνίστριες αποτελούν μάλλον πρωτοτυπία για το είδος, ωστόσο το φιλμ είναι γεμάτο κλισέ και ευκολίες που δεν το αφήνουν να αναδειχθεί περαιτέρω.
