Η εβδομάδα που μας πέρασε είχε φεστιβαλική ατμόσφαιρα, αφού υποδέχθηκε το Φεστιβάλ της Δράμας, την πιο ισχυρή κοιτίδα της ταινίας μικρού μήκους στην Ελλάδα, ένας θεσμός που καταξιώθηκε στο πέρασμα του χρόνου ως έκφραση της δημιουργικής προσπάθειας των νέων σκηνοθετών και κινηματογραφιστών. Με ανυπομονησία το περίμεναν και οι φανατικοί του στην Κύπρο, ώστε να δουν μεγάλο μέρος των ταινιών που βραβευτήκαν κατά τη διοργάνωση του 2019 αλλά και μερικές του 2018, που ταξιδεύουν σε όλη την Ελλάδα, την Κύπρο αλλά και σε πολλές χώρες του κόσμου. Σε μια παράλληλη προβολή τη Δευτέρα 10 Φεβρουάριου 2020 στην Λευκωσία στα Cine Studio, στη Λάρνακα στο θέατρο Σκάλα και στην Πάφο στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών και την Τρίτη 11 Φεβρουάριου 2020 στη Λεμεσό στο Θέατρο Ριάλτο.
Ανάμεσα στο κοινό της Δευτέρας βρέθηκα και εγώ, παρακολουθώντας τις επτά ταινίες, διάρκειας περίπου δύο ωρών. Παρακολούθησα με ιδιαίτερη προσοχή τις ταινίες που είχαν όλες νοήματα δοσμένα με ένα διαφορετικό και καινοτόμο τρόπο που κάνει τον θεατή να μπει στη διαδικασία να σκεφτεί μερικά θέματα της ζωής από διαφορετική γωνία.
«Index», Νικόλας Κολοβός 12’.
«INDEX»
Η προβολή των ταινιών ξεκίνησε με το «INDEX» η ταινία που κέρδισε τον Χρυσό Διόνυσο αλλά και το Βραβείο Σεναρίου στο Φεστιβάλ Δράμας το 2019. Σε σκηνοθεσία και σενάριο του Νίκου Κολοβού. Μια ταινία μυθοπλασίας γυρισμένη μονοπλάνο. Η ταινία είναι για την ιστορία ενός πατέρα που προσπαθεί αγωνιωδώς να βγάλει το δάχτυλο του γιου του που το έχει σφηνώσει σε μια τρύπα. Όλα αυτά πρέπει να γίνουν σε λίγα λεπτά για να προλάβουν τη βάρκα που θα τους περάσει απέναντι σε μια πιο ασφαλή χώρα. Το «INDEX» είναι μια ταινία εμπνευσμένη από πραγματικότητες της ζωής που προκαλεί στον θεατή ποικίλα συναισθήματα, θλίψη, τρόμου αλλά και με ένα χιουμοριστικό τουίστ στο τέλος. Είναι μια ολοκληρωμένη ταινία που επάξια νομίζω έλαβε το βραβείο του Χρυσού Διόνυσου.
«Υπνοβατώντας» 2019, Μελίσσα Αναστάση 19’.
«Υπνοβατώντας»
Η δεύτερη ταινία που προβλήθηκε ήταν το «Υπνοβατώντας» που έλαβε το βραβείο Έλληνες του Κόσμου «Σωκράτης Δημητριάδης» σε σκηνοθεσία και σενάριο της Μελίσσας Αναστάση. Η ταινία διαδραματίζεται σε ένα απομονωμένο αγρόκτημα, η αφοσίωση ενός εφήβου και η αντίληψή του για τον έξω κόσμο δοκιμάζονται, καθώς πρέπει να βοηθήσει τη μητέρα του να γλυτώσει απ’ τον φανατικό πατριό του. Είναι μια έντονη ταινία, καθόλου ωραιοποιημένη αλλά απίστευτα αληθινή όπου αγγίζει θέματα ενδοοικογενειακής βίας, θέματα πατριαρχίας και μιας μητέρας που είναι εθισμένη στον πόνο που της προκαλεί ο πατέρας της οικογένειας, ο άντρας της σε σημείο που ο πόνος αυτός την εγκλωβίζει και δεν την αφήνει να ελευθερωθεί και να ενδιαφερθεί ακόμη και για τον ίδιο της τον γιο.
«Sad Girl Weekend»
Η τρίτη στην σειρά που προβλήθηκε ήταν το «Sad Girl Weekend» που στο διαγωνιστικό κομμάτι του Φεστιβάλ Μικρού Μήκους Ταινιών Δράμας απέσπασε το βραβείο Καλύτερης Σπουδαστικής ταινίας και τιμητική διάκριση ενδυμασίας, σε σκηνοθεσία, σενάριο και παραγωγή του Δημήτρη Τσακαλέα και της Λήδας Βαρτζιώτη. Η ταινία είναι για το τελευταίο Σαββατοκύριακο τριών κολλητών φίλων, από́ τις οποίες οι δύο θα φύγουν για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό. Σύντομα συνειδητοποιούν ότι τα «αντίο» είναι δύσκολα να ειπωθούν. Όπως δηλώσαν σε συνέντευξή τους οι δημιουργοί της ταινίας «Το Sad Girl Weekend είναι το προσωπικό μας αποχαιρετιστήριο στα φοιτητικά μας χρόνια. Η ταινία αποτελεί την πτυχιακή μας εργασία για το Τμήμα Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Μέσω της ταινίας καταφέραμε να διαχειριστούμε όλα τα «αντίο» που καλεστήκαμε να πούμε.» Όταν την είχα πρωτοδεί αυτή την ταινία στο Φεστιβάλ Δράμας που πήγα τον Σεπτέμβριο δεν μου είχε κάνει κάποια εντύπωση, βλέποντάς την για δεύτερη φορά, στην Κύπρο κατάλαβα ότι είναι μια ταινία που δεν «πιέζει» τον θεατή να νιώσει κάποιο συναίσθημα με εξωφρενικές ερμηνείες. Το μήνυμά της το δίνει αβίαστα και ανεπιτήδευτα που ίσως ο θεατής χρειαστεί να δει την ταινία δύο και τρεις φορές για να τη νιώσει.
«Βίαιη Εξίσωση» 2019, Αντώνης Ντούσιας 5’.
«Βίαιη Εξίσωση»
Στην συνέχεια ήταν η ταινία κινουμένων σχεδίων «Βίαιη Εξίσωση» όπου στο Φεστιβάλ Δράμας έλαβε το βραβείο καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων σε σκηνοθεσία, σενάριο, κινούμενα σχέδια, 3d animation, μοντάζ αλλά και παραγωγή είναι του Αντώνη Ντούσια. Με έμπνευση από τα έργα του καλλιτέχνη Κωστή Γεωργίου, η ταινία είναι για έναν πολύχρωμο, εξπρεσιονιστικό κόσμο που κάποιες μορφές αρχίζουν μια εξελικτική πορεία προς την τελειότητα. Κάποιες από τις υπόλοιπες μορφές, αντιμετωπίζουν τις «εξελιγμένες» με φόβο και αποφασίζουν να τις καταστρέψουν. Όταν το κατορθώνουν, στρέφουν τη βία τους σε όποιον τολμά να είναι διαφορετικός. Κυριαρχεί η λατρεία της άγνοιας και το ευαγγέλιο του φθόνου μιας οργανωμένης μειοψηφίας. Ο σκηνοθέτης λέει για την ταινία ότι «ο βανδαλισμός του γλυπτού του (Κωστή Γεωργίου), Phylax, από ακροδεξιούς θρησκόληπτους, διαμόρφωσε στο μυαλό μου τον άξονα γύρω από τον οποίο ήθελα να κινείται η ταινία.» Η «Βίαιη Εξίσωση» του Αντώνη Ντούσια βάζει τον θεατή σε ένα πολύχρωμο και φανταστικό κόσμο αλλά βασισμένο σε αληθινές ιστορίες και εικαστικά δημιουργήματα που όλο αυτό δένει απολυτά με τον μουσικό σχεδιασμό φτιαγμένο από τον Μάριο Αριστόπουλου.
«Τέταρτος τοίχος»
Ο «Τέταρτος τοίχος» έλαβε το Ειδικό Βραβείο «Περιβάλλον & Κλιματική Αλλαγή στο Φεστιβάλ Δράμας το 2018. Η σκηνοθεσία της ταινίας είναι από τον Δημήτρη Γκότση και το σενάριο από την ίδιο αλλά και της Μαρίας Κανελλοπούλου. Η ταινία- ντοκιμαντέρ βασίζεται στις σημειώσεις ενός οδοιπορικού που διήρκεσε δέκα μήνες. Ο τέταρτος τοίχος αποτελεί την αδιόρατη πλευρά του κοινωνικού ιστού, που μοιάζει αμετάβλητος, έχοντας ως μόνη διαφορά τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων. Ένας κόσμος που αναπαράγεται για να παράγει, επιβιώνοντας μάλλον ενστικτωδώς. Μιλώντας για την ταινία του ο σκηνοθέτης εξηγεί πως «Φυσικές καταστροφές, εμφύλιες συγκρούσεις, αυξημένα επίπεδα φτώχειας και η τεράστια προσφυγική κρίση της εποχής μας, είναι επακόλουθα της συνεχούς περιβαλλοντικής υποβάθμισης.» Παρακολουθώντας την ταινία-ντοκιμαντέρ εκείνο που με συνεπήρε ήταν τα πορτρέτα των ανθρώπων που ο σκηνοθέτης κινηματογράφησε. Χωρίς να χρειαστεί κάποιος διάλογος το μήνυμα και ο πόνος από τα βλέμματα και μόνο των ανθρώπων έβγαζαν το απαιτούμενο συναίσθημα.
«I’am Mackenzie» 2019, Άρτεμις Αναστασιάδου 20’
«I am Machkenzie»
Πλησιάζοντας προς το τέλος των προβολών η προτελευταία ταινία που παρουσιάστηκε ήταν το «I am Machkenzie» σε σκηνοθεσία της Τώνιας Μαρκετάκη που έλαβε το βραβείο για την καλύτερη γυναίκεια σκηνοθετική παρουσία. Η ιστορία είναι για ένα αγοροκόριτσο από το επαρχιακό Τέξας, παγιδευμένο αναμεσά στην τοξική αρρενωπότητα και του εφηβικού έρωτα.
Το «I am Machkenzie» είναι μια γλυκιά ταινία που θίγει θέματα ταυτότητας φύλου, σεξουαλικότητας αλλά και πώς η οικογένεια επηρεάζει την ψυχολογία και τη διαμόρφωση του παιδιού.
«Εξομολόγηση» 2019, Ανδρέας Σιεηττάνης 22’
«Εξομολόγηση»
Η μονή κυπριακής παραγωγής ταινία μικρού μήκους που προβλήθηκε ήταν η «Εξομολόγηση» σε σκηνοθεσία και σενάριο Ανδρέα Σιεηττάνη που απέσπασε το βραβείο #ThisisEU / Ευρωπαϊκές Αξίες στο Φεστιβάλ Δράμας 2019. Η ιστορία διαδραματίζεται το 1957, κατά τη διάρκεια του αγώνα της ΕΟΚΑ. Ο σκηνοθέτης εξηγώντας το σκεπτικό της ταινίας λέει: «Ήθελα μέσα από αυτή την ταινία να δείξω πώς σε έναν πόλεμο και οι δύο πλευρές κάνουν λάθη, και οι δύο πλευρές φανατίζονται, και οι δύο πλευρές αναγκάζονται να κάνουν πράγματα που στο τέλος μετανιώνουν. Στο τέλος της ημέρας είμαστε όλοι πάνω απ' όλα άνθρωποι.». Τα αποτελέσματα, τον πόνο και την εκρίζωση που αισθάνονται αμφότερες οι πλευρές και αφορά τις εξομολογήσεις των δύο πρωταγωνιστών.
Προβληματισμό, προσδοκίες για το μέλλον αλλά και συναισθηματική φόρτιση από τις 7 βραβευμένες ταινίες από το Φεστιβάλ Δράμας που προβλήθηκαν και στην Κύπρο.
Η εκπρόσωπος Ευάννα Βενάρδου του Φεστιβάλ Δράμας, η οποία μετά τις προβολές δήλωσε πως μετά την κρίση πολύ τομείς στην Ελλάδα είχαν μια κάθοδο, αλλά το ελληνικό σινεμά αναπτύχθηκε, διότι αρχίσαν να συνεργάζονται μεταξύ τους οι καλλιτέχνες και βοηθούσε ο ένας τον άλλον και δεν βασίζονταν τόσο πολύ στα χρήματα αλλά στην αλληλοβοήθεια . Έτσι και σε πολλά φεστιβάλ ειδικά στην Ευρώπη αλλά και διεθνή λαμβάνουν μέρος πολλοί Έλληνες δημιουργοί, χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Γιώργος Λάνθιμος που θριαμβεύει ανά το παγκόσμιο. Επίσης, όπως δήλωσε, η Κύπρος είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του Φεστιβάλ Δράμας, οι ταινίες της διαγωνίζονταν στο εθνικό διαγωνιστικό κομμάτι αλλά και πλέον στο διεθνές.
Μετά από ένα δίωρο συνεχόμενο γεμάτο με επτά διαφορετικές ταινίες και συναισθηματικές εναλλαγές, βγαίνοντας από την αίθουσα και μιλώντας με άλλους θεατές αποκόμισα την αίσθηση της ικανοποίησης, με το επίπεδο των ταινιών να έχει ευχαριστήσει τους περισσότερους. Αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν ότι οι πλείστες ταινίες είχαν γυριστεί χωρίς κάποια επιχορήγηση αλλά το αποτέλεσμα ήταν οπωσδήποτε πολύ καλό. Αυτό που παίρνω από το φεστιβάλ αυτό είναι ότι δεν χρειάζεται κάποιος να έχει μεγάλο προϋπολογισμό για να κυνηγήσει τα όνειρά του. Ίσως το κλειδί να είναι η ελπίδα, δύναμη και το πάθος. Αυτό το ταξίδι που κάνει το Φεστιβάλ Δράμας με τις ταινίες των κινηματογραφιστών είναι πάρα πολύ σημαντικό δίνει προβολή και φως σε ταινίες νέων που διαφορετικά ίσως να μην είχαν αυτή την ευκαιρία να δουν τα έργα τους τόσο μεγάλο κοινό.
