Του Απόστολου Κουρουπάκη
O Μάρκος Καλλής σχοινοβατεί επί σκηνής σε μια παράσταση που είναι βασισμένη στο έργο του Ζαν Ζενέ «Ο σχοινοβάτης» σε σκηνοθεσία Παναγιώτη Μπρατάκου. Το έργο, όπως λέει ο Μάρκος, δεν θα μπορούσε να συσχετίζεται πιο πολύ με το σήμερα, αφού διανύουμε μια περίοδο η οποία δεν δίνει την ευκαιρία στους καλλιτέχνες να αναδείξουν το ταλέντο τους ούτε στο ελάχιστο. Μία περίοδος που ευνουχίζει ανθρώπους που ασχολούνται και με μη καλλιτεχνικά επαγγέλματα. Για το ιδιαίτερο αυτό κείμενο του Ζενέ ο Μάρκος Καλλής λέει: «Στη σκηνή αισθάνομαι ο σχοινοβάτης. Ο δικός μας σχοινοβάτης. Όταν το σκέφτομαι καθημερινά, όμως, νιώθω ότι ο θεατής θα αισθανθεί ότι αφηγούμαι αλήθειες της ζωής του και του εαυτού του».
–Ένα έργο για τον καλλιτέχνη που πασχίζει, που παλεύει; Συσχετίζεται με το σήμερα;
–Ένας καλλιτέχνης που πασχίζει, που παλεύει να γίνει αποδεκτός από ένα σύστημα που ο ίδιος δεν αποδέχεται. Ένα σύστημα το οποίο χλευάζει χωρίς όμως να μπορεί να βρει άλλη οδό για να δείξει το ταλέντο του, εκτός από το να σκοτώσει τα αληθινά του πιστεύω και να ενταχθεί μέσα σε αυτό, ακολουθώντας τους κανόνες του. Διανύουμε μια περίοδο η οποία δεν δίνει την ευκαιρία στους καλλιτέχνες να αναδείξουν το ταλέντο τους ούτε στο ελάχιστο. Μία περίοδος που ευνουχίζει ανθρώπους που ασχολούνται και με μη καλλιτεχνικά επαγγέλματα. Αναγκάζει ανθρώπους να αποκοιμίσουν τα ταλέντα τους, τις ιδέες τους, τις ανάγκες τους, τα πιστεύω τους ακολουθώντας απλά την καθίζουσα ροή των πραγμάτων και τους κοινωνικούς κανόνες. Ναι, δεν θα μπορούσε να συσχετίζεται πιο πολύ με το σήμερα!
–Αλλάζει ο κόσμος από μερικούς καλλιτέχνες ή από την τέχνη του θεάτρου;
–Η τέχνη του θεάτρου δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο και ο λόγος είναι καθαρά πρακτικός. Δεν υπάρχει πλέον αρκετό θεατρόφιλο κοινό. Μπορεί να επηρεάσει καθοριστικά όμως αυτούς τους λίγους. Και για αυτό ίσως το θέατρο δεν θα πεθάνει ποτέ. Από μερικούς καλλιτέχνες πάλι δύσκολο. Από πολλούς όμως ναι.
–Το «Εγώ» του καλλιτέχνη τον αφήνει να παραδέχεται πτώση ή αποτυχία;
–Για τον καλλιτέχνη η αποτυχία είναι καλοδεχούμενη και θεμιτή, γιατί όπως είπαν πολλοί «η επιτυχία είναι ένας δρόμος από πολλές αποτυχίες». Όσο αφορά την πτώση το «Εγώ» του καλλιτέχνη πρέπει να τον αφήνει να την παραδέχεται. Γιατί ειδικά όταν καταλήγει σε πάτο αυτή η πτώση έρχεται η πιο κατάλληλη στιγμή για μία ουσιαστική αναγέννηση και αληθινή δημιουργία.
–Τι ανυψώνει έναν καλλιτέχνη και τι τον καταβαραθρώνει;
–Αυτό που ανυψώνει έναν καλλιτέχνη είναι όταν μπορεί να επικοινωνεί το έργο που επιτελεί με το κοινό. Χωρίς να έχει σημασία αν θα γίνει αποδεκτό γιατί σίγουρα από κάποιους δεν θα γίνει. Αυτό που τον καταβαραθρώνει είναι όταν δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Έχει πλάκα γιατί η παράστασή μας προσπαθεί να επικοινωνήσει με το κοινό περίπου 6 μήνες. Ακυρώθηκαν δύο πρεμιέρες μέχρι στιγμής λόγω των συνθηκών που ζούμε τελευταία. Αυτό πραγματικά με πλήγωσε.
–Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία λέγεται, πεθαίνει όμως ποτέ;
–Το πότε θα πεθάνει η ελπίδα εναπόκειται στον κάθε άνθρωπο. Όταν πεθάνει όμως, ας πεθάνουμε και εμείς.
–Τι είναι αυτό που σε πληγώνει περισσότερο μετά από μία πτώση;
–Η παραδοχή των σκοτεινών μου αληθειών και η συνειδητοποίηση του πόσο μοναχικό ον είναι ο άνθρωπος.
–Πώς αισθάνεσαι σε αυτό το έργο ως ο σχοινοβάτης ή ως ο αφηγητής;
–Είναι περίεργο. Στη σκηνή αισθάνομαι ο σχοινοβάτης. Ο δικός μας σχοινοβάτης. Όταν το σκέφτομαι καθημερινά, όμως, νιώθω ότι ο θεατής θα αισθανθεί ότι αφηγούμαι αλήθειες της ζωής του και του εαυτού του.
Πληροφορίες
«Ο σχοινοβάτης», του Ζαν Ζενέτ, σκηνοθεσία /μετάφραση / δραματουργία: Παναγιώτης Μπρατάκος. Β. σκηνοθέτη: Δημήτρης Χατζηπαύλου. Μουσική: Δημήτρης Σπύρου. Κινησιολογία: Αλέξανδρος Αχτάρ. Επί σκηνής: Μάρκος Καλλής. Παραστάσεις: 12, 13, 19 και 20 Δεκεμβρίου, ώρα 6 μ.μ. στον Πολυχώρο Συνεργείο στη Λεμεσό. Κρατήσεις: 99 09 82 55. Εισιτήρια προπωλούνται στο bar STO DROMO Με τη στήριξη των Πολιτιστικών Υπηρεσιών του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού.
