ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Οι «Φάλαινες» δίδαξαν θέατρο

«Φάλαινες τον Αύγουστο» του David Berry από την Κεντρική Σκηνή του Σατιρικού Θεάτρου

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Η παράσταση «Φάλαινες τον Αύγουστο» του David Berry, σε σκηνοθεσία Νίκου Καραγέωργου από την Κεντρική Σκηνή του Σατιρικού Θεάτρου είναι η καλύτερη μνημόνευση για τον θεατράνθρωπο Βλαδίμηρο Καυκαρίδη που έφυγε από τη ζωή στις 3 Νοεμβρίου 1983. Οι ηθοποιοί στη σκηνή έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό –δεν θα μπορούσε, άλλωστε, να γινόταν κάτι διαφορετικό.

Οι ηθοποιοί, Δέσποινα Μπεμπεδέλη, Αννίτα Σαντοριναίου, Στέλιος Καυκαρίδης, Λένια Σορόκου και Νεόφυτος Νεοφύτου, μαζί με τον Πόλυ Χατζηκώστα, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Καραγέωργου έδωσαν ένα θεατρικό μάθημα, το οποίο θα ονόμαζα «Υποκριτική επί σκηνής», χωρίς να έχουν καμία διάθεση, ωστόσο, να διδάξουν, μιας και τα πολλά τους χιλιόμετρα στη σκηνή, ένα πράγμα τούς έχουν διδάξει, να προσπαθούν να παίξουν θέατρο, να μετράνε τους ρόλους ακόμα και καθώς τους ερμηνεύουν. Ο σκηνοθέτης Νίκος Καραγέωργος γνώριζε το υποκριτικό μέγεθος των ανθρώπων που κλήθηκε να σκηνοθετήσει και κατάφερε να τοποθετήσει τον καθένα και την καθεμιά από τους ηθοποιούς του στη σωστή πλευρά της βάρκας, ώστε να ανοιχτεί ασφαλής στον κόλπο του Μέιν και να μη βάλει νερά, αν εμφανιστούν οι φάλαινες.

Η Δέσποινα Μπεμπεδέλη στον ρόλο της Λίμπι ισορρόπησε με απόλυτη ακρίβεια στο σκοινί των συναισθημάτων που έπρεπε να διαχειριστεί. Ούτε μία στιγμή δεν ταλαντεύτηκε. Καμία υπερβολή στο πώς να δείξει τη στριφνή, μα υποβλητική και απαιτητική σχεδόν τυφλή ηλικιωμένη, η οποία όμως κρύβει ή εμφανίζει υπόρρητα μια ευαισθησία, ίσως και τον χειριστικό της χαρακτήρα. Ο φόβος της εγκατάλειψης διάχυτος, ο φόβος του ερχομού του τέλους συνεχής, ο Νοέμβριος, ο θάνατος, παρών, εκείνη τον έβλεπε και τον φοβόταν…

Η Αννίτα Σαντοριναίου στον ρόλο της Σάρα έδειξε επίσης με κρυστάλλινη καθαρότητα τα συναισθήματα της γυναίκας φροντίστριας, το κενό που δημιουργείται στον άνθρωπο από το συνεχές δόσιμο. Η Σάρα της Σαντοριναίου είναι η γυναίκα που δεν ξέρει ποια τι να περιμένει, αλλά θέλει να ελπίζει ότι κάτι θα έλθει, ίσως οι φάλαινες, απτό και πραγματικό, ίσως και ο έρωτας…

Η φρεσκάδα και η ανεμελιά της Λένιας Σορόκου, η Τίσα, δόθηκαν μετρημένα, χωρίς εξάρσεις ή καταφυγή σε τρικ υποκριτικά που θα την έδειχναν απλώς μια ελαφρόμυαλη συνταξιούχο ή θα έφερναν θυμηδία στο κοινό. Η Τίσα ζει ενώ η Σάρα όχι, η δε Λίμπι έχει πεθάνει… ή έτσι θέλει να δείχνει. Κοντράστ και στις δύο η Σορόκου, ξεκάθαρα τα όρια του έργου και οι γραμμές φαντάζομαι του Καραγέωργου.

 

Υποκριτική και σκηνοθετική συμμετρία

Οι δύο ανδρικοί ρόλοι του Ρώσου εμιγκρέ και του πολυτεχνίτη από τους Στέλιο Καυκαρίδη και Νεόφυτο Νεοφύτου είχαν επίσης το ίδιο καλό και σωστά ζυγισμένο υποκριτικό βάρος. Ο Στέλιος Καυκαρίδης, ως Νικολάι Μαράνοφ, έδειξε άρτια τον χαρακτήρα του ευγενή, αλλά και του ανθρώπου που δεν έχει δει το τέλος να έρχεται, που έχει μάθει να επιβιώνει, από την τσαρική Ρωσία ώς τις ακτές του Μέιν στέκει αξιοπρεπής ακόμα και ως υψιπετής αριστοκράτης… Ταιριάζει με τη Σαντοριναίου, αμφότεροι κατά μία έννοια δεν βλέπουν ακόμα το τέλος και ο καθένας με τις δικές του ελπίδες.

Ο Νεόφυτος Νεοφύτου, ως κύριος Μπράκετ, είναι σε άλλη διάσταση, είναι ο χαρακτηριστικός τύπος μιας κοινωνίας που αλλάζει αναλόγως της εποχής, είναι ο αφελής και καθόλου διακριτικός άνθρωπος, που ζει για το σήμερα. Ο Νεόφυτος Νεοφύτου χωρίς καμία υπερβολή μάς έδειξε ολοκάθαρα τι εστί κύριος Μπράκετ, που δεν σκέφτεται την επαύριον, μα τη σημερινή ψαριά. Ο Νεοφύτου ταιριάζει με τη Σορόκου ανέμελοι, δεν σκέφτονται το τέλος, δεν περιμένουν τις φάλαινες να φανούν, αν έλθουν θα τις δουν, αν όχι θα συνεχίσουν στους κιρκαδιανούς ρυθμούς τους.

Καταληκτικά, ο Καραγέωργος έφτιαξε ένα εξαιρετικό πλέγμα και κατέδειξε πέντε διαφορετικές ανθρώπινες συμπεριφορές. Οι ηθοποιοί του κατάφεραν να δείξουν συγκεκριμένα και βασανιστικά για πολλούς συναισθήματα, την ελπίδα, τον φόβο, την αισιοδοξία. Και οι πέντε ήταν υπέροχοι, υποκριτικά άψογοι, στρατιώτες στην τέχνη τους. Ήξεραν τι σημαίνει κάθε λέξη του κειμένου, αντιλαμβανόντουσαν κάθε στιγμή της θεατρικής δράσης, χωρίς υπερπροσπάθεια, χωρίς υποκριτικούς εξυπνακισμούς και όλα αυτά όχι επειδή νιώθουν ότι δεν έχουν τίποτε να αποδείξουν – που δεν έχουν – αλλά γιατί γνωρίζουν τι εστί θέατρο και πώς ανεβαίνουν τέτοιου είδους έργα.

Όσο για τον νεαρό Πόλυ Χατζηκώστα, ως θάνατος, ως μεσίτης και συνοδός της Τίσα, στάθηκε αξιοπρεπώς δίπλα σε αυτούς τους ηθοποιούς, και θα πρέπει να νιώθει τυχερός, αλλά συνάμα και υπεύθυνος για τις περαιτέρω θεατρικές του πράξεις.

Ο Βλαδίμηρος Καυκαρίδης οπωσδήποτε θα σηκώθηκε και θα υποκλίθηκε.


ΥΓ.
Οι ηθοποιοί, Δέσποινα Μπεμπεδέλη, Αννίτα Σαντοριναίου, Στέλιος Καυκαρίδης, Λένια Σορόκου και Νεόφυτος Νεοφύτου και ο Πόλυς Χατζηκώστα όχι απλώς χειροκροτήθηκαν, αλλά υποκλίθηκαν στο κοινό, σε εμάς και μας χειροκρότησαν. Άλλα ήθη.

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS

Θέατρο-Χορός: Τελευταία Ενημέρωση

X