Του Απόστολου Κουρουπάκη
Ο Αντρέας Μακρής και η Πέννυ Φοινίρη, με όχημά τους τη θεατρική ομάδα «σκηνή 8» έφτιαξαν ένα έργο για τη Νοσταλγία, θέλοντας να επανακαθορίσουν το ποιοι είναι, ή ίσως και να θυμηθούν από πού ξεκίνησαν. Αφορμή γι’ αυτό το ταξίδι τους όπως λένε η πανδημία και η καραντίνα, «όταν ακόμα είχε πρωτοξεσπάσει η πανδημία και το μόνο που ακούγαμε ήταν η λέξη θάνατος. Αυτόματα έγινε μια στροφή μέσα μας. Μια ανακατάταξη πραγμάτων, η οποία τοποθέτησε τη ματαιοδοξία του καλλιτέχνη στην τελευταία βαθμίδα» λέει η Πέννυ Φοινίρη, και ο Αντρέας συμπληρώνει: «Εκεί λοιπόν ανάμεσα στα πολλά Skype calls και τις διαδικτυακές ευχές μας γεννήθηκε μια επιθυμία να μοιραστούμε και να θυμηθούμε τα παλιά, τα ωραία για να πάρουμε δύναμη και να επανακαθορίσουμε τους εαυτούς μας μέσω της νοσταλγίας».
–Επινοητικό θέατρο... ποια ανάγκη σας ώθησε να κοιτάξετε πίσω και να νοσταλγήσετε το παρελθόν σας;
–Πέννυ Φοινίρη: Η καραντίνα υπήρξε μια έντονη διαδικασία ανασκόπησης του παρόντος και του παρελθόντος. Για τη δική μας γενιά και όχι μόνο, ήταν η πρώτη φορά που βιώναμε τόση ανασφάλεια για το αύριο, όταν ακόμα είχε πρωτοξεσπάσει η πανδημία και το μόνο που ακούγαμε ήταν η λέξη θάνατος. Αυτόματα έγινε μια στροφή μέσα μας. Μια ανακατάταξη πραγμάτων, η οποία τοποθέτησε τη ματαιοδοξία του καλλιτέχνη στην τελευταία βαθμίδα. Υπερίσχυσε η έγνοια για την οικογένεια και η ανάγκη κοινωνικής συναναστροφής με αγαπημένα πρόσωπα. Με τον Αντρέα και τη «σκηνή 8» που είναι η θεατρική μας ομάδα, αποφασίσαμε πως αν είναι να ανεβάσουμε μια παράσταση, ας είναι για τη νοσταλγία που ήρθε και μας χτύπησε την πόρτα. Η νοσταλγία σαν εγκεφαλική διαδικασία μας προσδιορίζει. Όλοι οι παράγοντες της ζωής μας με τα χρόνια αλλάζουν, δουλειά, διεύθυνση, έρωτας και η επιλογή που κάνει το μυαλό για να περιγράψει τους πιο σημαντικούς σταθμούς της ζωής ενός ανθρώπου είναι αυτά που επιλέγει ο ίδιος να τον καθορίσουν. Είναι η ταυτότητά του. Το ενδιαφέρον είναι πως υπάρχουν πολλά κοινά στοιχεία και έτσι καταλήξαμε ένα βήμα πιο πέρα, στην κοινωνική νοσταλγία.
– Αντρέας Μακρής: Γιατί θεωρείς ότι έχουμε ανάγκη τη νοσταλγία;
–Κατ’ αρχήν η ανάγκη γι’ αυτή την παράσταση γεννήθηκε εν μέσω πανδημίας εκεί που ψάχναμε όλοι από κάπου να κρατηθούμε για να μη βουλιάξουμε μέσα στον λήθαργο. Εκεί λοιπόν ανάμεσα στα πολλά Skype calls και τις διαδικτυακές ευχές μας γεννήθηκε μια επιθυμία να μοιραστούμε και να θυμηθούμε τα παλιά, τα ωραία για να πάρουμε δύναμη και να επανακαθορίσουμε τους εαυτούς μας μέσω της νοσταλγίας, να θυμηθούμε δηλαδή μέσα σε αυτό το χάος ποιοι είμαστε και από πού ξεκινήσαμε. Γι’ αυτό αποφασίσαμε να πούμε τις ιστορίες μας και να τις μοιραστούμε και να γευτούμε τη γλυκόπικρη γεύση της Νοσταλγίας.
–Στην παράστασή σας ψάχνετε και γι’ αλήθειες που δεν βρήκανε τον δρόμο τους;
–Π.Φ. Η αλήθεια του τώρα έχει πιο καθαρό βλέμμα από τότε πιστεύω. Κάποτε ίσως να μας προκαλούσε δυσφορία το ζούληγμα στα μαγουλάκια από τη γιαγιά, τώρα συνειδητοποιείς πως τέτοια έκφραση αγάπης αξίζει τόσα πολλά. Ο χρόνος τώρα πια τρέχει με διαφορετικό ρυθμό, έχει διπλασιάσει ταχύτητα. Κάποτε ένα Σαββατοκύριακο χωρούσε χίλια δύο, εκδρομή στους μακρινούς συγγενείς, φαγοπότια, και το βράδυ κραιπάλες με τους φίλους, τώρα ίσα που προλαβαίνουμε την μπουγάδα. Στην ουσία η αντίληψη της αλήθειας είναι πιο πλούσια όταν νοσταλγείς το παρελθόν σου.
–Για να οδηγηθούμε στην καινούργια μέρα χρειάζεται να ανατρέξουμε στο παρελθόν μας και να το αναπολήσουμε;
– Α.Μ. Η καινούργια μέρα θα έρθει θέλουμε δεν θέλουμε, ερήμην μας, οπότε εμείς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να τη δεχτούμε. Αν σε βρει όμως η καινούργια μέρα ν’ αναπολείς το παρελθόν θα τα φωτίσει όλα, και τα κακά και τα καλά, οπότε είναι σημαντικό να βγάζουμε στο φως όλα όσα μας έκαναν να νιώσουμε καλά για να μας δώσουν δύναμη να συνεχίσουμε στην καινούργια μέρα.
–Αυτό το τυχαία και το ξένος τι ακριβώς σημαίνει για την παράστασή σας; Διασταύρωση και συνάντηση με το κοινό ίσως;
–Π.Φ. Ακριβώς αυτό. Ο θεατής νιώθει μέρος αυτής της διαδικασίας γιατί ούτε ο ίδιος μας γνωρίζει. Η συνθήκη αυτή τον βοηθά να αισθανθεί εξαρχής οικεία. Κάποιος μάλιστα μας είπε «ένιωσα ότι γράφτηκε για μένα, ήταν η ζωή μου». Αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος για εμάς. Οι κοινές αναφορές που έχουμε μας τοποθετούν σ’ ένα κοινό πλαίσιο που λέγεται χωστό (κρυφτό) - παιδική ηλικία, μετά σπυράκια (ακμή) - εφηβεία, απώλεια και έρωτας (αυτός ο πρώτος).
–Η φρενήρης αποτύπωση του παρόντος μας νομίζω πως μας εμποδίζει από το να νοσταλγούμε.., με μερικά κλικ όλα μπροστά μας... τι πιστεύετε;
–Α.Μ. Προσπαθήστε να φανταστείτε πόσες φωτογραφίες βγαίνουν την ημέρα ανά το παγκόσμιο το δευτερόλεπτο... ηλεκτρονικά. Κάπως έχει χάσει και το νόημά του η αποτύπωση της στιγμής, δοκιμάστε να ανοίξετε ένα παλιό άλμπουμ θα καταλάβετε τη διαφορά... σήμερα νομίζω ότι χάθηκε κάπως η αξία των στιγμών στο σήμερα και η τεχνολογία έχει συμβάλει απόλυτα.
–Υπάρχουν μελανά σημεία σ’ ένα νοσταλγικό ταξίδι;
–Π.Φ. Βέβαια, αυτά δίνουν τη γλυκόπικρη γεύση σε όλη την ιστορία. Υπάρχουν ιστορίες που τις μοιραζόμαστε για να τις ξορκίσουμε, γιατί ακόμα μας τυραννούν. Υπάρχουν άλλες που τις διηγούμαστε για παρηγοριά και αυτές που δεν λέγονται, γιατί δεν υπάρχει ανάσα μέχρι να φτάσεις στην τελεία. Προσπαθούμε κάθε φορά να ρίξουμε φως στο όποιο σκοτάδι μας. Γιατί η νοσταλγία είναι ανάγκη, η μνήμη είναι ο θησαυρός μας, δεν νομίζω ότι κατέχουμε τίποτε άλλο ουσιαστικά.
–Τι θα θέλατε να πάρει το κοινό φεύγοντας;
–Α.Μ. Μα φυσικά το γαλατάκι που δίνουμε με το εισιτήριο! αλλά πέρα από αυτό τη γλυκόπικρη γεύση και τις στιγμές που του έφερε η μνήμη του, παρακολουθώντας τη δικιά μας Νοσταλγία!
Παραστάσεις Λευκωσίας, Flea Theater, Γιάννη Κορομία 2, Καϊμακλί.
Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου, Σάββατο 11 Δεκεμβρίου, ώρα 8:30 μ.μ.
Κυριακή 12 Δεκεμβρίου, ώρα 6:30 και 8:30 μ.μ.
Παραστάσεις Λεμεσού στην ΕΘΑΛ
Σάββατο, 18 Δεκεμβρίου, ώρα 8:30 μ.μ.
Κυριακή 19 Δεκεμβρίου, ώρα 6:30 μ.μ.
Πληροφορίες: Τηλέφωνο 99746288
