ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Λειτουργήσαμε αβίαστα ως ένα σώμα στην παράσταση

Η Δεύτερη Σκηνή της ΕΘΑΛ ανεβάζει το έργο του Ευγένιου Ιονέσκο «Το Παιχνίδι της Σφαγής»

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Για το «Παιχνίδι της Σφαγής» του Ευγένιου Ιονέσκου, που ανεβάζει η Δεύτερη Σκηνή της ΕΘΑΛ, μας μίλησαν δύο από τους ηθοποιούς που συμμετέχουν στην παράσταση, σε σκηνοθεσία Μαρίνας Βρόντη, ο Νεκτάριος Θεοδώρου και η Μυρτώ Κουγιάλη.

 

Μυρτώ Κουγιάλη

–Μυρτώ, τι μπορεί να σημαίνει σήμερα αυτό το έργο;
–Οι πόλεμοι, η οικονομική κρίση, η ανισότητα ανάμεσα σε κοινωνικές τάξεις, σε ανθρώπους δηλαδή η αστάθεια της καθημερινότητας, ο φόβος για το άγνωστο, η βία που γεννά η εξουσία ή ο δυνατός απέναντι στον ευάλωτο άνθρωπο είναι ένα παιχνίδι σφαγής, μια απειλή που δύσκολα αντιμετωπίζεται και που δύσκολα μπορούμε να διαχειριστούμε. Δύσκολα αποδεχόμαστε και δύσκολα κάνουμε κάτι γι’ αυτό για να μπορέσουμε να το αποκλείσουμε! Η ύπαρξη ανησυχεί μπροστά στο άγνωστο, μπροστά στο άγνωστο του θανάτου, τον φόβο τον δημιουργεί ο ίδιος ο άνθρωπος δηλαδή η κοινωνία, οι καταιγιστικοί ρυθμοί της εποχής, της τεχνολογίας, της προσπάθειας για επαγγελματική καταξίωση και της συναισθηματικής μας ανεπάρκειας όσον αφορά τις σχέσεις μας! Το σήμερα είναι ένα παιχνίδι σφαγής. Το έργο λοιπόν πραγματεύεται μια νοσηρή κοινωνία που φαινομενικά υπάρχει ιδανικά, αλλά όταν το κακό «κτυπάει», όταν ο θάνατος έρχεται τότε κανένας διαχωρισμός, κοινωνικός ή ταξικός δεν υφίσταται! Όλοι γίνονται ίσοι, γιατί ο γεμάτος δεν ξεχωρίζει.


–Μόνο ο θάνατος μάς εξομοιώνει όλους;
–Δεν θα έπρεπε μια αρρώστια ή ένας θάνατος να εξομοιώνει τους ανθρώπους! Μιλάμε για τα αυτονόητα ότι ο άνθρωπος είναι άνθρωπος και είναι ίσος με οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο! Η κοινωνία, η εξουσία, το χρήμα δυστυχώς δημιουργεί την ανισότητα ανάμεσα στους ανθρώπους! Την ανισότητα ανάμεσα στη φύση και τα ζώα. Είμαστε όλοι μικροί μπροστά στον θάνατο ακόμα και μπροστά στην ιδέα του θανάτου και μονό! Είναι δύσκολο να ανακαλύψεις την ουσία της ύπαρξης, να τη γευτείς, να τη δεχτείς, να την αγκαλιάσεις, να νιώσεις χορτάτος (συνήθως ένα μεγάλο σοκ σε κάνει να αναθεωρήσεις τη ζωή, τη σημασία της, τη σοβαρότητά της την ποιότητά της, την ομορφιά και την απλότητά της. Να την εκτιμήσεις, αλλά είναι όλα μάταια αν σκεφτείς ότι μετά τον θάνατο δεν υφίσταται τίποτα πια. Υπάρχει το τίποτα, δεν θα είναι ποτέ ίδιο γι’ αυτόν που μένει πίσω και για εκείνον που φεύγει δεν θα έχουν σημασία πια ούτε τα λεφτά του, ούτε το σπίτι του, ούτε η καριέρα του και ούτε τα «λόγια» του κόσμου! Ένας καβγάς, μια διαμάχη, μια απογοήτευση μας χαλάει, ψάχνουμε το νόημα της ζωής, την ευτυχία, αμφιταλαντευόμαστε, δυσκολευόμαστε και αναρωτιόμαστε, αν βρίσκεται στα μικρά το μυστικό και τελικά ποια μικρά ποσό μικρά και τι κρύβουν μέσα τους τα μικρά «οι μικρές χαρές» και πώς ξέρουμε αν είμαστε αχάριστοι, αγνώμονες ή αυστηροί από την άλλη με τον εαυτό μας, γιατί πάντα θα ψάχνουμε, πάντα θα θέλουμε κάτι ακόμα, κάτι που θα μας κάνει να αισθανόμαστε πλήρεις μέσα μας χορτάτοι και από την άλλη ή βολεύεσαι ή παίρνεις το ρίσκο και προσπαθείς για τη ζωή έτσι όπως την ποθείς, τη φαντάζεσαι, τη θες. Είσαι όμως αβοήθητος μπροστά στο πιο δυνατό από όλα την απειλή του θανάτου και κάπου εκεί ηρεμείς και συνεφέρεις τον εαυτό σου και συνεχίζεις να προσπαθείς για το νόημα την χαρά και την ευχαρίστηση της ζωής χωρίς να θες να είσαι αχάριστος ή ασεβής, αλλά και με το θράσος να συνεχίσεις να τα ζητάς όλα όσα πιστεύεις ότι θα σου γεμίσουν το κενό! Μια αέναη προσπάθεια για την πληρότητα, για την ευτυχία! Για το μετρό και την ικανοποίηση που αποζητάς όσο έχεις ακόμα χρόνο για ζωή!

–Το έργο του Ιονέσκο γιατί μιλάει τελικά, για την αξιοπρέπεια, τη ματαιότητα, την αγάπη ίσως;
–Το παιχνίδι της σφαγής μιλάει για όλο αυτό το αέναο παιχνίδι του νοήματος της ζωής της ύπαρξης των σχέσεων, της αγάπης, της αξιοπρέπειας, της φαγούρας για εξέλιξη για ολοκλήρωση, αλλά παράλληλα για τη ματαιότητα, την απογοήτευση, τη μοναξιά και ελλειπτικότητα και την αδυναμία να πολεμήσουμε οτιδήποτε ανώτερό μας...


–Στο έργο δεν υπάρχει πρωταγωνιστικός ρόλος, άρα είναι πιο εύκολο ή πιο δύσκολο για τους ηθοποιούς;
Η Μαρίνα Βρόντη ήθελε περίπου να φτιάξει αυτό το έργο να το σκηνοθετήσει μια ολόκληρη δεκαετία... το να έρθεις λοιπόν στην πρόβα και να έχεις ακριβώς στο μυαλό σου τι θέλεις να δημιουργήσεις και πως ακριβώς θέλεις να το «ψήσεις» είναι ανεκτίμητο και σπουδαίο, να μην σου πέφτει τίποτα κάτω. Το να έχεις τον τρόπο να δέσεις μια ομάδα και το να επικοινωνήσεις τη δική σου ευαισθησία με της ομάδας είναι σπάνιο! Το να υπάρξει, λοιπόν, ομάδα είναι αρκετά δύσκολο και σίγουρα όχι δεδομένο και όταν τελικώς το καταφέρνεις αντιλαμβάνεσαι εν τελεί και ξαναθυμάσαι τι εστί θέατρο! Φτάνει, όμως, να έχεις το υλικό και αυτό το υλικό την παιδεία την αξία την ηθική την αντίληψη και την δημιουργία την αγάπη να ανταποκριθεί! Υπήρξε χημεία και πολλή καλοσύνη!


Νεκτάριος Θεοδώρου

 

–Νεκτάριε, νιώθεις ότι στην εποχή μας τίθενται ζητήματα, όπως το αδιέξοδο;
–Νιώθω έντονα πως στην εποχή μας τίθενται ζητήματα όπως το αδιέξοδο. Σε κάθε επίπεδο, υπαρξιακό, κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό. Αδιέξοδο στο οποίο, πρωτίστως, εμείς οι ίδιοι οδηγηθήκαμε με τη στάση ζωής μας, με τις πράξεις μας, με τις επιλογές μας. Καταντήσαμε να ζούμε φοβισμένοι, μέσα σε ανασφάλεια, κρατώντας αποστάσεις από τον «άλλο», μέσα σε ένα σύστημα που καταρρέει, που οδηγεί τον πλανήτη σε περιβαλλοντικό αδιέξοδο και εν τέλει απειλεί την ίδια μας την ύπαρξη. Και δυστυχώς η πλειοψηφία δεν έχει καν συνειδητοποιήσει την ευθύνη που της αναλογεί απέναντι σε όλο αυτό.

 

–Με τη συνθήκη του θανάτου απελευθερώνεται ο άνθρωπος;
–Δεν νομίζω η συνθήκη του θανάτου να απελευθερώνει τον άνθρωπο. Απελευθερώνεται από τι; Από την ίδια τη ζωή; Όσο απαισιόδοξα και αν φαντάζουν τα πράγματα, δύσκολα απαρνιέσαι την ίδια τη ζωή και επιλέγεις τον θάνατο. Εξάλλου, δεν υπάρχει κάτι να προσμένεις μετά θάνατον. Δεν επιλέγω τη θεολογική ερμηνεία της μετά θάνατον ζωής. Απελευθερωμένος θα νιώσεις σε αυτή τη ζωή, όταν επικρατήσει το δίκαιο που θα κατακτήσεις με κόπους και αγώνες. Και για να το επιτύχουμε αυτό ας κάνουμε αρχή με την καλλιέργεια της ενσυναίσθησης.

–Στο έργο δεν υπάρχει πρωταγωνιστικός ρόλος, άρα είναι πιο εύκολο ή πιο δύσκολο για τους ηθοποιούς;
–Ένας πρωταγωνιστικός ρόλος δεν θα έπρεπε να διευκολύνει ή να δυσκολεύει τους ηθοποιούς ως ομάδα. Η θεατρική πράξη είναι κατεξοχήν μια συλλογική πράξη. Επομένως η ατομικιστική προσέγγιση δεν μπορεί παρά να αποτύχει, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν κάνουμε θέατρο μέσα και σε τέτοια πλαίσια, αφού αυτή είναι μια στάση που χαρακτηρίζει γενικότερα την εποχή μας. Ωστόσο, το ποιοτικό αποτέλεσμα μιας παράστασης που οι ηθοποιοί της αποδεσμεύτηκαν από τέτοιες νοοτροπίες, είναι ξεκάθαρα ανώτερο. Στη δική μας παράσταση είχαμε την ευτυχία να συναντηθούμε άνθρωποι με χημεία και να λειτουργήσουμε αβίαστα ως ένα σώμα, με τη συνδρομή φυσικά της δαιμόνιας μαεστρίας της σκηνοθέτιδάς μας.

–Ποιες είναι οι προκλήσεις για έναν ηθοποιό σε ένα έργο του Ιονέσκο;
–Θα έλεγα πως η μεγαλύτερη πρόκληση σε επίπεδο υποκριτικής είναι να επικοινωνήσεις ένα τόσο σπουδαίο κείμενο, απαλλαγμένο από κώδικες του ψυχολογικού θεάτρου, μέσα από σχήματα και φόρμες του γκροτέσκο, χωρίς να χάνεις την αλήθεια και την ειλικρίνειά σου. Αν το πετύχεις αυτό, τότε θα καταφέρεις να επικοινωνήσεις με τους θεατές, και να τους μεταφέρεις, χωρίς διδακτισμούς, τους μεταφυσικούς προβληματισμούς και τα μηνύματα του έργου του Ιονέσκο.

Πληροφορίες:
Παραστάσεις Λευκωσία, Flea Theatre: 5, 6, 7 Ιουνίου, στις 8:30 μ.μ.

Συντελεστές
σκηνοθεσία: Μαρίνα Βρόντη
σκηνικά/κοστούμια: Γιώργος Γιάννου
μουσική επιμέλεια: Στέλλα Βοσκαρίδου
χορογραφίες/κίνηση: Χλόη Μελίδου
σχεδιασμός φωτισμών: Βασίλης Πετεινάρης
βοηθός σκηνοθέτη: Αυγουστίνα Στυλιανού
Ηθοποιοί: Eιρήνη Ανδρέου, Δημήτρης Αντωνίου, Νεκτάριος Θεοδώρου, Μυρτώ Κουγιάλη, Γιώργος Κυριάκου, Φανή Σωκράτους, Βασίλης Χαραλάμπους

 

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Θέατρο-Χορός: Τελευταία Ενημέρωση

X