Του Απόστολου Κουρουπάκη
Η Εταιρεία Θεατρικής Ανάπτυξης Λεμεσού παρουσιάζει την κωμωδία των Ν. Τσιφόρου και Π. Βασιλειάδη «Οι Γαμπροί της Ευτυχίας», σε σκηνοθεσία Αχιλλέα Γραμματικόπουλου, ο οποίος μού μίλησε για την παράσταση. Ο Αχιλλέας απαντώντας στην ερώτησή μου αν τέτοια έργα έχουν ημερομηνία λήξης λέει πως αυτά τα έργα, τα «απλοϊκά» για κάποιους, είναι που μας ενώνουν, μας συμφιλιώνουν με το παρελθόν μας... είναι η μνήμη μας. Λέει επίσης ότι συμβάλλουν και αυτά τα έργα στη θεατρική ανάπτυξη του τόπου και όταν αντιμετωπίζονται με σεβασμό και με αισθητική, τότε φέρνουν τον κόσμο στο θέατρο, δεν τον διώχνουν.
–Είστε πιο κοντά στη θεατρική παράσταση την πρωτότυπη, στην κινηματογραφική ταινία του 1962, ή θα δούμε κάτι διαφορετικό;
–Όταν αποφάσισα να προτείνω και κατόπιν να σκηνοθετήσω τους «Γαμπρούς της Ευτυχίας» ο στόχος μου ήταν να δημιουργήσω στον θεατή την αίσθηση ότι πιάνει στα χέρια του μια παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία... ξεθωριασμένη, αλλά γεμάτη μνήμη... μια φωτογραφία που θα του φέρει «χαμόγελο», καθισμένος στη σκοτεινή αίθουσα (δεν είχα υπολογίσει τη μάσκα!) να παρακολουθεί μια παλιά ασπρόμαυρη ελληνική κωμωδία, που ξαφνικά οι «ήρωές» της ξεπηδάνε από την οθόνη και ζωντανεύουν σκηνικά, με μια μουσική με έντονο ελληνικό χρώμα και ταξιδιάρικη και έναν υποκριτικό κώδικα που θα παραπέμπει στη μεταπολεμική φαρσοκωμωδία, θεατρική και κινηματογραφική.... υιοθετημένο μέχρι εκεί που δεν θα ξενίσει τον σημερινό θεατή, ούτε θα προδώσει την αλήθεια του ηθοποιού. Όλα αυτά βέβαια στη διαδικασία να χτίσω μια θεατρική παράσταση στο μυαλό μου και για να απαντήσω στην ερώτησή σου, θα δείτε σίγουρα μια θεατρική παράσταση, ας αποφασίσετε εσείς (δηλαδή ο κάθε θεατής ξεχωριστά!) αν είναι διαφορετικό ή πιο κοντά σε κάτι!
–Τέτοια έργα είναι ακόμα ελκυστικά, έχουν άραγε ημερομηνία λήξης;
–Ημερομηνία λήξης σε έργα που «κουβαλούν» το ταπεραμέντο και το DNA μας ως λαού; Αυτά τα έργα, τα «απλοϊκά» για κάποιους, είναι που μας ενώνουν, μας συμφιλιώνουν, αν μου επιτρέπεις, με το παρελθόν μας... είναι η μνήμη μας. Χαίρουν σημαντικής προσοχής από το νεανικό κοινό, που δεν τα απόλαυσε στον καιρό τους, αλλά τα συνάντησε κατά κόρον στους δεκτές της τηλεόρασης.
–Δεν ακούγονται ξεπερασμένα σήμερα το προξενιό, ο γάμος της αδελφής; Μπορούν να γίνουν σύγχρονα τέτοια έργα;
–Μα πες μου, είναι αυτοσκοπός να αρχίζουμε να εκσυγχρονίζουμε τα πάντα; Σίγουρα αυτές οι κωμωδίες με τα προξενιά, τις παρεξηγήσεις, τους γάμους δεν κουβαλούν «δεύτερα» και «τρίτα» επίπεδα, δεν πειράζει, μας χρειάζεται πιστεύω και λίγη απλότητα! Δεν μπορώ να βάλω τους ηθοποιούς να κάνουν κωλοτούμπες ή να πετάνε μακαρόνια για να μπολιάσω μοντερνιά και άποψη...συγχώρεσέ με αν ακούγομαι απόλυτος, δεν είμαι. Συμβάλλουν κι αυτά τα έργα στη θεατρική ανάπτυξη του τόπου και όταν τα αντιμετωπίζεις με σεβασμό (και αυτό ισχύει για όλα τα θεατρικά έργα) και με αισθητική, τότε φέρνουν τον κόσμο στο θέατρο, δεν τον διώχνουν.
Το κυνήγι της Ευτυχίας
–Ποια στοιχεία του έργου πιστεύετε ότι «επιβιώνουν» μέχρι τις μέρες μας; Καλώς ή κακώς…
–Ο θεσμός της οικογένειας είναι ακόμη αρκετά ισχυρός στον λαό μας. Γαλουχηθήκαμε με αυτόν, στηριζόμαστε ο ένας στον άλλον, τα αδέλφια, η ευθύνη απέναντι στους δικούς μας ανθρώπους, οι απατεώνες! Η ανάγκη για μια καλύτερη ζωή, όπως πολύ σωστά είπες καλώς ή κακώς! Το χαμόγελο και ευρύτερα το χιούμορ, τα όνειρα, ειδικά τα ανεκπλήρωτα και για να κάνω λογοπαίγνιο, το κυνήγι της Ευτυχίας! Αν και δεν έπρεπε να το πω γιατί χαλάει η έκπληξη... στο φινάλε υπάρχει ένα υπέροχο τραγούδι σε στίχους και μουσική του καλού μου φίλου και συνεργάτη Γιώργου Ανδρέου (τιμή για μένα αλλά και για την ΕΘΑΛ ένας τόσο σπουδαίος καλλιτέχνης να στέκεται δίπλα μας). Το έγραψε ειδικά για την παράσταση ως επιμύθιο θα έλεγα και εκεί ακούγεται η δική μας «θέση» ως ηθοποιών που έπαιξαν στο έργο. Τελικά ίσως αυτό να είναι το σύγχρονο στοιχείο που κουβαλά μαζί της η συγκεκριμένη παράσταση!
–Ωστόσο, μία κωμωδία είναι ό,τι πρέπει αυτή την περίοδο… φαντάζομαι συμφωνείτε…
–Πάντα μια καλή κωμωδία είναι ό,τι πρέπει! Αυτή την περίοδο; Επιβάλλεται!
–Είναι το γέλιο φάρμακο, κ. Γραμματικόπουλε;
–Χαχαχαχαχα. Ας ξεκινήσω με γέλιο, για το κύριε. Είναι γνωστό σε όλους ότι στερούμαι σοβαρότητας! Φίλε, Απόστολε, ζούμε σε μια εποχή φόβου και ο μοναδικός τρόπος, το μοναδικό όπλο, το φάρμακο, όπως είπες κι εσύ, για να εξορκίσουμε τους φόβους μας είναι αυτό, το γέλιο! Εξάλλου αυτό είναι και το τελικό ζητούμενο της παράστασής μας, να «επικοινωνήσουμε» με τον θεατή μας και να «κοινωνήσουμε» το πλατύ γέλιο, όχι να το εκμαιεύσουμε με τερτίπια....
–Πώς σχολιάζετε την κατάσταση με τα θέατρα, τα μέτρα, έχει τη θέση που πρέπει ο πολιτισμός στην Πολιτεία μας;
–Θα είμαι λακωνικός, έχουν ειπωθεί τόσα πολλά αυτόν τον καιρό σε σημείο που νιώθω ότι κουράσαμε τον κόσμο. Θέλω να είμαι αισιόδοξος και θετικός. Ελπίζω, εύχομαι η ίδρυση Υφυπουργείου Πολιτισμού να βάλει τις βάσεις για μια πραγματική πολιτιστική πολιτική σε αυτόν τον τόπο για το καλό της τέχνης και του Πολιτισμού γενικότερα. Ο Πολιτισμός είναι μεγάλο όπλο στα χέρια κάθε λαού, αξίζει σεβασμού. Συνδέει το παρελθόν μας με το παρόν, θωρακίζει το μέλλον μας, τα λάθη πολλά, να δούμε μπροστά και να χαράξουμε όλοι μας έναν καινούργιο δρόμο....
–Η ΕΘΑΛ έχει επιλέξει ένα ευρύ ρεπερτόριο για τη θεατρική χρονιά 2020, κέρδισε το κοινό που ήθελε;
–Αναλαμβάνοντας την καλλιτεχνική διεύθυνση της ΕΘΑΛ τον Νοέμβριο του 2019 ήθελα η ΕΘΑΛ να κάνει ένα «άνοιγμα», να ισορροπήσει το ρεπερτόριό της και να στοχεύσει από τον πιο δύσκολο θεατή μέχρι τον θεατή εκείνο που θα αποφασίσει να πάει στο θέατρο για να διασκεδάσει. Εσύ το αποκαλείς ευρύ ρεπερτόριο... εγώ θα το έλεγα ισορροπία ποιοτικού και εμπορικού. Όταν διευθύνεις ένα θέατρο χρειάζεται να νοιάζεσαι και για τα δύο. Και ναι, πιστεύω ότι κερδίσαμε το κοινό που θέλαμε. Το αποδεικνύουν εξάλλου και οι αριθμοί. Αυτοί δεν λένε ψέματα! Παρά το ότι βρεθήκαμε σε μια απίστευτα πρωτόγνωρη κατάσταση λόγω πανδημίας, το γεγονός ότι είχαμε περάσει 4 έργα στο σχέδιο Θυμέλη από το Α΄ Εξάμηνο του 2020 (4 αιτήσεις δικαιούμαστε) και είχαμε σε βάθος προγραμματισμό.... μας έδωσε καλά αντανακλαστικά. Ας ελπίσουμε ο κόσμος να ξαναγυρίσει στις θεατρικές αίθουσες και να υποστηρίξει τη δουλειά όλων μας.... και δεν μιλώ μόνο για την ΕΘΑΛ!
