ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Μια «κραυγή» ειλικρίνειας για τον εαυτό του

Η Ερμίνα Κυριαζή συμμετέχει στην «Πελεκάνο» του Στρίντμπεργκ της ΕΘΑΛ και λέει στην «Κ» ότι θέλει η παράσταση να «αφορά»

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Η Δεύτερη Σκηνή της ΕΘΑΛ παρουσιάζει το έργο του Αύγουστου Στρίντμπεργκ «Ο Πελεκάνος» ως την πρώτη πρεμιέρα για τη νέα θεατρική σεζόν, σε μετάφραση της Έρι Κύργια και σε σκηνοθεσία Λέας Μαλένη με τους Μικαέλλα Θεοδουλίδου, Ερμίνα Κυριαζή, Αντρέα Φυλακτού και Βασίλη Χαραλάμπους. Η Ερμίνα Κυριαζή μίλησε στην «Κ» για το έργο και μας λέει ότι ο Στρίντμπεργκ είναι και θα παραμείνει πρόκληση για τον ηθοποιό. Ο Αύγουστος Στρίντμπεργκ δεν πρεσβεύει αφελώς το «καλό» και το «κακό» δίνει εξηγήσεις και αναλύει τους χαρακτήρες και τις πορείες τους, μάς λέει η κ. Κυριαζή, και ότι προσπάθησαν να κάνουν την παράσταση σύγχρονη και να «αφορά», χωρίς ωστόσο να καταργείται η πρόθεση του συγγραφέα.

–Το να παίζει ένας ηθοποιός Αύγουστο Στρίντμπεργκ είναι πρόκληση;
–Ο Στρίντμπεργκ είναι και θα παραμείνει πρόκληση για ηθοποιούς, σκηνοθέτες και όχι μόνο. Είναι διαχρονικός και η κατάθεσή του στο θέατρο είναι πλούσια και ανεξάντλητη. Θέτει ερωτήματα κοινωνικά, ηθικά και πανανθρώπινα που ακόμα μας απασχολούν χρησιμοποιώντας τα αρχέτυπα με μαεστρία και σεβασμό.


–Πόσο σημαντική είναι η κίνηση στην παράσταση;
–Η «αέναη» κίνηση στη δική μας παράσταση είναι μέρος της, με τρόπους «συμβολικούς» και απόλυτα συμβατικούς. Με ρεαλισμό και εξπρεσιονισμό άλλωστε αυτό είναι και το στοίχημα της παράστασης. Να γίνει σύγχρονη και να «αφορά» χωρίς να καταργείται η πρόθεση του συγγραφέα.


–Η αυταρχική μητέρα, ο άβουλος σύζυγος, ο πονηρός εραστής/γαμπρός και τα παιδιά θύματα. Τα μέλη της οικογένειας είναι τα διάφορα πρόσωπα της κοινωνίας μας; Και τα πάθη τους τα πάθη μας;
–Χρησιμοποιώντας τους εκάστοτε χαρακτήρες-ρόλους ο Στρίντμπεργκ καταπιάνεται με «μορφές πρότυπα» κοινωνικά. Αυτή είναι και η μαγεία, αυτό τον κάνει τόσο οικείο μέχρι τις μέρες μας. Δεν πρεσβεύει αφελώς το «καλό» και το «κακό» δίνει εξηγήσεις και αναλύει τους χαρακτήρες και τις πορείες τους. Χρησιμοποιώντας δε, όπως ανέφερα και πριν τα «αρχέτυπα» (στη δική μας περίπτωση της Κλυταιμνήστρας και του Ορέστη), αποδεικνύει περίτρανα πως η λαϊκή ρήση «η ιστορία επαναλαμβάνεται» δεν ισχύει μόνο στα κοινωνικο-ιστορικοπολιτικά γεγονότα αλλά και πίσω από τους τοίχους, στα σπίτια μας σε αυτό που αποκαλούμε οικογένεια.


–Τα παιδιά από θύματα μπορούν να γίνουν θύτες; Στον «Πελεκάνο» τι συμβαίνει;
–Τα παιδιά από θύματα σαφέστατα μπορούν να γίνουν θύτες κάνοντας χρήση ό,τι διδάχτηκαν από τους δικούς τους γονείς. Δεν είναι εύκολο να κόψει κανείς τον ομφάλιο λώρο, να διαχωρίσει τα παιδιά του από την «ιδιοκτησία» του και να τα παραδώσει από τη γέννησή τους ακόμα να ζήσουν τη δική τους ζωή. Αυτό χρειάζεται αυτογνωσία και ενός είδους «αποδοχή» που δεν συμβαίνει στον «Πελεκάνο» ή μάλλον συμβαίνει με ένα διαφορετικό τρόπο: «Ό,τι δεν λύεται, κόβεται» και τότε επέρχεται η κάθαρση.


–Υπάρχει δικαιοσύνη; Τα παιδιά αποδίδουν δικαιοσύνη ή όλα είναι μάταια καθορισμένα στον συγγραφέα;
–«Δεν πιστεύω στη δικαιοσύνη..», λέει ο Φρέντρικ. «Οι νόμοι φαίνεται να συντάχθηκαν από κλέφτες και δολοφόνους για να απαλλάσσονται οι εγκληματίες. Η μαρτυρία ενός αθώου που λέει την αλήθεια δεν έχει καμιά αξία, η κατάθεση όμως δύο ψευδομαρτύρων είναι αρκετή για την απόδειξη». Αυτή πιστεύω είναι και η θέση του Στρίντμπεργκ για την αποκαλούμενη δικαιοσύνη ως κοινωνική αντίληψη. Χρησιμοποιεί και αποδίδει δικαιοσύνη και πάλι βασισμένος στην αρχετυπική μορφή της και έτσι επέρχεται και η λύτρωση για τον θεατή.


–Η κάθε μορφή τέχνης είναι απελευθέρωση, πιστεύετε ότι ο συγγραφέας με ένα τέτοιο αυτοβιογραφικό έργο ήθελε να λυτρωθεί; Η σημερινή κοινωνία είναι εξίσου υποκριτική με τον κόσμο του Στρίντμπεργκ;
–Απελευθέρωση για τον καθένα μπορεί να είναι από μια βόλτα στη φύση, ένας διαλογισμός μέχρι η επίσκεψη στον θεραπευτή του και η πραγματική ανάγκη του να επιλύσει, να τακτοποιήσει ό,τι «βαραίνει» την ψυχή του. Έχω την αίσθηση πως ο Στρίντμπεργκ σε αυτό του το έργο πιο πολύ χρησιμοποιεί μια «κραυγή» ειλικρίνειας για τον εαυτό του αλλά και για τον κόσμο που την τοποθετεί στο στόμα της Ελίζ (μητέρας) προς το τέλος του έργου: «Σε όλες τις οικογένειες τα ίδια συμβαίνουν, μόνο που δεν τα βλέπουμε». Κατά πόσο με ακρίβεια το έργο είναι αυτοβιογραφικό δεν είμαστε απόλυτα βέβαιοι και δεν θα έπρεπε νομίζω να μας αφόρα, μιας που η τοποθέτησή του μας αφορά όλους.

–Τι θα θέλατε να πάρει ο θεατής φεύγοντας από την παράσταση;
–Θα ήθελα να πάρει την ίδια την παράστασή μας σαν «αποσκευή» να την ανοίξει προσεκτικά, με στοργή και να βγάλει από τις «κρυφές» θήκες ό,τι τον απασχολεί, ό,τι ανακάλυψε πως μπορεί να έχει όμοια «στολή» με αυτές που είδε φορεμένες στην παράσταση, να αντιμετωπίσει την «ενοχή» και να τη βγάλει βόλτα στο πάρκο να λιαστεί και κάπου εκεί να την εγκαταλείψει… Να δει τον ήλιο και να αναγεννηθεί...

Πληροφορίες: Αυγ. Στρίντμπεργκ, «Ο πελεκάνος», Τεχνοχώρος της ΕΘΑΛ, Λεμεσός. Παραστάσεις κάθε Τρίτη και Σάββατο στις 8:30 μ.μ. και Κυριακή στις 6:30 μ.μ. Πληροφορίες / κρατήσεις: 25877827.

 

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Θέατρο-Χορός: Τελευταία Ενημέρωση

X