«Πρέπει να είμαι και όχι να παίζω»

Η Θεατρική Ομάδα Persona αποφάσισε να ξαναπαρουσιάσει, μετά από 21 παραστάσεις σε Λευκωσία, Λεμεσό, Πάφο καθώς και στο Υπαίθριο Φεστιβάλ «Αντί-σκηνο», τη διαδραστική παράσταση «Όλα τα υπέροχα πράγματα» των Duncan MacMillan και Jonny Donahoe, με τη Χριστίνα Κωνσταντίνου, σε σκηνοθεσία Μαρίνας Βρόντη.

Η Χριστίνα μίλησε στην «Κ» για τους λόγους που την έκαναν να επιστρέψει με όλα τα υπέροχα πράγματα που έχει συγκεντρώσει, και πιστέψτε με, είναι πολλά. Βλέποντας την παράσταση σκέφτεσαι πόσα όμορφα πράγματα κρύβονται πίσω από τη μουντάδα της καθημερινότητας, και πόσο αξίζει να είσαι παρών. Η Χριστίνα μιλάει με τους θεατές, τους βάζει στο θεατρικό παιχνίδι και αναλόγως προσαρμόζεται, υποκριτικά και συναισθηματικά, διατηρώντας την υποκριτική της ταυτότητα.

–Επιστρέφεις με την παράσταση «Όλα τα υπέροχα πράγματα», γιατί θέλησες να το ξαναπαρουσιάσεις;

–Αν υπήρχε τρόπος να επανέρχομαι με αυτή την παράσταση κάθε τόσο, για όσο βαστάνε τα πόδια μου θα το έκανα! Βεβαίως δεν μπορώ να το κάνω γιατί δεν μου ανήκουν επ’ άπειρον τα πνευματικά δικαιώματα... Αλλά μετά την τελευταία παράσταση που είχαμε τον περασμένο Αύγουστο στο Φεστιβάλ «Αντί- Σκηνο» και μετά από τόσες φορές που άκουσα «Να το ξανακάνετε. Θέλω να φέρω αυτόν ή εκείνον να το δει. Πρέπει να το δει.» ενεργοποιήθηκα κι εγώ και η Persona και να ’μαστε! Όλη αυτή η ανταλλαγή ενέργειας επιβεβαίωσε για ακόμη μια φορά αυτό που ένιωσα από την πρώτη στιγμή που ήρθα σε επαφή με αυτό το έργο: Πως ο κόσμος έχει ανάγκη τα υπέροχα πράγματα. Έχει ανάγκη να τσαλακωθεί, να βλέπει τους άλλους να τσαλακώνονται, να συμμετέχει, να γελά με την ψυχή του, να κλαίει, να εκτονώνεται, να ταυτίζεται. Και τέλος να βρίσκει παρηγοριά. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Με δυο λόγια είναι μια θεραπευτική εμπειρία. Γι’ αυτό, κατόπιν παραίνεσης και από εκπαιδευτικούς, πέρα από τις επιπλέον παραστάσεις για το κοινό οργανώνουμε και παραστάσεις σε Λύκεια σε όλη την Κύπρο.

–Ποιο ήταν το πιο δύσκολο πράγμα στην παράσταση;

–Δεν υπάρχουν δύσκολα πράγματα αν δεν τα κάνεις εσύ να φαίνονται δύσκολα. Η αλήθεια όμως είναι ότι αυτή η παράσταση αυτή είναι ιδιαίτερη. Δεν ξέρω τι θα συναντήσω κάθε φορά, γιατί εξαρτάται κατά πολύ μεγάλο βαθμό από την ενέργεια και τις αντιδράσεις των θεατών. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, αν υπήρχε ένα δύσκολο κομμάτι αυτό ήταν κατά τη διάρκεια των προβών. Εκεί όπου έπρεπε να κάνω εγχείρηση ανοικτής καρδιάς στον ίδιο μου τον εαυτό. Όλο αυτό το σκάλισμα, το ξεγύμνωμα. Να πετάξω όποια άμυνα είχα και να είμαι έτοιμη για την απόλυτη, γυμνή έκθεση. Και τώρα πια στις παραστάσεις αισθάνομαι γυμνή. Και δεν ντρέπομαι καθόλου γι’ αυτό. Έτσι πρέπει να είμαι και είναι λυτρωτικό! Και είναι ακόμη πιο λυτρωτικό, όταν βλέπεις θεατές να κάθονται αμυντικά στις καρέκλες του σκεπασμένοι μέχρι τα μπούνια και ως το τέλος της παράστασης να κολυμπάνε μαζί σου στα βαθιά, απαλλαγμένοι και οι ίδιοι από την αρχική τους πανοπλία. Αλλά για να συμβεί αυτό, πρέπει να είμαι ψυχήτε και σώματι εκεί, να μην περνάει ούτε κατά διάνοια οτιδήποτε άλλο από μέσα μου, πέρα από αυτό που συμβαίνει και που λέγεται εκείνη τη στιγμή. Πρέπει να είμαι και όχι να παίζω.

–Βλέποντας την παράσταση, ένιωσα σαν να μιλούσες στον κάθε θεατή ξεχωριστά, κατέβηκες στο κοινό ή το θέμα έφερε το κοινό δίπλα σου;

–Το θέμα είναι από μόνο του πολύ δυνατό. Το έργο δε, τολμώ να πω ιδιοφυές. Αλλά ούτε ένα δυνατό θέμα, ούτε ένα δυνατό κείμενο μπορούν από μόνα τους να ακουμπήσουν τους θεατές. Χρειάζεται να γίνει τρομερή δουλειά από μέρους των συντελεστών μιας παράστασης για να επιτευχθεί αυτό. Έχουμε δει τρομερά κείμενα να πηγαίνουνε στράφι και αδύνατα κείμενα να αποκτούν αξία με ένα εμπνευσμένο ανέβασμα. Συνεπώς είχαμε ένα πολύ δυνατό χαρτί στα χέρια μας και το εκμεταλλευτήκαμε όσο καλύτερα μπορούσαμε.

–Φοβήθηκες τη διάδραση με τους θεατές;

–Όχι, για να είμαι ειλικρινής. Υπάρχουν εξαιρετικοί συνάδελφοι που μου λένε: «Ξέρεις, εγώ δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό, με τίποτα.». Πέρα λοιπόν, από τις όποιες ικανότητες είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας. Είναι επίσης θέμα επαφής και επικοινωνίας. Και το θέατρο αν μπορούσα να το ονομάσω με μια λέξη θα έλεγα ότι είναι ακριβώς αυτό: Επικοινωνία. Αλλά αντί να επικοινωνώ με τους συναδέλφους μου επί σκηνής, επικοινωνώ με τους θεατές και μοιράζομαι μαζί τους τη σκηνή. Θυμάμαι πάντα αυτό που μου έλεγε η σκηνοθέτριά μου (Μαρίνα Βρόντη) σχεδόν σε κάθε πρόβα. «Να ξέρεις ότι όλοι εκεί που θα είναι μαζί σου πονάνε το ίδιο με εσένα. Φοβούνται το ίδιο με εσένα. Σε έχουν ανάγκη όπως τους έχεις κι εσύ. Κράτησέ τους για να σε κρατήσουν κι αυτοί με τη σειρά τους» Αυτό, λοιπόν, το κρατάω σαν βάση. Σαν ευαγγέλιο θα έλεγα. Κι από εκεί ξεκινώ και χτίζω. Δημιουργούνται σχέσεις. Κι εκεί καταλαβαίνεις πόσο σχετικός είναι καμιά φορά ο χρόνος. Μέσα σε 75 λεπτά μπορούν να δημιουργηθούν σχέσεις, εμπειρίες, αναμνήσεις και που υπό κανονικές συνθήκες μπορεί μια ολόκληρη ζωή να μην αρκεί.

–Πώς νιώθεις ότι αντιμετωπίζονται τα θέματα αυτοκτονίας από τα Μέσα;

–Ευτυχώς πολύ πιο ορθά τα τελευταία χρόνια. Προσωπικά, πριν από αρκετά χρόνια είχα –και εξακολουθώ να έχω– τραυματική εμπειρία από τα ΜΜΕ για το πώς αντιμετώπισε το θέμα της αυτοχειρίας σε συγγενικό μου πρόσωπο. Παρ’ όλα αυτά, δυστυχώς, η μάχη για τα views, την τηλεθέαση, και τα likes είναι πλέον μάστιγα. Και ένα πρόσφατο περιστατικό αυτοχειρίας, ανήλικου προσώπου μάλιστα, στη χώρα μας αποδεικνύει ότι χρειάζεται περισσότερη ευαισθησία, παιδεία και κυρίως ανθρωπιά από μέρους των ΜΜΕ στο πως αντιμετωπίζουν αυτό το θέμα.

–Κάνουμε αρκετά γι’ αυτούς που αγαπάμε;

–Από τη στιγμή που η αγάπη δεν μετριέται ό,τι και να κάνεις δεν θα είναι αρκετό. Πάντα θα υπάρχει το «περισσότερο», το «καλύτερο», το «άγνωστο». Γι’ αυτό, λοιπόν, για μένα το μυστικό είναι να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Όχι με την εγωιστική ή τη ναρκισσιστική έννοια. Εννοώ να τον φροντίσουμε. Να τον δικαιολογήσουμε. Να τον αποδεχτούμε. Να είμαστε εμείς ουσιαστικά καλά και μέσα και έξω μας. Μόνο έτσι θα υπάρχει η ισορροπία στις ανθρώπινες σχέσεις. Γιατί απλούστατα δεν θα περιμένουμε από κάποιον να κάνει το «θαύμα» για μας. Και σίγουρα θα απογοητευόμαστε και θα απογοητεύουμε πολύ λιγότερο.

–Τι ήταν αυτό που πήρες από τις προηγούμενες παραστάσεις και τι θα ήθελες να μείνει στον θεατή;

–Θα πω την πιο σπουδαία λέξη και έννοια: «Αγάπη». Και η ίδια αγάπη ελπίζω να έμεινε και στους θεατές που είδαν και θα δουν αυτή την παράσταση.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ