Του Απόστολου Κουρουπάκη
Μία ενδιαφέρουσα χορογραφική δουλειά με τίτλο «Χίλιες γέννες» παρουσιάζεται την επόμενη εβδομάδα από την ομάδα Μήτρα Χοροθέατρο, σε χορογραφία και έρευνα Μαρίνας Πογιατζή. Μαζί της θα συνδημιουργήσουν οι χορευτές Νικόλας Γεωργίου, Αλίκη Ευγενίου, Κυριάκος ‘Blaze’ Ιεροδιακόνου, Γιάννης Οικονομίδης σε μουσική Claude Debussy με τη σοπράνο Μύρια Ιωάννου και την πιανίστρια Όλγα Ταλιάνος να βρίσκονται επί σκηνής. Το έργο ερευνά το δίπολο «γέννηση-θάνατος», μέσα από την τέχνη του σύγχρονου χορού, και με τη συνοδεία κλασικής μουσικής, σε μια προσπάθεια να κατανοήσει και να ερμηνεύσει τις αρχέγονες συγκινήσεις που εμπεριέχονται σε αυτό. Όπως μου λέει η Μαρίνα οι έννοιες θάνατος και γέννηση υπάρχουν στο κομμάτι ατμοσφαιρικά, με αλληγορία , με συμβολισμό στις κινήσεις και στις παύσεις των χορευτών. «Κάθε κίνηση καθιστά μια δημιουργία μια γέννα, ενώ κάθε πτώση έναν θάνατο. Όμως εναπόκειται στα μάτια και στην ψυχή του κάθε θεατή πώς θα συλλάβει την ιδέα που εξερευνά κάθε παράσταση», και αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια, ο θεατής κάθε τέχνης πρέπει να παίρνει τις δικές του εμπειρίες, από τα μονοπάτια που του υποδεικνύει ο κάθε καλλιτέχνης.
Η γέννηση και ο θάνατος είναι βαθιά φιλοσοφικές έννοιες, μέσα στην πραγματικότητά τους, πώς γεννιόμαστε, τι γίνεται με τον θάνατο; Είναι άραγε δύσκολο να παρουσιαστούν κινησιολογικά και χορογραφικά τέτοιες έννοιες; Η Μαρίνα μού απαντά: «Το δίπολο γέννηση- θάνατος, ενώ είναι έννοια συγκεκριμένη, μπορεί να γίνει και γενική. Στόχος μου χορογραφικά δεν ήταν να τα αποδώσω κυριολεκτώντας, αλλά μπήκα με διάθεση εξερεύνησης, να ασχοληθώ με τις έννοιες μεταφορικά, να τις φέρω στα μέτρα των συνεργατών μου, να δω πόσο και γιατί τους αφορά. Έτσι κι αλλιώς είναι θέμα που αφορούσε πάντα την ανθρωπότητα η αρχή και το τέλος». Γιατί να θελήσει κάποιος να προσεγγίσει όμως ένα τέτοιο θέμα; «Προσεγγίζω χορογραφικά αυτό το θέμα γιατί με ενδιαφέρει το ενδιάμεσο της αρχής και του τέλους. Τι κάνουμε με το υπόλοιπο της ζωής μας πριν από το τέλος. Πόσες φορές γεννιέται και πόσες πεθαίνει κανείς. Αυτά ήταν μερικά από τα θέματα που εξερευνήσαμε».
Η παράσταση της Μαρίνας εμπλουτίζεται με την επί σκηνής παρουσία μιας σοπράνο και μιας πιανίστριας, με κομμάτια από το ιμπρεσιονιστή Κ. Ντεμπυσσύ. Σχετικά με συμβολή της κλασικής μουσικής στην παράσταση αλλά και για την επιλογή κλασικής μουσικής η Μαρίνα μού λέει ότι είναι κατά βάση ερωτικά μελοποιημένα ποιήματα. «Μιλούν για τον έρωτα τον ανεκπλήρωτο ή αυτόν που πεθαίνει. Τα θεωρήσαμε κατάλληλα, γιατί λειτουργούν ως ένα ηχοτοπίο πάνω στο οποίο οι χορευτές ‘γεννιούνται και πεθαίνουν’. Το τελευταίο κομμάτι που είναι για σόλο πιάνο ονομάζεται ‘Reverie’ονειροπόληση. Ταίριαξε με τη δική μας ονειροπόληση και ευχή για ένα καλύτερο μέλλον –εξού και στη συγκεκριμένη σκηνή, αναπαριστούμε τη γέννα-σύμβολο ελπίδας.
Η Μαρίνα σημειώνει ότι το έργο που θα παρουσιάσει συμβάλλει στην αποδοχή και την κατανόηση του άλλου, μία πάντα επίκαιρη υπενθύμιση, που η Τέχνη θα πρέπει να κάνει συχνά, πώς, όμως, το επιτυγχάνει αυτό η παράσταση «Χίλιες γέννες»; «Ο χορός όπως και κάθε μορφή τέχνης λειτουργεί ως καθρέφτης της εκαστοτε κοινωνίας ή και ως προπομπός της εν δυναμει καλύτερης κοινωνίας. Το δρώμενο στη σκηνή είναι αναπαράσταση του κόσμου. Πάμε στο θέατρο να μας δούμε, να μας αναγνωρίσουμε, να συγκινηθούμε κάποτε να αηδιάσουμε με τον εαυτό μας. Σ’ αυτό το έργο προτείνω το ιδεατό-την ιδεατή κοινωνία. Κάνω παραστάσεις για να φτιάξω τον κόσμο όπως θα ήθελα να των δω στην πραγματικότητα». Η Μαρίνα μού απαντά και σε μία σχεδόν μόνιμή μου ερώτηση για τον ρόλο των Τεχνών γενικότερα. Η κοινωνία αλλάζει την τέχνη του χορού; Πώς συνδέονται οι σύγχρονοι προβληματισμοί με τον σύγχρονο χορό; «Οι χορευτές είναι κι αυτοί μέλη της κοινωνίας. Έτσι αναπόφευκτα χορός και κοινωνία επηρεάζονται και αλληλεπιδρούν. Ειδικότερα ο σύγχρονος χορός όπως δηλώνει και ο χαρακτηρισμός «σύγχρονο» έχει να κάνει με το τώρα, την υφιστάμενη χρονική στιγμή στον κόσμο μας. Δουλεία εμάς των καλλιτεχνών είναι να νιώθουμε τον παλμό της κοινωνίας, να δονούμαστε μαζί και να προτείνουμε την αλλαγή».
