ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Συμβόλαια vs προσωπικών ελευθεριών σημειώσατε…

Για την παράσταση «Contractions»του Μάικ Μπάρλετ σε σκηνοθεσία Κίμωνα Φιορέτου

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Στο ντεμπούτο της η Anyhow Theatre Ensemble μπήκε δυναμικά στο θεατρικό τοπίο της χώρας με το έργο του Μάικ Μπάρλετ «Contractions» σε σκηνοθεσία Κίμωνα Φιορέτου και στους δύο ρόλους η Νάγια Αναστασιάδου και η Κρίστη Χαραλάμπους. Το «Contractions» ανέβηκε για πρώτη φορά ως ραδιοφωνικό δράμα με τον τίτλο «Love Contract», και παρουσιάστηκε ως θεατρικό το 2008 στο Royal Court του Λονδίνου.

Εκ πρώτης όψεως και ανάγνωσης του δελτίου Τύπου το έργο φαίνεται να είναι γραμμένο για κάθε άλλη χώρα της καπιταλιστικής Δύσης, όπου τα πάντα είναι δυνατά αφού η προσωπική ηθική και η εταιρική ηθική έχουν εδώ και πολλά χρόνια αφομοιωθεί προς όφελος της δεύτερης, μία ιδιότυπη σχέση υποτέλειας, σχεδόν φεουδαλικού τύπου, αλλά με τις ελευθερίες της δυτικής κοινωνίας να είναι δέσμιες ενός συμβολαίου, μιας δημοκρατικής νομικής κατάκτησης. Ωστόσο, παρακολουθώντας κανείς την παράσταση αντιλαμβάνεται ότι η εργασιακή βία δεν είναι «προνόμιο» των μεγάλων εταιριών, αλλά είναι κάτι που μπορεί να συμβαίνει σε κάθε εταιρία, σε κάθε εργοτάξιο, σε κάθε γραφείο και το μεγάλο ερώτημα είναι πώς ο εργαζόμενος καλείται να την αντιμετωπίσει, δεδομένων των ευρύτερων κοινωνικών συνθηκών και των προσωπικών επιθυμιών.

Στο έργο του Μπάρλετ «Contractions» η μάνατζερ (Νάγια Αναστασιάδου), όπως αποκαλείται, χωρίς όνομα, χωρίς καμία ταυτότητα, σε έναν ιδιότυπο εργασιακό χώρο, ο οποίος είναι ταυτόχρονα και ο ζωτικός της χώρος συναντάει την Έμμα (Κρίστη Χαραλάμπους), υπάλληλο μιας μεγάλης πολυεθνικής για να συζητήσουν την ερωτική της ζωή… η οποία εν αγνοία της Έμμα ορίζεται και καθορίζεται από μία παράγραφο που βρίσκεται στο συμβόλαιο πρόσληψής της. Αυτή η παράγραφος είναι η αρχή του νήματος για να ξετυλιχτεί ένα κουβάρι που το νήμα του θα οδηγήσει την Έμμα εντός ή εκτός του λαβύρινθου.

Η σκηνοθετική ματιά του Κίμωνα Φιορέτου έφτιαξε δύο χαρακτήρες όπως αρμόζουν, έδωσε στην καθεμία από τις δύο ηθοποιούς συγκεκριμένο ζωτικό χώρο, συγκεκριμένες ελευθερίες έκφρασης και κίνησης, δημιουργώντας ένα, όπως το αντιλήφθηκα εγώ τουλάχιστον, ένα παιχνίδι όχι άμεσης εξουσίας, αλλά ένα παιχνίδι σταδιακής εξάρτησης που στόχο έχει την κατάληψη του έτερου μέρους του συμβολαίου. Οι καραμελίτσες από το βάζο, η απαλή, χωρίς ένταση φωνή και το αποστειρωμένο χαμόγελο της μάνατζερ, την οποία η Νάγια Αναστασιάδου υποδύθηκε με απόλυτη συνέπεια, αποδεικνύονται εξαιρετικά εργαλεία χειρισμού. Η Νάγια Αναστασιάδου ατάραχη, δείχνει ότι είναι κυρίαρχη στο εργασιακό τερέν, αν και σε καμία περίπτωση δεν το επιβάλλει, έκτισε τον χαρακτήρα της «σιδηράς» μάνατζερ, χωρίς εξάρσεις και επιτήδευση, εκείνο το χαμηλόφωνο «Έμμα», πρόσκληση-επιταγή της προς την υφισταμένη της είναι ενδεικτικό, όπως και η στείρα της ευγένεια του «κάθισε», που όσο ψεύτικη κι αν είναι δεν παύει να είναι ευγένεια.

Η Έμμα από την άλλη δείχνει συγκροτημένη και αθώα, δεν είναι ατίθαση, σχεδόν φαίνεται ένα εύκολο θύμα για τη μάνατζερ, κάτι που η Κρίστη Χαραλάμπους καταφέρνει να το δείξει στον θεατή και να του δημιουργήσει ευθύς εξ αρχής συναισθήματα συμπάθειας… αντιδιαστέλλοντας ταυτόχρονα τα συναισθήματά του προς τη μάνατζερ, την οποία δεν ξέρεις αν πρέπει να τη συμπαθήσεις ή απλώς να σου γίνει αδιάφορη, ή αν θα πρέπει να την αντιπαθήσεις, γιατί απλώς ακολουθεί τους εταιρικούς κανόνες. Η Κρίστη Χαραλάμπους οδηγείται ως αμνός στη σφαγή, κάνοντας τις επιλογές της, γίνεται ενίοτε ατίθαση και «τσινάει», και ενίοτε «καλή υπάλληλος», προσπαθώντας να ισορροπήσει μεταξύ ζωής εκτός εταιρίας και ενδοεταιρικού κλίματος.

Και οι δύο ερμηνείες είναι καλά γεωμετρημένες στον χώρο και δουλεμένες. Η Νάγια Αναστασιάδου και η Κρίστη Χαραλάμπους, επί της σκηνοθετικής βάσης του Κίμωνα Φιορέτου έφτιαξαν ένα ισοσκελές θεατρικό τρίγωνο. Να σημειώσουμε ότι ο σχεδιασμός του σκηνικού χώρου και ο φωτισμός από τη Σεσίλια Τσελεπίδη και τα κοστούμια της Ελένης Ιωάννου βοηθάνε την παράσταση και τους χαρακτήρες να κινηθούν στον χώρο, να ζήσουν σε αυτόν.

Πρόκειται για ένα έργο που γράφτηκε το 2008 και μιλάει για μία βία, η οποία είναι καλά καμουφλαρισμένη πίσω από όμορφα γραφεία, κάμερες παρακολούθησης και καλών εταιρικών πρακτικών. Αυτό φαίνεται και υπονοείται στην παράσταση που έστησε ο Φιορέτος με τους πολυσέλιδους τόμους συμβολαίων στο γραφείο της μάνατζερ. Δεν υπάρχει πλέον μόνο στις πολυεθνικές αυτού του είδους η βία, αλλά σε όλες τις εργασιακές σχέσεις ιδιωτικού κυρίως δικαίου. Αυτή η βία, όπως και στο έργο και στην παράσταση σαφώς δηλώνεται, καλύπτεται από ένα είδος χιούμορ, ένα επίβουλο χιούμορ, που γίνεται όπλο στα χέρια των εχόντων την εξουσία, και σπάει, αν θέλετε, τον πάγο… προς όφελος ποιου όμως είναι το ερώτημα. Βία και εκ του πονηρού κινήσεις... στην παράσταση η εταιρία λαμβάνει το DNA της Έμμα εν αγνοία της... και μοιάζει το συμβόλαιο να είναι μόνιμες ωδίνες...

Η παράσταση «Contractions» είναι μία δουλειά που αφορά τον κάθε εργαζόμενο, που αγγίζει τα ψιλά γράμματα του καθένα που έχει υπογράψει διά μελάνης ή όχι ένα συμβόλαιο και σε κάνει να αναρωτηθείς πόσες ελευθερίες έχω παραχωρήσει και με ποιο είναι το τίμημα; Αξίζει να τη δείτε!

ΣΧΕΤΙΚΑ TAGS

Θέατρο-Χορός: Τελευταία Ενημέρωση

X