Kathimerini.gr
ΤΗΣ ΓΙΩΤΑΣ ΣΥΚΚΑ
Η απόφαση της κυβέρνησης να λειτουργήσουν τον χειμώνα τα θέατρα με ποσοστό πληρότητας που δεν θα υπερβαίνει το 60% δεν σώζει τον κόσμο του θεάτρου. Η ικανοποίηση είναι προσωρινή, μπροστά στην απειλή για το χειρότερο που είχε απλωθεί στον χώρο, επηρεάζοντας όσους ήδη ετοιμάζονται για τον Οκτώβριο. Τι θα γίνει όμως στη συνέχεια, σε βάθος χρόνου στο θέατρο; Το κοινό, θα το στηρίξει στη νέα κρίση που το χτύπησε;
Αυτό που χρειάζεται αυτός ο μετέωρος χώρος είναι στήριξη μακροπρόθεσμη. Περισσότερα κίνητρα, προτάσεις, παρεμβάσεις, στρατηγική για την αντιμετώπιση κρίσεων κι όχι αποσπασματικές, βιαστικές κινήσεις ανάλογα με την κραυγή των ανθρώπων της τέχνης. Κυρίως, να κατανοήσουν οι πιο δύσπιστοι ότι ο πολιτισμός είναι ανάγκη στις κοινωνίες. Το είδαμε άλλωστε και στο lockdown αλλά και σε άλλες δύσκολες στιγμές στην Ιστορία της χώρας.
Αυτά που πλήττονται περισσότερο είναι τα θέατρα ρεπερτορίου και οι άνθρωποί του, οι οποίοι παρακολουθούν μουδιασμένοι και αναποφάσιστοι, άτολμοι να σχηματίσουν και να ανακοινώσουν ρεπερτόριο. Και εκείνοι που ξεκίνησαν ήδη πρόβες, νιώθουν επίσης αβέβαιοι μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο. Χρειάζονται βοήθεια όχι για να βγάλουν απλώς τη σεζόν, για να επιβιώσουν, αλλά για να τολμήσουν. Να πάρουν ρίσκο στις επιλογές των έργων και των συνεργατών, να προκαλέσουν συζητήσεις στις σκηνοθετικές προσεγγίσεις, ζυμώσεις, να στηρίξουν το ελληνικό έργο το οποίο ξεχνάμε να αναφέρουμε. Κι όμως, έχει υλικό να δώσει για κάτι καινούργιο.
Η πολιτεία οφείλει να στηρίξει τους μικρούς και τολμηρούς που δημιουργούν στα σύνορα της τέχνης ή στον μεσαίο χώρο. Τις ανεξάρτητες ομάδες που η οικονομική κρίση την προηγούμενη δεκαετία τις οδήγησε σε απόγνωση.
Τους δημιουργούς και ερμηνευτές οι οποίοι κατάφεραν με μειωμένους μισθούς, απλήρωτες πρόβες, μικρά ποσοστά, ελάχιστο μπάτζετ για τις παραγωγές, να μας δώσουν τη λοξή ματιά σε έργα και παραστάσεις. Τη μαγιά του χώρου, που όταν ξεχωρίσει, συνήθως δελεάζουν οι μεγάλοι θεατρικοί επιχειρηματίες, με τις μεγάλες θεατρικές αίθουσες, οι κρατικές σκηνές, η τηλεόραση.
Το κράτος άφησε τελευταίους τους ανθρώπους της τέχνης (θέατρο, μουσική, χορό, βιβλίο, κινηματογράφο). Αυτό είναι το ανησυχητικό. Θεώρησε την εργασία τους πολυτέλεια.
