Συνάντησα τον Ανδρέα Κυριάκου για να μιλήσουμε για τη θεατρική παράσταση «Γυναίκα με τα μαύρα» που ανεβάζει στο θέατρο «Διόνυσος». Ο Ανδρέας με την ευγένεια και το χιούμορ του με έβαλε αμέσως στο κλίμα. Παρόλο που είναι γνωστός για τις σκηνοθεσίες που κάνει στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση, αποφάσισε να επεκταθεί και στο θέατρο που όπως και ο ίδιος λέει είναι σαν δεύτερο σχολείο. Όπως λέει ο Ανδρέας η παράσταση δεν είναι ένα θέατρο τρόμου, αλλά υπάρχει ένα πολύ δυνατό δεύτερο και τρίτο στρώμα στην ιστορία που έχει να κάνει με τη μεταχείριση των γυναικών στο τέλος του 19 αιώνα και στις αρχές του 20ού αιώνα.
«Προέρχομαι απο περιβάλλον που μου αρέσει το φανταστικό, ιστοριες τρόμου, ιστορίες φαντασίας, θρίλλερ κτλ. έχω μια ιδιαίτερη αγάπη γι΄αυτό», λέει ο σκηνοθέτης της παράσταστης Ανδρέας Κυριάκου.
–Θα ήθελα να ξεκινήσουμε με την ιστορία της «Γυναίκας με τα μαύρα»…
– «Η Γυναίκα με τα μαύρα» είναι ίσως το δεύτερο μακροβιότερο έργο που παίζει στο West End του Λονδίνου μετά το «Mouse Trap» της Αγκάθα Κρίστι. Εδώ και τριάντα χρόνια παίζει στο Λονδίνο συνεχώς χωρίς διάλειμμα στο Fortune Theatre και ήταν μεγάλη μας τιμή που μας παραχωρήσαν τα δικαιώματα να το φέρουμε στην Κύπρο και να κάνουμε τη δική μας ελληνική διασκευή. Η παράσταση είναι βασισμένη στο βιβλίο της Susan Hill που κυκλοφόρησε το 1983. Είναι ένα γοτθικό, υπερφυσικό θρίλερ το οποίο έφερε στη μόδα τις ιστορίες φαντασμάτων της βικτωριανής εποχής. Ένας σεναριογράφος και ηθοποιός της τότε εποχής ο Stephen Mallatratt είχε τη φαεινή ιδέα να το μετατρέψει σε θεατρικό και να κάνει τη διασκευή για το Λονδίνο και συγκεκριμένα για τις μπιραρίες, έκανε μια διασκευή που θα μπορούσε να παιχτεί μόνο από δύο ηθοποιούς σε μια μπιραρία. Κάτι πάρα πολύ δύσκολο να γίνει βάσει του βιβλίου. Έτσι έγραψε το θεατρικό, έκανε κάποιες παραστάσεις σε μπιραρίες, είδαν όμως ότι υπήρχε μεγάλη επιτυχία και από το 1989 μετακόμισε στο Fortune Theatre του West End και έγινε μια κανονική παραγωγή πλέον πάνω στη σκηνή αλλά που διατήρησε το ιδιαίτερο αυτό στοιχείο που είναι μόνο δυο ηθοποιοί. Στην ουσία είναι ένας χαρακτήρας και ακόμη ένας που κάνει πέντε έξι διαφορετικούς ρόλους. Στη δική μας εκδοχή είναι ο Ανδρέας Κουτσόφτας που παίζει τον ρόλο του Mark ενός ηθοποιού. Ο ηθοποιός παίζει ηθοποιό. Και ο αγαπημένος μου φίλος Χριστόδουλος Μαρτάς, ο οποίος παίζει τους άλλους πέντε – έξι ρόλους.
–Γιατί επέλεξες να κάνεις αυτό το έργο;
–Προέρχομαι από περιβάλλον που μου αρέσει το φανταστικό, ιστορίες τρόμου, ιστορίες φαντασίας, θρίλερ κτλ. έχω μια ιδιαίτερη αγάπη γι’ αυτό. Όποτε μου δίνεται η ευκαιρία να δουλέψω πάνω στο συγκεκριμένο είδος το επιδιώκω. Η ιδέα για να γίνει η «Γυναίκα με τα μαύρα» κυρίως ήρθε από τον Χριστόδουλο Μαρτά, ξέροντας ότι με ενδιαφέρει το θέμα εφόσον είδα την παράσταση στο Λονδίνο πριν από δέκα χρόνια. Με πήραν τηλέφωνο με τον θιασάρχη του «Διόνυσος» και μου είπαν ότι σκέφτονται να γίνει η «Γυναίκα με τα Μαύρα» σαν η πρώτη παράσταση για το 2020. Και έτσι φυσικά δέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη. Παρόλο που ακούγεται σαν μια απλή παράσταση με μόνο δύο άτομα πάνω στη σκηνή έχει άπειρες τεχνικές δυσκολίες.
–Ποιες ήταν αυτές οι δυσκολίες;
–Είναι σχεδόν χορογραφία αυτό που κάνουμε. Οι ηθοποιοί έχουν περίπου 200 lighting cues και το ίδιο ισχύει και με τον ήχο, έχουμε περίπου 130 sound cues πράγματα που είναι λίγο πρωτόγνωρα στο κυπριακό θέατρο, διότι δεν υπάρχει ο προϋπολογισμός για να γίνουν όπως γίνονται στο Broadway ή στο West Wend που είναι δεκαπέντε άτομα συνεργείο σε μια παράσταση συν τους ηθοποιούς και συν πολλά λεφτά. Εμείς προσπαθούμε να αναπαράγουμε τι γίνεται το West End τα τελευταία 30 χρόνια στο ελεύθερο θέατρο με τους περιορισμούς που έρχεται με το ελεύθερο θέατρο και με τη μικρή βοήθεια που έρχεται από το Θυμέλη. Επειδή όμως έχω πολύ κάλους συντελεστές καταφέραμε περίπου μέσα σε ενάμιση μήνα δουλειάς συν ακόμη ενάμιση μήνα προεργασίας, θεωρητικής προεργασίας να παρουσιάσουμε κάτι που ήμαστε περήφανοι.
–Είναι θέατρο τρόμου, ένα θρίλερ;
–Πολύ θα νομίσουν ότι είναι ένα θέατρο τρόμου, υπάρχουν κάποια τέτοια στοιχεία, εξάλλου είναι μια ιστορία γοτθική, ιστορία φαντασμάτων παρόλα αυτά υπάρχει ένα πολύ δυνατό δεύτερο και τρίτο στρώμα στην ιστορία που έχει να κάνει με τη μεταχείριση των γυναικών στο τέλος του 19 αιώνα και στις αρχές του 20ού αιώνα. Όποιοι πιστεύουν στα φαντάσματα ή θέλουν να πιστέψουν στα φαντάσματα και έχουν μελετήσει τον κόσμο τον πνευμάτων επίσης ξέρουν ότι ένα φάντασμα ή ένα πνεύμα μένει πίσω και δεν καταφέρνει να πάει στη μεταθανάτια ζωή γιατί του συνέβη κάτι τραγικό και πρέπει να το θυμόμαστε αυτό. «Η Γυναίκα με τα μαύρα», που είναι ένα πνεύμα που στοιχειώνει την παράσταση, είναι εκεί όχι διότι θέλει να κάνει κακό ή για να «τιμωρήσει» είναι επειδή της συνέβη κάτι τόσο δυνατό, μια τόσο μεγάλη αδικία που έμεινε σαν ένας αντίλαλος η ζωή της, που οποίος μαθαίνει για τη ζωή της τον στοιχειώνει. Πρέπει να δούμε και λίγο μεταφορικά και όχι τόσο ρεαλιστικά. Και η Susan Hill που έγραψε το βιβλίο και ο Stephen Mallatratt που έκανε τη θεατρική διασκευή, ήθελαν ο κόσμος που θα τέλειωνε το βιβλίο ή θα έφευγε από την παράσταση να θυμάται όχι τον «τρόμο» που ένιωσε αλλά τι έγινε στη γυναίκα με τα μαύρα και πώς μπορούμε σαν κοινωνία και σαν ανθρώπινο είδος να μην το αφήσουμε να συμβεί ξανά, σε καμία μητέρα, σε καμία γυναίκα και σε κανένα συνάνθρωπό μας γενικά, διότι θα μας στοιχειώνει μια ζωή.
Το θέατρο για εμένα είναι ακόμη μια σχολή
– Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να μεταφέρεις την ταινία σε θεατρικό; Έκανες και τα «Κοπρόσκυλα» θεατρικό.
– Είναι η αρένα που δουλεύω, προέρχομαι από τον κινηματογράφο, τον ξέρω πολύ καλά και είναι πιο δύσκολο να φέρω αυτό το πράγμα στο θέατρο από ό,τι θα νόμιζε κάποιος γιατί είμαι συνηθισμένος στο σινεμά να έχω μεγάλο έλεγχο σαν σκηνοθέτης, μπορείς να κάνεις κάτι δέκα ή είκοσι φορές μέχρι να το πέτυχεις, μπορείς να σώσεις πολλά πράγματα στο μοντάζ, τα ειδικά εφέ, μπορείς να κεντήσεις και να φέρεις το τελικό αποτέλεσμα κοντά εκεί που εσύ είχες στο μυαλό σου. Στο θέατρο δεν έχεις τον έλεγχο, στην ουσία είσαι «cheerleader» (γέλια) στο θέατρο περισσότερο από σκηνοθέτης. Έχεις τα άτομα γύρω σου, τους οποίους σπρώχνεις να κάνουν το καλύτερο που μπορούν και από τη νύχτα της πρεμιέρας και μετά είναι το «χάος». Αφήνεσαι πάνω στους ηθοποιούς και στο κοινό.
–Είσαι γνωστός στα κινηματογραφικά μέσα και αυτά είναι τα αρχικά σου βήματα στο θέατρο. Γιατί αποφάσισες να κάνεις αυτό το βήμα;
–Πάντα ήθελα να κάνω θέατρο, αν και η πρώτη μου αγάπη είναι ο κινηματογράφος και η τηλεόραση και δεν θα αλλάξει αυτό. Μου αρέσει να κάνω την εξής μεταφορά «το σινεμά και η τηλεόραση είναι η σύζυγός μου, είναι αυτό που επέλεξα να παντρευτώ και το θέατρο νιώθω ότι είναι το φλερτ μου, είναι η ‘φιλενάδα’ μου στα κρυφά, αλλά δεν θα αφήσω ποτέ τη γυναίκα μου». Όταν ήλθε η ευκαιρία το 2018 με τα «Αντίο Κοπρόσκυλα» συμφώνησα αμέσως, αλλά με πολύ φόβο διότι δεν είχα ξανακάνει θέατρο. Ο τρόπος που δουλεύουμε στο σινεμά είναι πολύ διαφορετικός από αυτός που δουλεύουμε στο θέατρο, ένιωθα και σαν σκηνοθέτης ότι ήθελα δουλειά πάνω σε αυτό το κομμάτι δηλαδή της σχέση σκηνοθέτης-ηθοποιού και ο μόνος τρόπος πιστεύω για να πας στο επόμενο βήμα είναι να δουλέψεις στο θέατρο. Το θέατρο για εμένα είναι ακόμη μια σχολή. Για να μάθω πώς να δουλεύω με τους ηθοποιούς ακόμη καλύτερα. Το θέατρο είναι πρόκληση. Και επειδή μου αρέσει η πρόκληση ευελπιστώ να πάει η παράσταση καλά, διότι της το αξίζει. Και ευελπιστώ να υπάρξει και μια τρίτη παράσταση στην οποία θα είναι μόνο γυναίκες.
–Πες μου για τις συνεργασίες σου στην παράσταση.
–Εμείς το φέρνουμε στο Θέατρο «Διόνυσος», η ελληνική μετάφραση έγινε από τον Φρίσκο Μασούρα ένας ακόμα αγαπημένος συνεργάτης, είναι ο σεναριογράφος που έγραψε την πρώτη μου θεατρική παράσταση που ήταν τα «Αντίο Κοπρόσκυλα» που έγινε πέρυσι και πολύ άνθρωποι από την ίδια ομάδα επιστρέφουν και για αυτή την παράσταση. Ο Κωνσταντίνος Ευαγγελίδης που έγραψε την μουσική στα «Αντίο Κοπρόσκυλα» επιστέφει για να γράψει τη μουσική της «Γυναίκας με τα μαύρα». Η Κατερίνα Ττάκκα για τα κοστούμια, ο Χρίστος Γιάγκου που είναι ο παράγωγος και θιασάρχης στο Θέατρο «Διόνυσος« αλλά και με κάποιους νέους συνεργάτες όπως τον Γιώργο Λάζογλου στα φώτα και τον Ανδρέα Γεωργίου σαν πρώτο βοηθό σκηνοθέτη. Ο Στέλιος Μαρτάς έχει ένα guest /κάμεο ρόλο και η Άντρη Σεργίου που είναι από τις πρώτες εμφάνισης της στο θέατρο παίζει τον ρόλο της Jennet.
Πληροφορίες
«Η γυναίκα με τα Μαύρα», Θέατρο «Διόνυσος», Διαγόρου 29, Λευκωσία. Τακτικές παραστάσεις Παρασκευή & Σάββατο στις 8:30 μ.μ., Κυριακή στις 6:30 μ.μ. μέχρι τις 29 Φεβρουαρίου. Επικοινωνία/Κρατήσεις: 22818999 & 99621845
