Του Απόστολου Κουρουπάκη
Η Χλόη Μελίδου σκηνοθετεί την παράσταση «ΠαρΑλήθεια ΙΙ» του Χοροθεάτρου Ομάδα Πέντε, που αποτελείται από τρία λαϊκά παραμύθια και μία παραλογή, των οποίων το χαρακτηριστικό τους είναι ότι μία γυναίκα διαπράττει ένα έγκλημα σκοτώνοντας έναν άντρα. Πρόκειται για τα λαϊκά παραμύθια «Ο Βους, ο Χρυσοκέρατος», «Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς» και «Οι Τρεις Μοίρες» και η παραλογή του δημοτικού τραγουδιού «Της Μάνας Φόνισσας».
Οι ιστορίες αυτές, διασκευασμένες και μέσα από τη δραματουργική επεξεργασία θα δώσουν ένα σύγχρονο ενιαίο χοροθεατρικό έργο. Οι ιστορίες που επιλέξαμε έχουν ως κοινό στοιχείο γυναίκες που κακοποίησαν άντρες (συζύγους και παιδιά τους), δίνοντας έμφαση στη φρίκη που μπορούν να προκαλέσουν οι ανθρώπινες αδυναμίες, η υπέρβαση του εαυτού με σκοπό τον έρωτα, τα πλούτη, την εξουσία. Μέσα από αυτά θα εστιάσουμε στο μεταφυσικό και στο μακάβριο στοιχείο των λαϊκών παραμυθιών, και μέσα από τα σώματα χορευτών θα ζωντανέψουν εικόνες τρόμου και θα δώσουν μορφή στα δημιουργήματα της λαϊκής φαντασίας.
Η Χλόη ονόμασε την παράστασή της «ΠαρΑλήθεια ΙΙ» γιατί στο παρελθόν, το 2010, είχε παρουσιάσει, όπως μού είπε, την ομώνυμη παράσταση, όπου παρουσίαζε τέσσερα παραμύθια, τα οποία, όμως, παρουσίαζαν εγκλήματα αντρών προς γυναίκες και μου εξήγησε: «Δεν ήξερα τότε ότι θα συνέχιζα. Φυσικά, όπως έχω προσεγγίσει την παράσταση και αυτή τη φορά, δεν θρηνούμε μόνο τον άντρα, θρηνούμε και τη γυναίκα που έχει φτάσει σε αυτή την κατάσταση και η οποία βιώνει την τραγικότητα μετά τον φόνο».
Οι ιστορίες που επελέγησαν δίνουν έμφαση στη φρίκη που μπορούν να προκαλέσουν οι ανθρώπινες αδυναμίες, η υπέρβαση του εαυτού με σκοπό τον έρωτα, τα πλούτη, την εξουσία. Η παράσταση θα εστιάσει στο μεταφυσικό και στο μακάβριο στοιχείο των λαϊκών παραμυθιών, και μέσα από τα σώματα χορευτών θα ζωντανέψουν εικόνες που θα δώσουν μορφή στα δημιουργήματα της λαϊκής φαντασίας. Η Χλόη Μελίδου σημείωσε ότι μέσα από τον χορό και την αφήγηση είναι όλα δοσμένα πιο μινιμαλιστικά και πιο αφηρημένα. «Υπάρχει μία πολύ καλή ισορροπία μεταξύ χορού και θεάτρου. Αυτό που θα ήθελα να επιτύχω είναι οι αφηγητές να γίνονται μέσα από την αφήγησή τους και άνθρωποι σύμβολα, ο αφηγητής δεν έχει ηλικία στην παράσταση, δεν ξέρουμε γιατί επιλέγει να μας πει τη μία ή την άλλη ιστορία, απλώς μας μεταφέρει τη λαϊκή σοφία του παραμυθιού. Ταυτόχρονα, ωστόσο, υπάρχει η εναλλαγή, από τον ρόλο του αφηγητή στον ρόλο του παραμυθιού, δηλαδή οι ηθοποιοί γίνονται αφηγητές αλλά έχουν και ρόλο στο παραμύθι».
Ο ρόλος του αφηγητή
Στην «ΠαρΑλήθεια ΙΙ» ο αφηγητής έχει πολύ μεγάλη σημασία, όπως άλλωστε και στο ίδιο το παραμύθι, ως εμπειρία. Ο αφηγητής είναι διαχρονικός και παγκόσμιος και αυτό η Χλόη το εκμεταλλεύεται στην παράστασή της, αφού θέλει να τον θεατή να τον πλάσει, δεν του δίνει όνομα, δεν ζει σε συγκεκριμένο τόπο και δεν έχει ηλικία, θέλει όμως η Χλόη τον θέλει να μας οδηγήσει στον διαισθητικό τρόπο σκέψης και αντίληψης.
Ο αφηγητής είναι όλη η λαϊκή σοφία σε ένα πρόσωπο, όλος ο ανθρώπινος ψυχισμός, εκπροσωπεί έννοιες, γίνεται εικόνα και ιστορία, νόημα και σύμβολο. Η μουσική, η κίνηση και το θέατρο, με βασικό εργαλείο το σώμα, αφήνουν να διαφανεί στο έργο ως « ανάγλυφο » το συλλογικό υποσυνείδητο της κοινωνίας στο πλαίσιο της οποίας το παραμύθι έχει επινοηθεί.
Η Χλόη φαίνεται ότι σαν να έχει δώσει γεωμετρική διάσταση στην παράστασή της, οι ηθοποιοί/χορευτές, μα και η δομή της δουλειάς της είναι πολύ συγκεκριμένα τοποθετημένοι, «Παίζουν τον ήρωα που έχει πάθει, παίζουν τη γυναίκα που δρα και ταυτόχρονα κάνουν και τη μεταφορά τής πληροφορίας με τον τρόπο του παραμυθά» και εξηγεί η Χλόη: «Οι ιστορίες μεταφέρονται με τον λόγο, με έναν τρόπο λίγο πιο δύσκολο, λόγω της σύνδεσης των τεσσάρων μερών, αφού το βασικό μας παραμύθι χωρίζεται σε τέσσερα μέρη και μέσα στα τρία κενά που δημιουργούνται μπαίνουν αυτοτελώς οι άλλες τρεις ιστορίες/παραμύθια».
Όπως μου εξηγεί η Χλόη αυτό που γίνεται στην «ΠαρΑλήθεια ΙΙ» είναι ένα ζουμ μέσα στον εσωτερικό μας κόσμο, στην ψυχή του άντρα, της γυναίκας, του παιδιού. «Εδώ μπαίνει δυναμικά η τέχνη του χορού, ακούσαμε την ιστορία και βλέπουμε πώς το βιώνουμε μέσα από την κίνηση.». Στόχος της παράστασης είναι το ψάξιμο στο συλλογικό ασυνείδητο, αλλά και στο προσωπικό ασυνείδητο και να δούμε την αλήθεια που λένε τα παραμύθια, τα παραμύθια τη σκιαγραφούν, είναι λαϊκή σοφία και είναι πολύ σημαντικό ότι δεν υπάρχει συγγραφέας. «Ο κόσμος είχε την ανάγκη να μεταφράσει ό,τι του συμβαίνει ψυχικά, να το βάλουν σε λόγο και εικόνα».
Το έργο απευθύνεται σε ενήλικο κοινό, καθώς και σε άτομα από 16 ετών και άνω, τα οποία θα πρέπει να συνοδεύονται από ενήλικες, και αυτό διότι είναι σημαντικό να μπορεί ο θεατής να παρακολουθήσει την παράσταση βήμα-βήμα.
Συντελεστές:
Χορογραφία/σκηνοθεσία: Χλόη Μελίδου, μουσική: Δημήτρης Ζαχαρίου, χορεύουν/παίζουν: Βικτώρια Αριστείδου, Πηνελόπη Βασιλείου, Δημήτρης Κωνσταντινίδης, Σωτήρης Σωτηρίου, Κατερίνα Τυλληρίδου. Σκηνικά: Χρύσια Κωνσταντίνου, Δάφνη Mηνά, κοστούμια: Ελένη Παπαβασιλείου
Παραστάσεις:
Τετάρτη 18/9, Παρασκευή 20/9 και Κυριακή 22/9/19 στις 8:30 μ.μ. στον Τεχνοχώρο της ΕΘΑΛ, Φραγκλίνου Ρούσβελτ 76, Λεμεσός.
Λευκωσία: Εγκώμιο Πολιτιστικό Κέντρο, Νέας Έγκωμης 8, Έγκωμη, Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου στις 7:00 μ.μ. Πληροφορίες και κρατήσεις: 99349265, 25877827
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
φωτογραφίες: Παύλος Βρυωνίδης
