Του Ανδρέα Ανδρέου
Η δεκαετία 2010 – 2019 παρέδωσε χθες τη σκυτάλη της στη δεκαετία του 2020 – 2029. Μια νέα δεκαετία η οποία άρχισε ήδη να τρέχει από τα ξημερώματα το δικό της στίβο ένα στίβο άγνωστης διαδρομής που θα κυμαίνεται από ομαλό έδαφος σε διάδρομο, σε στίβο μάχης καταδρομών και χωρίς φυσικά να αποκλείονται εκπλήξεις που ενδεχομένως να δοκιμάσουν νέα όρια ψυχικής και σωματικής μας αντοχής.
Πώς να αποκλείονται αλήθεια τέτοιες προκλήσεις όταν η νέα δεκαετία κουβαλάει στο DNA της αρνητικές και θετικές εμπειρίες της προκατόχου της, αλλά και ένα σωρό από ρευστές και αμφιβόλου αποτελέσματος καταστάσεις που είναι ήδη σε εξέλιξη; Σκεφτείτε πως το 2009 παρέδιδε μια δεκαετία που είχε απ’ όλα: χρηματιστηριακούς, χρηματοοικονομικούς, κτηματικούς και τραπεζικούς παροξυσμούς που με την ίδια ευκολία δημιούργησε και εξαφάνισε εκατομμυριούχους και «εκατομμυριούχους» και κατέληξε σε μια διεθνή οικονομική κρίση που κάποιοι από εμάς θεωρήσαμε ότι δεν θα μας άγγιζε ή που αν θα μας άγγιζε θα ήταν κάτι το επιφανειακό. Τόση πολλή εμπιστοσύνη είχαμε στο (σαθρό) οικονομικό μας μοντέλο ότι ήταν άτρωτο. Από τη σκοπιά που ο κάθε ένας το έβλεπε δηλαδή.
Άλλοι πίστευαν πως ήταν τόσο οικονομικά δυνατοί που δεν τους ένοιαζε τι συνέβαινε γύρω τους και άλλοι πίστευαν πως είμαστε τόσο μικρή σαν χώρα που ο οικονομικός τυφώνας θα μας παρέκαμπτε. Έλα όμως που πολύ λίγα γνωρίζαμε… Και δεν έφτανε η ελλιπή μας γνώση, το timing μας ήταν ενδεχομένως και εντελώς λανθασμένο στο να έχουμε the wrong man, at the wrong place, at the wrong time, όπως λέει κάθε χρόνο τέτοιες μέρες και ο Τζων Μακλέην (aka Bruce Willis) στο franchise του Die Hard. Άστε που ο δικός μας δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι σε οτιδήποτε … «right» … εφόσον δήλωνε καθαρόαιμος «left» ενώ πάντοτε ένιωθε μέχρι και «left out»… Και έτσι στην αρχή της η προηγούμενη δεκαετία μας βρήκε ωσάν σε ένα amusement park όπου δοκιμάζαμε διάφορα παιχνίδια να περάσει η ώρα ευχάριστα. Ήταν θέμα χρόνου να φτάσουμε σε κάτι που φαινόταν σαν τσουλήθρα για μικρά παιδιά.
Σε χρόνο ντε- τε ήμασταν ήδη πάνω και με ένα σκούντημα αρχίσαμε να γλιστράμε καθοδικά περιμένοντας (τάχα μου) την ομαλή προσγείωση. Κάπου στα μέσα της διαδρομής αντιληφθήκαμε πως δεν επρόκειτο για παιδική τσουλήθρα αλλά για μια τσουλήθρα από αυτήν την απότομη που βρίσκεται σε Water Park. Μιαν από αυτές που στιγμιαία είσαι στον αέρα και που με την πρόσκρουση στο νερό, το μαγιό σου εξελικτικά, πλην βίαια, μετατρέπεται σε σουτιέν και σε μαντίλα στο κεφάλι σου, για να μην αναφερθώ στο τι συμβαίνει στα ενδιάμεσα όργανα. Μετά την ανώμαλη προσγείωση είπαμε μεν πως «το περάσαμε και αυτό» και προχωρήσαμε παρακάτω. Φυσικά, πάντα με τέτοιες εμπειρίες δε, υπάρχει ο κίνδυνος η αδρεναλίνη να σε σπρώχνει να θέλεις να συνεχίσεις τα επικίνδυνα σπορ. Γι’ αυτό και είδαμε αρκετούς ακροβατισμούς κατά την Τροϊκανή και Μετά- Τροϊκανή εποχή. Κάποιοι μας μισοβγήκαν, σε κάποιους άλλους μισο- κωλώσαμε και όπου δεν μας έπαιρνε γυρίσαμε την πλάτη.
Στο τέλος – τέλος διεξήλθαμε, άλλοι με μώλωπες, άλλοι με τραυματισμούς και άλλοι με κατάγματα. Εδώ και κάποιο διάστημα είμαστε στο στάδιο της επούλωσης των πληγών και μέλημα μας θα πρέπει να είναι να δέσουν σωστά. Το πρόβλημα είναι πως δεν έχουμε και δεν θα έχουμε πάντα τις ιδεατές συνθήκες. Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί για να δώσουμε τον χρόνο που απαιτείται για πλήρη ανάρρωση. Η νέα δεκαετία θα πρέπει να μας βρει πιο αυθεντικούς, πιο σοφούς, πιο μορφωμένους, πιο αποφασιστικούς, πιο συνεσταλμένους (λιγότερο αππωμένους), πιο οργανωμένους, λιγότερο μίζερους, πιο προσηλωμένους σε στόχους εφικτούς και να απλώνουμε το χέρι μας μέχρι εκεί που φτάνει με σιγουριά. Σε δέκα χρόνια, οι σημερινοί έφηβοι θα είναι το νέο αίμα της οικονομίας και της χώρας μας. Ας τους δώσουμε ένα υγιές σώμα για το οποίο θα υπερηφανεύονται. Καλή Χρονιά και Καλή Δεκαετία!
