Του Ανδρέα Ανδρέου
Πάντα ήμασταν στο έλεος της και το είπα επανειλημμένα πως κατά λάθος υπάρχουμε. Και προφανώς η αμυδρή ελπίδα πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει, ήτανε μια βλακεία από μόνη της.
Σε μια χώρα που προσπαθεί να συλλέξει τα κομμάτια της και να ξανασταθεί στα πόδια της, σε μια χώρα που η επιδημιολογική της εικόνα είναι το Άλφα και το Ωμέγα για να μπει ξανά σε λειτουργία και να παράγει, σε μια χώρα που η επιδημιολογική της εικόνα είναι αυτή που θα κρίνει κατά πόσο θα μπει σε μια πράσινη λίστα χωρών από τις οποίες εξαρτόμαστε τουριστικά και σε μια χώρα που μέχρι την περασμένη Κυριακή ήταν σε lockdown και απαριθμούσε επικίνδυνους αριθμούς κρουσμάτων και εισαγωγές στις εντατικές, αποφασίστηκε πως ο μαζικός πανηγυρισμός για την απόκτηση ενός πρωταθλήματος είναι πιο σημαντικός από όλα τα υπόλοιπα.
Ε, θλίβομαι. Και θλίβομαι διπλά γιατί πολιτεία και αντιπολίτευση συνέπλευσαν, συναίνεσαν, συμφώνησαν σε όλο αυτό το ασύστολο καραγκιοζλίκι που παρακολουθήσαμε προχθές το βράδυ απλά και μόνο επειδή σε τρεις βδομάδες έχουμε εκλογές και έπρεπε να δώσουμε χαρά σε ένα κομμάτι του λαού,ωσάν η έξοδος από το lockdown να σήμανε και το τέλος της πανδημίας.
Και το καραγκιοζλίκι δεν περιορίζεται στους μαζικούς πανηγυρισμούς από αρκετές χιλιάδες κόσμου που δεν έλαβαν κανένα απολύτως μέτρο προστασίας, αλλά (ατυχώς) επεκτείνεται και στις παράλληλες νουθεσίες για τήρηση του συνόλου των μέτρων πρόληψης και περιορισμού που εξακολουθούν να υφίστανται και τα οποία είναι αντιληπτό από την πλειοψηφία πως πρέπει να τηρούνται για να βάλουμε την πανδημία πίσω μας. Αλήθεια, με τι μούτρα μπορεί να βγει μπροστά ο οποιοσδήποτε τώρα για να ζητά όπως όλοι τηρούμε ευλαβικά οποιοδήποτε μέτρο για το καλό μας και του συνόλου; Να σας πω εγώ: μούτρα για σιδέρωμα. Ήταν που ήταν όλοι οριακοί και τσιτωμένοι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, από προχθές τους δόθηκε το σπρώξιμο να τα γράφουν όλα στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.
Φαίνεται πως ποτέ δεν καταλάβαμε το παιχνίδι της πανδημίας. Μπορεί να έχει απλούς κανόνες, αλλά δύσκολα παίζεται. Οι κανόνες είναι απλοί: αδιάλειπτα μέτρα προσωπικής υγιεινής, περιορισμός, χρήση μάσκας, ανάπτυξη εμβολιασμών για τουλάχιστον τρεις στους τέσσερις ανθρώπους μέσα στην κοινωνία. Και όλα αυτά για μια περίοδο ώσπου να κτιστεί η απαιτούμενη ανοσία στο κοινωνικό σύνολο. Δύσκολο στο παίξιμο επειδή οι παίχτες του παιχνιδιού αφορούν όλους: από την κάθε ανθρώπινη μονάδα, μέχρι την μεγαλύτερη επιχείρηση και το κράτος και ό,τι συνδυασμό μπορείτε να φανταστείτε ενδιάμεσα μεταξύ τους. Και δυστυχώς το παιχνίδι επεκτείνεται χιαστί και εκτός συνόρων με όλες τις χώρες.
Έχουμε μια βιομηχανία, αυτήν του τουρισμού, από την οποία καλώς ή κακώς εξακολουθεί να στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό η οικονομία και η κοινωνία μας. Φτάσαμε να παίζουμε με εικοσιτετράωρα για το αν θα καταφέρουμε να μπούμε στην πράσινη λίστα χωρών, όπως η Αγγλία για να μπορέσει να λειτουργήσει φέτος η βιομηχανία αυτή. Και είχαμε κάθε λόγο να αισθανόμαστε συγκρατημένα αισιόδοξοι με την ανάπτυξη του εμβολιαστικού προγράμματος και την τελευταία άρση του lockdown μετά και την μείωση των κρουσμάτων.
Η συγκρατημένη αισιοδοξία δεν κράτησε ούτε 48 ώρες. Η απόφαση 2-3 ατόμων να παίξουν «πελλόν» και να ενθαρρύνουν τους προχθεσινούς πανηγυρισμούς μας κάνει έξαλλους. Τι θα γίνει αν σε 15 μέρες δούμε το αποτέλεσμα αυτής της βλακείας και της συνεπακόλουθης απειθαρχίας από την πλειοψηφία του κόσμου να μεταφράζεται σε γεωμετρική άνοδο των κρουσμάτων και αντί στην πράσινη λίστα μπούμε ξανά ή παραμείνουμε σε κόκκινες λίστες στις αρχές Ιουνίου; Ένα πράγμα θα σημαίνει: καταστροφή
Αν δεν λειτουργήσει φέτος ο τουρισμός και οι παρεμφερείς με αυτόν τομείς, τότε το 2013 θα φαντάζει σαν μια όμορφη ανάμνηση. Οι νέες ξενοδοχειακές μονάδες και οι επεκτάσεις σε υφιστάμενες που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια για τις οποίες κάναμε διθυραμβικά σχόλια για τη συνεισφορά τους στην οικονομία – τόσο στην αύξηση του ΑΕΠ όσο και στη μείωση της ανεργίας – θα καταστούν το νέο μήλο της έριδος, αφού οι τράπεζες δεν θα μπορούν πλέον να κοιμούνται πάνω στα δάνεια που χορήγησαν χωρίς αυτά να αποπληρώνονται.
Πέραν αυτού, έχουμε αντίληψη πως δεν μας παίρνει ένα άλλο lockdown; Αν επιβληθεί τότε θα είναι το τελειωτικό κτύπημα σε χιλιάδες επιχειρήσεις. Και τότε μπορεί να την γλυτώσουμε από τον κορωνοϊό, αλλά θα πεθάνουμε από πείνα.
Άξιζε ένα τρίωρο πανηγυρισμών των λίγων, την θυσία των …θυσιών 15 μηνών μιας χώρας και διακύβευσης του μέλλοντός μας; Νομίζω πως ούτε η ίδια η βλακεία δεν πιστεύει κάτι τέτοιο. Αλλά αυτοί είμαστε.
O Ανδρέας Α. Ανδρέου, MRICS είναι CEO, APS Andreou Property Strategy - Chartered Surveyors
