Του Απόστολου Κουρουπάκη
Πραγματικά θεωρώ ακατανόητη τη χορηγία 200 ευρώ για υπολογιστές σε 2500 εκπαιδευτικούς, με ξεπερνάει, αλήθεια, όταν πριν από μερικούς μήνες το ίδιο κράτος έδωσε 900 ευρώ σε ανθρώπους των τεχνών για τρεις μήνες, ήτοι 300 τον μήνα, επειδή δεν δούλευαν εξαιτίας των μέτρων της πρώτης φάσης. Και λέει ο υπουργός ότι θέλει το Υπουργείο του, κατ’ αυτόν τον τρόπο, να ενθαρρύνει τους εκπαιδευτικούς να προτιμούν τα δικά τους ηλεκτρονικά μέσα και υπολογιστή «γιατί η χρήση της τεχνολογίας είναι αναπόσπαστο μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας και με αυτόν τον τρόπο θα διευκολυνθεί η μετάβαση του σχολείου στην ψηφιακή εποχή». Εντάξει, νομίζω το τερμάτισαν εκεί στο Υπουργείο και στο Υπουργικό. Να πω και εγώ στον εργοδότη μου να μου κάνει αύξηση για να αγοράσω μαγνητοφωνάκι, και έναν καλό υπολογιστή, μερικά στυλό, ξύστρες και μολύβια για να με ενθαρρύνει να γράφω από το σπίτι, να παίρνω καλύτερες συνεντεύξεις και γενικά να με ενθαρρύνει…
Προς τιμήν τους μεγάλη μερίδα εκπαιδευτικών χλεύασε και είδε απαξιωτικά την κίνηση αυτή της κυβέρνησης, και είναι μάλλον σπασμωδική. Με τα τόσα προβλήματα στα σχολικά κτήρια, με τα κλιματιστικά που δεν υπάρχουν, με τις οροφές που στάζουν, με την τηλεκπαίδευση που λειτουργεί με το φιλότιμο των εκπαιδευτικών και όχι γιατί τα σχολεία διαθέτουν εξοπλισμό σωστό δεν σκέφτηκαν να ασχοληθούν, και αυτές τις 500.000 ευρώ να τις διαθέσουν για την τεχνολογική αναβάθμιση των σχολικών αιθουσών, να αγοραστούν υπολογιστές, ηχεία, μικρόφωνα, λογισμικά και να μη βάζουν και τους εκπαιδευτικούς στο στόχαστρο της κοινωνίας, ως οι ευνομούμενοι της Πολιτείας. Καλά θα κάνουν, λοιπόν, οι εκπαιδευτικές συνδικαλιστικές οργανώσεις να εξετάσουν καλά πώς θα χειριστούν το ζήτημα της χορηγίας των 200 ευρώ. ∆εν πιστεύω ότι τα έχουν ανάγκη οι εκπαιδευτικοί, τα έχει ανάγκη η παιδεία, τα σχολεία.
Τι θα πρέπει να πάρουν άλλες ομάδες πολιτών, όπως οι σερβιτόροι, οι ηθοποιοί, οι μουσικοί, οι υπάλληλοι στα πολυκαταστήματα, οι εργάτες γης που δεν εργάζονται γιατί η παραγωγή μένει αδιάθετη στις αποθήκες. Πώς θα πληρωθεί ο δημόσιος υπάλληλος που κάνει τη δουλειά του από το σπίτι του και δεν είναι Α342 Κλίμακα; Ειλικρινά, είναι απορία μου μεγάλη πώς το σκέφτηκαν, πώς το πέρασαν από το Υπουργικό Συμβούλιο, δεν βρέθηκε ένας υπουργός να πει, «Μισό λεπτό, συνάδελφοι, πώς αιτιολογείται αυτό το κονδύλι, τι προσφέρει, υπάρχουν άλλες ανάγκες να καλύψουμε;». Μάλλον, δεν βρέθηκε κανένας… και μου θυμίζει κάτι συνεδριάσεις σε ∆ιοικητικά Συμβούλια, στις οποίες ψηφίζονται εν τάχει τα πρώτα και τα τελευταία θέματα της ημερήσιας διάταξης, για να περάσουμε στα σοβαρά και να τελειώνουμε να πάμε σπίτια μας. Πώς θα εξηγήσει το Υπουργείο Παιδείας καιΠολιτισμούστους εκπροσώπους των ανθρώπων των τεχνών τα 300 ευρώ μηνιαίως που τους δόθηκαν το καλοκαίρι μετά από χίλια ζόρια. Πώς θα αποζημιωθούν και πάλι οι άνθρωποι του πολιτισμού, οι οποίοι ξαφνικά μετά από τόση δουλειά δεν κατάφεραν να δείξουν τη δουλειά τους.
Είναι αστείο και συνάμα επικίνδυνο η Πολιτεία να προβαίνει σε τέτοιες ενέργειες, που αναπόφευκτα ωθούν τους πολίτες σε αυτοματισμούς που δεν προσφέρουν τίποτα, παρά μόνο στείρα και αχρείαστη αντιπαράθεση, όπως έκανα και εγώ παραπάνω. Εκεί έξω, στα σχολεία μας, υπάρχουν εκατοντάδες εκπαιδευτικοί που ξεπερνάνε τους εαυτούς τους για να καταφέρουν να υπερπηδήσουν τις δυσκολίες που το σύστημα τούς βάζει, που προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο για τους μαθητές τους και τις μαθήτριές τους. Φτάνει πια, χορτάσαμε από ερασιτεχνισμούς, η κοινωνία μας έφτασε στα όριά της. Η Πολιτεία αρχίζει και πέφτει σε ανυποληψία, άλλοι θεσμοί, όπως αυτός της Εκκλησίας την υπερφαλαγγίζουν, με εκπροσώπους της, όπως ο Μόρφου, να καλούν σε ανυπακοή τους πιστούς, κόσμος βγαίνει στους δρόμους και επιτίθεται σε αυτοκίνητα, απειλεί και προγκίζει δημοσιογράφους και όχι μόνο. Απειλείται ο δημόσιος χώρος, ο οποίος καθίσταται «απαγορευμένη συνήθεια». Η κοινωνία μας δεν ασθενεί πλέον, πέθανε και άρχισε να αποσυντίθεται, και τα σεσηπότα μέλη της άρχισαν να μυρίζουν και αναβλύζουν βόρβορο. «Και νυν, βασιλείς, σύνετε, παιδεύθητε, πάντες οικρίνοντες την γην», πριν να είναι αργά.
