Του Απόστολου Κουρουπάκη
Θα ήθελα να σας γράψω ότι βρισκόμαστε σε πολύ καλό δρόμο για τη δημιουργία Υφυπουργείου Πολιτισμού, ότι κουτσά στραβά το θέατρο και οι μουσικές εκδηλώσεις πάνε καλά, προς ώρας, γίνονται εγκαίνια εκθέσεων, και γενικά το πολιτιστικό τοπίο της χώρας περπατάει –σίγουρα όχι σε δρόμο στρωμένο με ροδοπέταλα– σε κανονικούς για την εποχή και τη θερμοκρασία ρυθμούς. Τα διαχρονικά στραβά αυτού που λέμε πολιτιστική εικόνα είναι δεδομένα, μουσεία έχουμε και δεν έχουμε –σίγουρα επισκέπτες δεν έχουμε, ντόπιους ή μη, Κρατική Βιβλιοθήκη έτσι και έτσι –με το φιλότιμο των υπαλλήλων δεν σώζεται η κατάσταση, Κρατικό Αρχείο και Κρατική Πινακοθήκη στον ρυθμό του «Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου», και άλλα παρόμοια και στο ίδιο μοτίβο.
Αλλά, δυστυχώς, δεν μπορώ να σας τα αναλύσω και να τα διακωμωδήσω ή να τα στηλιτεύσω γιατί η προηγούμενη εβδομάδα σημαδεύτηκε από το μερικό άνοιγμα της παραλίας των Βαρωσίων. Θα μου πείτε, και ίσως να έχετε δίκιο, γιατί τόσος ντόρος, και οι Μορφίτες, και οι Κερυνειώτες, και οι Κυθρεώτες και άλλοι είδαν τους τόπους τους σε ξένα χέρια, τι κάνει την Αμμόχωστο να ξεχωρίζει; Αυτό, που στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, κάνει την Αμμόχωστο να ξεχωρίζει είναι ότι η πόλη αυτή είχε βρεθεί σε μία κατάσταση λίμπο, ήταν άδεια και κενή, και ακόμα και αν ρήμαζε από την πολυετή εγκατάλειψή της, έστεκε εκεί κάτι σαν φάρος, χωρίς φως που να τυφλώνει, αλλά φαινόταν, φώτιζε, αν θέλετε, και έβγαινε το φως από μια χαραμάδα ελπίδας.
Τα Βαρώσια έμειναν βουβά και κάποιοι ήλπιζαν ότι θα έρθει η μέρα που ο παπαγάλος θα επιστρέψει και θα φέρει άλλον αέρα. ∆εν διαφέρουν τα Βαρώσια από τις άλλες κατεχόμενες πόλεις και χωριά της Κύπρου, δεν διαφέρουν τουλάχιστον ως προς το αντικειμενικό γεγονός ότι είναι απροσπέλαστα και κατεχόμενα, όπως και άλλα χωριά, τα οποία είναι στρατιωτικές ζώνες. ∆ιαφέρουν, ωστόσο, σε ένα πράγμα, είναι φορτωμένα συγκινησιακά με φρούδες ελπίδες που διαψεύστηκαν, με υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν, έγιναν βορά και παίγνιο στις κομματικές αρένες. Οι κάτοικοί τους ήλπιζαν ότι θα επιστρέψουν με το ίδιο κλειδί, και ας είναι και σκουριασμένο, κάτι που άλλοι πρόσφυγες και εκτοπισμένοι είχαν πάρει απόφαση ότι δεν θα συμβεί ποτέ.
Άφηναν τους Βαρωσιώτες να πιστεύουν ότι η μη κατοίκηση της πόλης είναι εχέγγυο, αλλά έσφαλλαν, αφήσαμε την Τουρκία να λειτουργεί ως μεσεγγυούχος και εμείς δεν καταφέραμε ποτέ να τον κάνουμε να λογοδοτήσει και να παραδώσει τα κλειδιά στον νόμιμο ιδιοκτήτη. ∆ιαχειρίστηκε την πόλη ως ήθελε και εμείς μέναμε να τον βλέπουμε ανήμποροι να περιμένει τη στιγμή που δεν θα την περιμένουμε για να την οικειοποιηθεί, να την ανοίξει σιγά-σιγά, και με νομικά τερτίπια να λέει ότι δεν κάνω κάτι παράνομο.
Η αλήθεια είναι ότι όπως έφτασαν τα πράγματα λίγα μπορούν να γίνουν, αλλά δεν παύει αυτό να θλίβει τις Αμμοχωστιανές και τους Αμμοχωστιανούς που πρέπει να διερωτώνται όσο ζουν και είναι με ένα γιατί, το οποίο δεν έχει απάντηση.
∆εν με συνδέει τίποτα με την Αμμόχωστο, δεν κλαίω για μια πόλη που δεν γνώρισα, δεν με θυμώνει που βλέπω τα καταστήματα λεηλατημένα και το Λύκειο Ελληνίδων βωβό. ∆εν είμαι αφελής, ούτε προσπαθώ να πω ό,τι θα ήθελαν να ακούσουν οι Βαρωσιώτες, και να εκμαιεύσω συναισθήματα και συμπάθεια. Με θλίβει, όμως, που το βιβλιοπωλείο του Κυριάκου είναι κλειστό, γιατί εκείνος θα το ήθελε ανοικτό, θα ήθελε να πουλάει βιβλία εκεί, στην οδό ∆ημοκρατίας. Με θλίβει να βλέπω τα καρτελάκια στους πίνακες της ∆ημοτικής Βιβλιοθήκης Αμμοχώστου να βρίσκονται στη ΣΠΕΛ, θα ήθελα να είχαν μείνει εκεί και σήμερα να γκρίνιαζα ότι δεν διαχειριζόμαστε σωστά τη ∆ημοτική Πινακοθήκη Αμμοχώστου και ότι η ∆ημοτική Βιβλιοθήκη χρειάζεται αμέσως ανανέωση. Πιστέψτε με, αυτά είναι συναισθήματα πραγματικά, γιατί το άδικο ουκ ευλογείται, ασχέτως αν κάποιοι έβγαλαν λιβανιστήρια και λιβάνιζαν τα κόλλυβα που έβρασαν για να σερβίρουν κάποια στιγμή, σε κάποια τελετή και να πουν ο αποθανών δεδικαίωται.
