Του Απόστολου Κουρουπάκη
Για να είμαι ειλικρινής είχα σκεφτεί να γράψω για την υποστήριξη που πρέπει να έχουν οι άνθρωποι του πολιτισμού από την άνευ προηγουμένου κρίση που αντιμετωπίζει ολόκληρη η ανθρωπότητα. Είχα γράψει και τις προηγούμενες ημέρες για αυτή την ανάγκη και για τα οικονομικά προβλήματα που θα αντιμετωπίσουν όσοι θεραπεύουν τις τέχνες και κατ΄ επέκταση τις ψυχές όλων ημών, των θεατών. Σε εκείνη την παρέμβασή μου είχα τονίσει ότι η όποια βοήθεια αποφασιστεί να δοθεί δεν θα πρέπει να θεωρηθεί αρωγή απλώς προς εμπερίστατους, αλλά αδήριτη ανάγκη για να στηριχθεί ένας από τους πυλώνες της κοινωνίας, που δεν είναι άλλος από τον πολιτισμό.
Όλοι τον έχουμε ανάγκη και όλοι μπορούμε να δρέψουμε καρπούς από τα κλωνιά του, άλλοι από τα χαμηλά κλαδιά και άλλοι από τα πιο ψηλά. Δεν είναι ώρα για κουλτουριάρηδες και λαϊκούς, για υψηλή και χαμηλή τέχνη. Ήδη άλλες χώρες το έκαναν, ακόμα και αυτή η Ελλάδα, με τα τόσα άλλα προβλήματα που έχει, εξαιτίας της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης. Εμείς εδώ ακόμα περιμένουμε αναγγελίες, εγώ ελπίζω, αλλά δεν αγοράζω και μεγάλο καλάθι. Επίσης, με ευχαρίστηση είδα ότι ξεκίνησε πρωτοβουλία από τους ανθρώπους του πολιτισμού για καταγραφή των προβλημάτων, τα αιτήματα του κάθε πολιτιστικού κλάδου και παρατήρησα σύμπνοια και κατανόηση, άρα θεωρώ ότι βρισκόμαστε σε καλό δρόμο, οι άνθρωποι του χώρου, του κάθε χώρου έκαναν την αρχή, ας ακολουθήσει η Πολιτεία.
Έχοντας σκεφτεί και τελικά γράψει αδρομερώς τις σκέψεις περί του ζητήματος, θέλω να σημειώσω κάτι άλλο. Την ανάγκη να σταθούμε στον δίπλα μας αυτές τις δύσκολες ημέρες, αλλά και το πόσο σημαντικό είναι να αναπτύξουμε την ενσυναίσθησή μας. Γι’ αυτό αποφεύγω να χρησιμοποιώ τη λέξη εγκλεισμός και προτιμώ τον αυτο-περιορισμό, διότι ο εγκλεισμός μου ακούγεται άσχημα. Περιοριζόμαστε, διότι οφείλουμε να διαφυλάξουμε τη δημόσια υγεία, να προστατεύσουμε εαυτούς, συγγενείς και φίλους. Δεν είμαστε ούτε ο Άγιος Νεόφυτος, ούτε έγκλειστοι διά της βίας, της όποιας μορφής βίας. Υπάρχουν αυτοί, και είναι δίπλα μας, είναι στο απέναντι πεζοδρόμιο, στο παρακάτω σπίτι και στο αντικρινό διαμέρισμα. Είναι η γυναίκα έγκλειστη στο σπίτι από τον βίαιο σύζυγο ή σύντροφο, είναι ο γείτονας και η γειτόνισσα που χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη αυτές τις μέρες ακόμα περισσότερο, είναι ο έφηβος και η έφηβη που αυτή την περίοδο νιώθει ακόμη πιο μόνος/η. Είναι ο άστεγος, αυτός που δεν έχει ίντερνετ, που πρέπει να ζήσει με το ΕΕΕ και είναι εγκλωβισμένος στις δυσκολίες του.
Έγκλειστος είναι αυτός που είναι περικυκλωμένος από τους δαίμονές του και τώρα παλεύει ακόμη πιο μόνος να τους δαμάσει, και τόσοι άλλοι. Δεν ζούμε ακριβώς στο «Δεκαήμερο» του Βοκάκιου, αλλά μάλλον στο «1984» του Τζορτζ Όργουελ και εκεί είναι το στοίχημα, να μην στραφούμε διά του παρατηρητή της γειτονιάς στον Μεγάλο Αδελφό έτσι για την πλάκα μας, να κλείσουμε τα αφτιά μας στη βία και στην απελπισία και να έχουμε ανοικτά τα μάτια μας στην παρανομία, σε αυτό που εμείς ορίζουμε παρανομία. Με λίγα λόγια να μάθουμε να ακούμε και να βλέπουμε και να μην κρυφοκοιτάζουμε και κρυφακούμε. Τώρα είναι καιρός ο καθένας από εμάς να βγει πιο καθαρός, όταν ο αυτοπεριορισμός θα τελειώσει.
Τον νου μας στον δίπλα μας, στον άνθρωπο που σήμερα έχει την ανάγκη μας περισσότερο από ποτέ άλλοτε, γιατί η μοναξιά εγκιβωτισμένη σε μοναξιά είναι άγριο πράγμα. Θέλω να ελπίζω ότι όταν όλα θα έχουν περάσει δεν θα έχουμε μοιάσει σε κανένα τέρας και δεν θα έχουμε επιτρέψει σε κανέναν να καταχραστεί των δικαιωμάτων μας στην ελευθερία, στην αγκαλιά και στη δικαιοσύνη. Κανένα διάταγμα, καμιάς κυβέρνησης δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι πιο δυνατό από την ίδια μας την αξιοπρέπεια, και αυτή την αξιοπρέπεια πρέπει να δείξουμε ότι τη διατηρήσαμε, ως λάφυρο πολέμου, όταν θα έχουμε κερδίσει τη μάχη της εποχής, εμείς οι άνθρωποι, που περιοριστήκαμε, ας πούμε, για να κάνουμε μια ανάπαυλα.
