Του Απόστολου Κουρουπάκη
«Oτι την εμήν ηξίουν μηδ’ υπονοηθήναι»... αυτή η ρήση, την οποία μας παραδίδει ο Πλούταρχος, και αποδίδεται στον Ιούλιο Καίσαρα και αφορά τη γυναίκα του, η οποία δεν πρέπει να είναι τίμια, αλλά να μην τίθεται καν θέμα υποψίας ότι δεν είναι τίμια. Έτσι και ο πρόεδρος της ∆ημοκρατίας θα έπρεπε να είχε σκεφτεί, είτε ο ίδιος είτε οι πέριξ αυτού, ότι λίγο μετά την 20ή Ιουλίου, με τον Τούρκο πρόεδρο να έχει έρθει στο νησί, και με τον Ερσίν Τατάρ να έχει εξαγγείλει το πιλοτικό άνοιγμα των Βαρωσίων, ότι δεν είναι πρέπον να πάει στην Αθήνα και η έξοδός του να είναι στα μπουζούκια. Θα μου πείτε; Τι θα έπρεπε να κάνει; Να είναι σε βαρύ πένθος, όχι φυσικά, αλλά να έχει υψηλό το αίσθημα της επίγνωσής τι κάνει ο πρόεδρος ενός κράτους, το οποίο αντιμετωπίζει πολλαπλά προβλήματα σε όλα τα επίπεδα.
Ο πρόεδρος της ∆ημοκρατίας δεν είναι οποιοσδήποτε πολίτης, είναι ο πρώτος τη τάξει των πολιτών, οφείλει να είναι και να φαίνεται τίμιος και έχων ενσυναίσθηση. Φυσικά και έχει δικαίωμα να διασκεδάσει, ούτε και περιμένει κανείς να κυκλοφορεί όλο το καλοκαίρι με μαύρες πλερέζες, αλλά από το ξεσκάω στο «γκρέμιστα-γκρέμιστα» έχει μία κάποια απόσταση. Όσο για τις προτιμήσεις του προέδρου τις αφήνω ασχολίαστες. Θα μπορούσε όμως στις 24 του Ιούλη να είχε πάει στην Ελλάδα και να παρακολουθούσε την παράσταση «Εσμέ» του ΘΟΚ, που έλαβε μέρος στο Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου. Οι επιλογές που κάνει ο πρόεδρος ευρισκόμενος στην Αθήνα είναι λογικό ότι θα αποκαλύπτονταν, δεν θα έπρεπε λοιπόν να είχε προσέξει λίγο περισσότερο για την εικόνα του; Αλήθεια, δεν τον ενδιέφερε τι θα έβγαινε προς τα έξω; Ο Ερντογάν στην Κύπρο, σαν άλλη Αϊσέ και ο πρόεδρος στο Θέατρο Άλσος να παρακολουθεί Τάκη Ζαχαράτο; Και επαναλαμβάνω, ουδείς ψόγος για την επιλογή του θεάματος, ψόγος για τη χρονική επιλογή.
Οι μέρες του κυπριακού καλοκαιριού είναι δύσκολες, όπως και να το κάνουμε. Τα 47 χρόνια είναι πολλά και τα διατρέξαντα ακόμα περισσότερα. Θα πρέπει συλλογικά να προσπαθήσουμε να επουλώσουμε τα τραύματα εκείνου του καλοκαιριού, διότι, μόνο ένας δεν φτάνει για να σηκώσει το επαχθές. Τα δε λόγια παραμυθίας είναι βάλσαμο προσωρινό και δεν απαλύνουν παρά στιγμιαία τη λύπη όσων έχασαν ανθρώπους και τη ζωή τους, είμαι βέβαιος όμως ότι είναι προτιμότερο να γευόμαστε βάλσαμο παρά χολή. Βάλσαμο, όχι στείρες λέξεις που ηχούν 47 χρόνια τώρα το ίδιο κενές. Οι ήρωες –εκών άκων– έσπευσαν να φυλάξουν Θερμοπύλες, ο καθένας με τον τρόπο του και όλοι τους, πεσόντες, δολοφονηθέντες και αγνοούμενοι σήκωσαν βάρος επαχθές, που άλλων βουλές τους φόρτωσαν. Είμαι βέβαιος ότι δεν αγαπούσαν τον πόλεμο, θα προτιμούσαν να δουν τα μωρά τους να μεγαλώνουν, να ζήσουν καταγινόμενοι με έργα ειρηνικά, να ταφούν σεμνοπρεπώς. Αλλά, φευ, έμελλε να αφήσουν μέγα κλέος· δεν βαρυγκώμησαν, δεν υπήρξαν ριψάσπιδες, προ πάντων ενώπιον του δικού τους ηθικού κώδικα. Εκείνου του κώδικα με τον οποίο γαλουχήθηκαν, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι, και εκείνοι δεν είναι άλλοι από τους γονείς τους. Αυτοί οι γονείς έχασαν τα παιδιά τους και ο πόνος τους άφατος, αλλά τουλάχιστον γνωρίζουν πως η σπορά τους ήταν καλή. Χρησιμοποιώ τις σοφές λέξεις του Ομήρου από την «Οδύσσεια», άιστους ήθελαν οι εισβολείς τους νεκρούς της Κύπρου, να μην αφήσουν ίχνος πίσω τους, θέλοντας να κρύψουν την αποκοτιά τους οι ιταμοί, μα άπυστοι δεν έμειναν οι ήρωες, γιατί τους μνημονεύουμε, δεν τους ξεχνάμε. Εγώ δεν μπορώ να μιλήσω ούτε για επιστροφή, δεν έχω το δικαίωμα να γεμίσω φρούδες ελπίδες κανέναν. ∆εν μπορώ να μιλήσω για δίκαιη λύση, διότι τα συμφέροντα των ισχυρών δεν εξαρτιούνται από εμάς. Αυτό που θέλω όμως είναι να θυμόμαστε όλοι πάντοτε ότι αυτά τα χώματα δεν είναι σπαρμένα μόνο με γεννήματα, αλλά και με αίμα, λίπαναν τη γη κόκαλα αθώων, από όλες τις κοινότητες. Το στοίχημα λοιπόν είναι να κρατάμε ανόθευτη τη θυσία τους, μακριά από τη μικροπολιτική καπηλεία. Η Κύπρος δεν σηκώνει άλλη διαίρεση, ούτε άλλες κούφιες πολιτικές εξαγγελίες, οι οποίες σχεδόν υπνωτίζουν τον λαό. Επαναλαμβάνω ο πρόεδρος της ∆ημοκρατίας θα πρέπει να είναι κρυστάλλινο νερό γιατί εκτός από το όνομά του, φέρει μαζί του και το όνομα μιας ολόκληρης χώρας.
