Του Απόστολου Κουρουπάκη
Απ’ ό,τι ακούω και μαθαίνω η κυβέρνηση έχει πάρει στα σοβαρά την υπόθεση Υφυπουργείου Πολιτισμού και να δείτε που στο μέλλον θα θέλουμε και υπουργείο και δεν θα μας φτάνει ένα υφυπουργείο μόνο. Μακάρι, η δημιουργία υπουργείων βέβαια είναι άλλου παπά ευαγγέλιο, οπότε ας μην την ανοίξουμε τη συζήτηση.
Που λέτε στην κυβέρνηση το ζήτημα του Υφυπουργείου Πολιτισμού είναι στη λίστα με το τι πρέπει να γίνει, to do list, που λένε. Μάλλον, θα το τσεκάρουν στους επόμενους έξι μήνες και μαζί με το Υφυπουργείο Τουρισμού και Ναυτιλίας θα έχουμε και Πολιτισμού, ενώ και συστάθηκε και Γενική Γραμματεία Ευρωπαϊκών Υποθέσεων που θα λειτουργεί εν είδει Υφυπουργείο και για να είμαστε δίκαιοι το είχε πει ο πρόεδρος από τον Σεπτέμβριο του 2013 ότι προτίθεται να δημιουργήσει έξι ή και λιγότερα υφυπουργεία. Αν ήταν παιχνίδι με πίστες πάντως, θα είχε αργήσει να τις περάσει, διότι από το 2013 μέχρι σήμερα πέρασαν χρόνια κάμποσα, αλλά ας μην είμαστε λιγόψυχοι. Κάθε πράγμα στον καιρό του και τα υφυπουργεία τον Αύγουστο ή κάπου εκεί.
Τέλος πάντων, έχω γράψει πάρα πολλές φορές ότι θεωρώ τη δημιουργία Υφυπουργείου άκρως σημαντικό βήμα για την προώθηση του πολιτισμού μας. Οι Πολιτιστικές Υπηρεσίες δουλεύουν όπως δουλεύουν, κάνουν αυτό που ίσως πλέον σήμερα να μην είναι αρκετό, οπότε κάτι πρέπει να αλλάξει. Και αν θέλετε και για λόγους συμβολικούς.
Στη σελίδα 3 της Ζωής στο σημερινό φύλλο μιλάει στην «Κ» η πρέσβειρα της Ιρλανδίας με αφορμή το φεστιβάλ που συνδιοργανώνει για τον Όσκαρ Ουάιλντ και μεταξύ άλλων μου λέει ότι η προώθηση του ιρλανδικού πολιτισμού γίνεται με στρατηγικό τρόπο και ότι είναι πολύ σημαντική για τη χώρα η πολιτιστική διπλωματία, αφού ούτε πολύ πλούσια χώρα είναι ούτε στρατιωτικά ισχυρή… δεν ξέρω, αλλά κάτι μου θυμίζει η Ιρλανδία. Καλά, εντάξει, εμείς βρήκαμε αέρια και ποιος μας πιάνει τώρα, και πλούσιοι θα γίνουμε και ισχυροί, αλλά ξέρετε τι λέω εγώ; Όπου ακούς πολλά αέρια κράτα μικρή σωλήνα, διότι όλα είναι ατμός και ένα τίποτα είναι ο άνθρωπος και ποτέ δεν ξέρεις.
Ενώ ο πολιτισμός είναι σίγουρο πράγμα, το έχεις μπροστά σου, μπορείς να τον αναζητήσεις και να παραγάγεις προστιθέμενη αξία. Φτιάχνοντας, λοιπόν, ένα Υφυπουργείο, ανεξάρτητο θα μπορείς να διαχειριστείς καλύτερα πολλά πράγματα, όπως ευρωπαϊκά κονδύλια, θα συγκεντρώσεις υπό τη σκέπη σου τις αρμόδιες υπηρεσίες και τμήματα, ας πούμε το Τμήμα Αρχαιοτήτων, κάποτε επί Αγγλοκρατίας ας πούμε ότι είχε λογική να βρίσκεται στα Δημόσια Έργα, ή έστω είχε στρατηγική το Στέμμα. Σήμερα, όμως, τι εξυπηρετεί; Τίποτα, εκτός από διατήρηση κεκτημένων. Πιστεύω ακράδαντα λοιπόν στη δημιουργία Υφυπουργείου Πολιτισμού.
Προσοχή, όμως, όχι άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Να ξεκινήσει το νέο Υφυπουργείο καλώντας τους πάντες σε μία ιδρυτική διακήρυξη. Να ξεκινήσει διάλογο για τον πολιτισμό με όλους για όλους. Ο/η νέος/α υφυπουργός να είναι άνθρωπος του πολιτισμού, με όραμα γι’ αυτόν τον τόπο και το μέλλον του. Ο νέος υφυπουργός δεν θα πρέπει να είναι λογιστής ούτε κομματικό παράγωγο, θα πρέπει να βρεθεί εκείνο το πρόσωπο που όταν θα ανακοινωθεί να πει το 85% των πολιτών «Μάλιστα, αυτός ναι». Θα πρέπει το νέο πρόσωπο να έχει πρόσωπο, να μην ξέρουμε τον κύρη του ή τη μάμα του. Θα μου πει κάποιος τώρα αν υπάρχει ένας/μία άξιος/α και τυγχάνει γονέων ευκλεών να τον/την αποκλείσουμε; Ναι, διότι είμαι βέβαιος ότι θα βρούμε και πρόσωπα γονέων αγνώστων στην κοινωνική, επιχειρηματική, πολιτική κονίστρα. Εκτός, αν γίνει δημόσια προκήρυξη θέσης υφυπουργού –αλήθεια προβλέπεται κάτι τέτοιο; Εάν γίνει έτσι τότε κανείς δεν θα μπορεί να αποκλείσει κανέναν, διότι θα τα βγάλουν τα προσόντα τους και θα τα μετρήσουν, θα ζυγιαστούν.
Πρόεδρε και λοιποί του Λόφου, αν το πράγμα είναι στα σκαριά και ετοιμάζεστε για Υφυπουργείο Πολιτισμού, ξεκινήστε να ψάχνετε τον άνθρωπο που θα εκπροσωπεί την Κύπρο και τον πολιτισμό της στην οικουμένη όλη από τώρα, διότι αν το κάνετε την τελευταία στιγμή φοβάμαι ότι θα διαλέξετε το πρώτο από τα ονόματα που θα πέσουν στο τραπέζι, καταλαβαίνετε τι εννοώ…
