Κολοκύθια με τη ρίγανη

Το τελευταίο διάστημα απ’ ό,τι μαθαίνω το έχουν πάρει πολύ σοβαρά στο Υπουργείο Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας να αποχωριστούν το Πολιτισμού από την ταμπέλα τους. Και ναι, αυτό είναι καλό, το θέλουμε και το επικροτούμε. Θέλουμε ένα Υφυπουργείο Πολιτισμού αντάξιο της ιστορίας αυτού του τόπου το συντομότερο. Έτσι, ο κ. υπουργός συναντάται με φορείς, όλων των ειδών, μέχρι και εκείνους της Παράλληλης Βουλής για τον πολιτισμό και ναι, υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι, που για να είμαι ειλικρινής δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς κάνουν… μάλλον ακολουθούν τα της κανονικής βουλής για τον πολιτισμό, οπότε καταλαβαίνετε τι κάνουν… έρχονται και καλές μέρες, ας μη γίνομαι κακός.

Βέβαια και ο πρόεδρος της ∆ημοκρατίας ασχολήθηκε με τον πολιτισμό, κατά μία έννοια, αφού συνάντησε τα μέλη της Ακαδημίας Γραμμάτων, Επιστημών και Τεχνών στο Προεδρικό. Και αυτή η Ακαδημία δεν έχω καταλάβει τι κάνει και πώς λειτουργεί, αλλά μάλλον είναι ακόμα πολύ νωρίς, έπεσε και η πανδημία, άρα ας περιμένουμε λίγο ακόμα, νομίζω ότι θα έρθει η ώρα που θα καταλάβουμε.

Αλλά και στη Βουλή, νομοσχέδια για την κατοχύρωση του επαγγέλματος πάνε κι έρχονται, στις Επιτροπές συζητιούνται διάφορα ζητήματα που αφορούν τον πολιτισμό και τους φορείς του και αυτό είναι καλό. Λέτε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να δούμε επιτέλους άνοιξη στα του πολιτισμού και όλα αυτά λόγω πανδημίας και λόγω κυβερνητικού σπριντ να προλάβουμε; Μακάρι, να είναι έτσι και ας είναι επειδή η παρούσα διακυβέρνηση θέλει να δείξει έργο. Πάντως, το Νέο Αρχαιολογικό Μουσείο δεν το προλαβαίνουν στο κανονικό του, μια κορδέλα πάντως να κόψουν μπορούν… Επίσης, δεν έχουμε καμία εξέλιξη με την Κυπριακή Βιβλιοθήκη, τώρα που πέρασε και η μόδα Ζαν Νουβέλ, την ξεχάσαμε τελείως την έρμη τη Βιβλιοθήκη, είναι και η πανδημία, ποιος να πάει τώρα στις βιβλιοθήκες… Πάντως, ευτυχώς η πανδημία άφησε προς ώρας ανέπαφο το Κονάκι του Κορνέσιου, πάντως η περιοχή απέναντι από το κονάκι άρχισε να αναπνέει αέρα νεοβυζαντινό… σιγά-σιγά ο καθεδρικός ναός ολοκληρώνεται και μαζί με την ανεκδιήγητη –κατά την ταπεινή μου άποψη– πλατεία Ελευθερίας αποτελούν το απαύγασμα της μεγαλειώδους μας αποτυχίας να αντιληφθούμε έννοιες όπως πολιτιστική αξία, προστασία και ανάδειξη ιδιαίτερων χαρακτηριστικών, και ενώ έχουμε την τσιμεντένια πλατεία με τους νεοβυζαντινούς τρούλους, αναδεικνύονται στον προαύλιο χώρο του νέου ∆ημαρχείου οι αρχαιότητες… Μα, συγγνώμη, πήγατε να δείτε; Είναι αυτή ανάδειξη; Ε, λοιπόν, δεν είναι… είναι στάχτη στα μάτια μας, να πούμε ότι κάτι κάναμε. Αλλά τέτοιοι είμαστε, να κάνουμε, να δηλώσουμε, να δειχτούμε, χωρίς όραμα, χωρίς σχεδιασμό, χωρίς να ξέρουμε τι ακριβώς θέλουμε να κάνουμε.

∆εν υπάρχει κεντρική πολιτική στα πολιτιστικά πράγματα και ως εκ τούτου οι αρμόδιοι συναντιούνται με όλους και όλες, εντάξει τελείωσε και το θέμα της συμβουλευτικής επιτροπής, μπήκανε και γυναίκες μέσα, το ξεχάσαμε… Γι’ αυτό είπα παραπάνω ότι είναι καλό που συζητιέται θερμά το θέμα του Υφυπουργείου Πολιτισμού, για να αρχίσουμε να καταγράφουμε συστηματικά τις διαχρονικές παθογένειες των πολιτιστικών πραγμάτων, μπας και καταφέρουμε να χαρτογραφήσουμε τα προβλήματα και να μπούμε σε διαδικασία να τα λύνουμε ένα προς ένα. Η δημιουργία του Υφυπουργείου δεν είναι φυσικά πανάκεια, ούτε μπορεί να λύσει όλα τα συσσωρευμένα προβλήματα με μαγικό τρόπο, είναι απλώς μια καλή αρχή. Όσο για το ποιος θα το αναλάβει είναι ίσως το πιο κρίσιμο από όλα, η αρχή του παντός. Χρειάζεται ένα καθαρό πρόσωπο, μια γυναίκα ή ένας άντρας με όραμα, με όρεξη, που να πυρούται να κάνει πράγματα, προς Θεού να μην προέρχεται από κανένα κόμμα, από καμία κάστα, γύρω ή τριγύρω από τον πρόεδρο, από τον κομματάρχη, από τον επιχειρηματία, δεν χρειάζεται το νέο Υφυπουργείο Γερουλάνους, ούτε διάττοντες αστέρες με λαμπρά πτυχία και χρήμα με ουρά. Όραμα μόνο και όρεξη χρειάζεται και τόλμη να σπάσει αβγά μπας και βγει καμιά ομελέτα της προκοπής, αλλιώς, ας αργήσει να γίνει, αν αντί για ομελέτα μας βγει κολοκύθια με τη ρίγανη.