Του Απόστολου Κουρουπάκη
Επιτέλους απασχόλησε την επικαιρότητα και κάτι το πολιτιστικό, που δεν είχε να κάνει με επιδόματα, κλειστά θέατρα και γκαλερί, αναβολή συναυλιών και λοιπά, που δικαιολογημένα μας στενοχωρεί. Την περασμένη εβδομάδα λοιπόν την πολιτιστική επικαιρότητα απασχόλησε το σβήσιμο του γράφιτι του διεθνούς φήμης street artist Millo, από τοίχο ιδιωτικής περιουσίας στην Πάφο. Το γκράφιτι είχε γίνει στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης Πάφος 2017, και έως σήμερα βρισκόταν σε δεσπόζουσα θέση της πόλης.
Μια ωραία μέρα, λοιπόν, οι ιδιοκτήτες του κτηρίου αποφάσισαν να προβούν σε οικοδομικές εργασίες που όπως δηλώνουν ήταν απολύτως αναγκαίες. Στο πλαίσιο αυτό έσβησαν και το γκράφιτι του Millo και πολύ σύντομα το ζήτημα έλαβε τρομακτικές διαστάσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου έγινε το αλάι μαλάι. Ο καλλιτέχνης όπως ήταν φυσικό διαμαρτυρήθηκε και ομοίως και όλοι εμείς που θεραπεύουμε τις τέχνες. Για να σας πω την αλήθεια και πείτε με άτεχνο και αστοιχείωτο, αλλά δεν ταράχτηκα και πολύ. Όχι γιατί δεν εκτιμώ τον καλλιτέχνη ή το έργο του, ή τη street art, όχι. ∆εν ταράχτηκα γιατί δεν περίμενα να έχει γίνει κάτι άλλο. Εδώ κοτζαμάν τείχη του προμαχώνα Νταβίλα κρύφτηκαν από τα απαστράπτοντα μάρμαρα της Ζάχα Χαντίτ και επειδή είναι μοντέρνο γλυπτό μεγάλης κλίμακας και έργο που κάνει τζιζ απ’ όπου και αν το ακουμπήσεις, δεν ειπώθηκαν ακόμη πολλά. Επίσης, και άλλα ωραία γκράφιτι στην παλιά πόλη της Λευκωσίας σβήστηκαν και χάθηκαν και επειδή δεν ήταν κάποιου πολύ γνωστού διεθνώς. Θυμάστε το γκράφιτι του Χρίστου Κακουλλή ή CRS πάει αυτό, εχάθη. Αμ εκείνο του γνωστού και διεθνώς, του Paparazzi, στην οδό Πύθωνος… οσημέραι ο χρόνος κάνει τη δουλειά του. Και άλλα πολλά επίσης που σίγουρα μου διαφεύγουν χάθηκαν. Θα μου πείτε εφήμερη τέχνη το γκράφιτι, ε, τότε γιατί φωνάζουμε και κάνουμε χαμούλη;
Και γιατί συλλήβδην χαρακτηρίζουμε όλους τους Κύπριους αμπάλατους χωρκάτες επειδή σβήστηκε το γκράφιτι. Γιατί οι ιδιοκτήτες έπρεπε να το διατηρήσουν, αν δεν τους άρεσε δηλαδή; Αν δεν είχαν τα μέσα να το συντηρήσουν; Τα άδεια μουσεία μας, προ covid-19 πόσο απασχόλησαν τον μέσο πολίτη αυτή της χώρας; Οι άδειες γκαλερί γιατί δεν μας χαρακτηρίζουν ως πολίτες; Ειλικρινά, ώρες-ώρες δεν καταλαβαίνω τι θέλουμε να καταφέρουμε με το να φωνάζουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το θέμα δεν είναι ο πολίτης, το θέμα είναι η πολιτική και συγκεκριμένα η πολιτιστική πολιτική της Πολιτείας, η οποία είναι ανύπαρκτη. Έγραψα και σε άρθρο μου στη διαδικτυακή «Κ» ότι είναι σημαντικό να σταματήσουμε πια να κλαίμε επί ερειπίων, διότι δεν καταφέρνουμε τίποτα. Το μόνο που επιτυγχάνουμε είναι να ακουγόμαστε από μεγάλη μερίδα των άλλων πολιτών, ως κουλτουριάρηδες, ως άνθρωποι που ασχολούνται με τους μαυρόροτσους.
Συντονισμένα, θα πρέπει να γίνουν ενέργειες από πολιτιστικούς φορείς και από ανθρώπους που αγαπούν τον πολιτισμό ώστε να γίνει κατανοητό ότι κανείς μόνος του δεν άλλαξε τίποτε, ότι με τη διαφωνία και με την ανταλλαγή απόψεων πάει μπροστά ο κόσμος, αλλάζει ρότα η Πολιτεία. Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ο πολιτιστικός τουρισμός μπορεί να φέρει και χρήματα, αν θέλετε να μιλήσουμε ψυχρά. Θα πρέπει να καταλάβουν όλοι και όλες ότι η πανδημία είναι ευκαιρία για όλους μας να αναστοχαστούμε και να μαζευτούμε, έστω και διαδικτυακά για να διαφωνήσουμε στην αρχή, να συμπήξουμε συνεργασίες, με μόνο πυλώνα μας την αγάπη για τον τελικό στόχο, να πείσουμε έστω και έναν άνθρωπο εκτός του συναφιού μας ότι αξίζει να υπάρχει ο Millo στην Πάφο, ότι αξίζει να επιχορηγηθεί ένας ηθοποιός για να κάνει έναν μονόλογο, και ας μη μας αρέσει το είδος. Το σημαντικό είναι να τον πείσουμε ότι ακόμα και αν δεν του αρέσει είναι χρήσιμο να υπάρχει.
Μεμονωμένες φωνές και ενίοτε κραυγές, χαρακτηρισμοί και κροκοδείλια δάκρυα το μόνο που κάνουν είναι να γινόμαστε κύμβαλα αλαλάζοντα και να μη μας δίνει στο τέλος κανένας σημασία. Όλοι μαζί παιδιά, όλοι μαζί και ας διαφωνούμε, αν υπάρχει θέληση, στο τέλος μπορεί και να συμφωνήσουμε σε κάτι. Γιατί δεν το δοκιμάζουμε;
