Τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα

Θυμάμαι, αμυδρά βέβαια, με πόση περιέργεια κοιτούσε η προγιαγιά μου τη συσκευή της ασπρόμαυρης τηλεόρασης που υπήρχε στο πατρικό του πατέρα μου στο χωριό. Από την άλλη εγώ πάντοτε δυσανασχετούσα γιατί τα παιδικά, τα μίκι-μάου, δεν είχαν χρώμα… ενώ στο σπίτι μας και βίντεο είχαμε και έγχρωμη τηλεόραση με τηλεκοντρόλ, το οποίο το λέγαμε κομπιούτερ… έναν αιώνα παρά κάτι είχαμε διαφορά με την προγιαγιά μου και το τεχνολογικό χάσμα μας, όπως καταλαβαίνετε τεράστιο.

Εκείνη δεν καταλάβαινε πώς είναι δυνατόν να βλέπει, ό,τι μπορούσε να δει τέλος πάντων, ανθρώπους και εικόνες που ξεφυτρώνανε από το πουθενά, και εγώ που δεν με ένοιαζε τι και πώς γιατί δεν βλέπω με χρώματα τα παιδικά μου… Πολλά χρόνια αργότερα με θυμάμαι να προσπαθώ να εξηγήσω στη γιαγιά μου ότι μπορώ να γράψω κάτι στο κινητό και να το διαβάσει κάποιος άλλος στην άλλη άκρη της γης. Κάτι για ηλεκτρομαγνητικά κύματα της έλεγα, κάτι για την τεχνολογία γενικά και αόριστα… σάμπως και είχα καταλάβει κι εγώ; Παρέμενε ένα το γεγονός, ότι η τεχνολογία μάς βοηθούσε να επικοινωνούμε, αν και πάντοτε με γοήτευε και εν πολλοίς και σήμερα η αλληλογραφία. Θεωρώ τον ερχομό ενός δέματος, ενός γράμματος, ως κάτι το πολύ ιερό… Ας είναι. Σήμερα το 2020 μπορούμε να επικοινωνήσουμε με χίλιους δυο τρόπους, υπάρχουν τόσες πολλές εφαρμογές για να τον δεις τον άλλο, να τον ακούσεις, να περάσεις πολύ όμορφα ή να ακούσεις μια δυσάρεστη είδηση.

Εξανεμίζεται η απόσταση… παραμένει βέβαια το γεγονός της απουσίας του χνώτου, του κοιτάγματος στα μάτια, της αμηχανίας της στιγμής, αλλά συνηθίζεις σε αυτή την έλλειψη και πορεύεσαι, γιατί σε εξυπηρετεί η τεχνολογία. Με ένα τηλέφωνο έχεις τον κόσμο όλο μπροστά σου, να μιλήσεις, να φλερτάρεις, να χαζολογήσεις, να διασκεδάσεις τη μοναξιά σου, αλλά τι γίνεται όταν η τηλεφωνική σου συσκευή έχει μνήμη… όταν αυτά τα έρμα τα μαγνητικά κύματα έρχονται και σκάνε μέσα στα μούτρα σου; Και εξηγούμαι.

Τις προάλλες έγραφα ένα κείμενο που μου είχε ζητηθεί και είχα αφήσει το κινητό μου τηλέφωνο κάπου παράμερα, ώσπου η γάτα μου αποφάσισε ότι πρέπει να κοιμηθεί επάνω του… αντιλαμβάνεστε ότι για όση ώρα η γάτα αναπαυόταν πάνω στο κινητό, εγώ δεν μπορούσα να το χρησιμοποιήσω, και δεν μου χρειαζόταν κιόλας, αφού έγραφα και έσβηνα, άνοιγα βιβλία, ξεμπέρδευα φύλλα χαρτιού, έχανα και έβρισκα σελίδες… ώσπου η σιέστα της Μπέρθας τελείωσε, οπότε κι εγώ σκέφτηκα ή τώρα ή μετά από καμιά ώρα πάλι… Στο ξεκλείδωμα του κινητού, με την αβρή κίνηση του δακτύλου βλέπω τη φράση… «Μπαμπάς. Νέος χρήστης ….! Χαιρετήστε τον σήμερα!». Η αλήθεια είναι ότι εκείνη τη στιγμή δεν το πολυσκέφτηκα, και ως αδέξιος με τα μαραφέτια αυτά (ακούγεται κάπως, το ξέρω), σκέφτηκα ότι μάλλον πάτησα επαφές και εμφανίστηκε το νούμερο του πατέρα μου, τον οποίο έχασα πριν από πέντε σχεδόν χρόνια, τέλη Σεπτεμβρίου.

∆εν το έχω διαγράψει, όπως και άλλα νούμερα. Την επομένη το πρωί, όταν πήγα στις συντομεύσεις το είδα ξανά… ομολογώ πως αυτή τη φορά ξαφνιάστηκα. Στην αρχή το διασκέδασα, ξέρετε αυτά τα χαζά που λέμε… αλλά όσο περνούσε η ώρα τόσο το πράγμα σοβάρευε μέσα μου… Η τεχνολογία μπορεί να ανασκαλέψει τη μνήμη μας, τα συναισθήματά μας, τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα να έρθουν να μας τυλίξουν και να βρεθείς βρεγμένος και να μην έχεις καταλάβει πώς και γιατί…

Από ψηλό βουνό είδα τη θάλασσα μέσα στα χέρια της είδα να ζουν και να πεθαίνουν τα πουλιά κι εγώ έφεγγα ψηλά σαν άστρο ήμουν ένα άστρο με δάκρυα και με καρφιά και γύρω μου ψάρια και σκάλες σκάλες ν’ ανέβουν να διώξουν την καρδιά μου σκάλες για να κατέβω εγώ για να ξεσκίσω την καρδιά της θάλασσας.

«Ωροδείχτης» Μίλτος Σαχτούρης