Του Απόστολου Κουρουπάκη
Το τελευταίο διάστημα ασχολούμαι με την αλληλογραφία του χαράκτη Χαμπή με τον σπουδαίο φιλόλογο Κώστα Μ. Προυσή σχετικά με την εικονογράφηση του παραδοσιακού κυπριακού παραμυθιού «Το Βασιλόπουλλον της Βενεδιάς». Πρόκειται για μία εξαιρετική δουλειά, την οποία ο Χαμπής την αγάπησε από την πρώτη κιόλας στιγμή. Ο Κώστας Προυσής έμαθε για τη δουλειά του χαράκτη όταν ο Χριστάκης Κατσαμπάς προκάλεσε τρόπον τινά τον καλλιτέχνη. Μη σας τα πολυλογώ Χαμπής και Προυσής έγιναν δύο πολύ καλοί φίλοι και για έξι χρόνια, αλληλογραφούσαν και αντάλλασσαν ιδέες και σκέψεις για το παραμύθι τους, όπως σύντομα άρχισαν να το αποκαλούν, χωρίς ποτέ να ξεχνούν ότι το παραμύθι τους το είχε πει στον Κ. Προυσή ο μαθητής του από την Πόλη Χρυσοχούς στο Παγκύπριο Γυμνάσιο, Ν. Παπανικόπουλος του Χρήστου.Το παραμύθι σχεδόν πενήντα χρόνια μετά θα αποτελούσε υπόδειγμα εικονογράφησης παιδικών βιβλίων. Για έξι χρόνια με τα πάνω και τα κάτω τους οι δύο φίλοι αφιερώθηκαν ψυχή τε και σώματι… επιστολές επί επιστολών, σκέψεις και κόντρα σκέψεις, διορθώσεις, αγωνίες και κάποια στιγμή και οι δύο έφτασαν ενώπιον αδιεξόδου… πού θα έβρισκαν τα χρήματα για να εκδώσουν το μεγαλεπήβολο έργο τους, το παραμύθι τους.
Δεν ήθελαν με τίποτε να κάνουν εκπτώσεις στην ποιότητα της εκτύπωσης, δεν ήθελαν να παραιτηθούν από την υπόθεση «Βασιλόπουλλο» ελαφρά τη καρδία… κίνησαν γη και ουρανό και στα πολλά γράφει ο Χαμπής στον Προυσή, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω δεν πρόλαβε να δει το παραμύθι δημοσιευμένο, αφού πέθανε το 1993, έναν χρόνο πριν από την κυκλοφορία του τόμου, γράφει που λέτε στον Προυσή: «Ευκαριστώ σας πολλά για την προθυμίαν σας να γράψετε ‘και σε κανένα άλλο οργανισμό ή πρόσωπο’. Αφήνω το κοντά σας. Αν μπορέσετε εν ναν πολλά μιάλη βοήθεια. Εγιώ άννοιξα έναν φάκελλον για τα οικονομικά της έκδοσης τζ̌’ έγραψα πό ’ξω ‘Ζηθκιαννιόν για το ‘Βασιλόπουλλον της Βενεδιάς’. Μόνον που τον τίτλον του φακέλλου φαίνεται η αλήθκεια για μιαν καλλιτεχνικήν έκδοσην ποιότητας στην Κύπρον.»
Η λέξη κλειδί είναι το ζηθκιαννιόν… μια ζωή σε αυτόν τον τόπο ζηθκιαννιόν για τα αυτονόητα, δεκαετίες ολόκληρες για να κάνεις κάτι που αξίζει τον κόπο ζηθκιαννιόν. Το έχω ξαναγράψει πολλές φορές, σε αυτή τη χώρα είμαστε ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ’ αλεύρι και δεν φτάνει αυτό, αλλά θέλουμε με τα πίτουρα να τρώμε καλό ψωμί, εμ δεν γίνεται… δείτε τι γίνεται στην Παιδεία… λεφτά, μελέτες, μισθοί, συνδικαλιστικά προνόμια του άλλου κόσμου και ψάχνουμε να δούμε πώς θα λειτουργήσουν τα σχολεία (διαβάστε το ρεπορτάζ της συναδέλφου Μαρίνας Οικονομίδου στη σελίδα 6 της σημερινής Καθημερινής και θα καταλάβετε!).
Ζηθκιαννιόν και από τους ανθρώπους του πολιτισμού, γιατί τόσα χρόνια αφήσαμε τα του Πολιτισμού σε Διευθύνσεις και Υπηρεσίες, σε διάφορα υπουργεία, από δω κι από κει. Δεν καταφέραμε να ξεχωρίσουμε την Παιδεία και τον Πολιτισμό και ευτυχώς να λέμε που δεν έχουμε και τα θρησκεύματα στη μέση… ή μάλλον τα έχουμε; Τέλος πάντων, με αυτό το σύστημα όλοι τόσα χρόνια με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βολεύονταν. Εσύ σήμερα, αύριο εγώ και για όλους έχει ο Θεός! Είδαμε, όμως, όλοι αυτή την περίοδο πως αυτό δεν είναι αρκετό, γιατί κάποια στιγμή κι ο Θεός θα πει, όπως στρώσατε θα κοιμηθείτε… Θεός είμαι, όχι ο μπαμπάς σας να σας νταντεύω!
Ο πολιτισμός μας είμαστε όλοι εμείς, ο καθένας από εμάς, και ο καθένας μόνος τους κάνει την πόλη, όπως η Εκκλησία είναι ποίμνιο, έτσι και η πόλη είναι συνέλευση. Θα πρέπει να αρχίσουμε να σπάζουμε αβγά, αν θέλουμε να βουτήξουμε το ψωμί στον κρόκο, αλλά να είναι ψωμί από αλεύρι καλής ποιότητας, όχι πίτουρα και για να μη συνηθίζουμε στα πίτουρα καλό θα είναι να τα απορρίπτουμε από μιας αρχής… έστω και τώρα, γιατί μπορεί το 2013 να ήταν ευεργετικό για τα πολιτιστικά του τόπου, το πιστεύω ακράδαντα, το 2020 όμως μπορεί να είναι πισωγύρισμα, που θα θέλει πολλή δουλειά μετά για να πάμε μπροστά! Τον νου μας.
