Του Απόστολου Κουρουπάκη
Η αναστολή και ακυρώσεις σε κάποιες περιπτώσεις εκδηλώσεων άνω των 75 ατόμων είναι ένα από τα μέτρα που έλαβε το Υπουργείο Υγείας προκειμένου να αναχαιτίσει την εξάπλωση του κορωνοϊού. Σε αυτές τις περιπτώσεις περιλαμβάνονται, από όσο αντιλαμβάνομαι, και η απαγόρευση ιεροτελεστιών, και συνεπώς της Θείας Λειτουργίας. Η συνάθροιση πολλών ανθρώπων σε ένα κλειστό χώρο είναι επικίνδυνη πράξη, άρα θα πρέπει και η Εκκλησία της Κύπρου να συμμορφωθεί με τις αποφάσεις της Πολιτείας. Θα πρέπει η Εκκλησία και ο αρχιεπίσκοπος να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων για να διασφαλιστεί και εκ μέρους της η δημόσια υγεία.
Όσον αφορά δε το ζήτημα της θείας Κοινωνίας, η οποία είναι το ύψιστο των μυστηρίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας, θα πρέπει ο Αρχιεπίσκοπος και η Ιερά Σύνοδος να αποφασίσουν πώς θα λύσουν τον γόρδιο δεσμό που έχουν ενώπιόν τους. Η Εκκλησία θα πρέπει να βρει εκείνη την κατ’ οικονομία λύση με την οποία θα προφυλάξει το ποίμνιό της και την κοινωνία ολόκληρη. Η συνάθροιση των πιστών και ιδίως εκείνων που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού είναι επικίνδυνη, γιατί έτσι έκριναν οι επιστήμονες, η μετάληψη ενέχει κινδύνους για έναν εξασθενημένο ή νοσούντα οργανισμό, αφού ο ιός είναι μεταδοτικός διά του σιέλου, από την κοινή χρήση σκευών.
Η προσωρινή αποχή του πιστού από τη θεία Κοινωνία δεν είναι σημάδι αποχώρησης από την κοινωνία των πιστών, από την Εκκλησία, και αυτό θα πρέπει κατά την άποψή μου να πει η Εκκλησία, να μιλήσει λόγο παρηγορίας. Δεν θα πρέπει να αναμένει κάποιος η Εκκλησία να τοποθετηθεί υπέρ της διακοπής της θείας Κοινωνίας και αυτό διότι δεν θα μπορούσε να αμφισβητήσει τον ίδιο της τον εαυτό. Δεν πρόκειται για ανάγνωση των ιερών κειμένων, για ερμηνεία της γραφής και των γραπτών των Πατέρων, αλλά για την Ουσία της Εκκλησίας. Έτσι, θεωρώ ότι δεν προσφέρεται ο χρόνος για μία αντικληρική ή αντιεκκλησιαστική τοποθέτηση, αλλά να θέσουμε τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων, να δούμε πώς ένας ισχυρός κοινωνικός πυλώνας –μας αρέσει, δεν μας αρέσει– στέκεται απέναντι στις προκλήσεις.
Φυσικά, ουδείς μπορεί να απαγορεύσει οτιδήποτε στον οποιονδήποτε, πόσω μάλλον όταν τίθενται ζητήματα τόσο προσωπικά, όπως η πίστη, μόνο η κοινή λογική μπορεί να το κάνει, όσο και αν από αυτή εκφεύγει το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, κατά τη χριστιανική διδασκαλία. Επίσης, δεν θα πρέπει να βγάζουμε από το κάδρο και το αίσθημα της ατομικής ευθύνης. Αν μία προσωπική μου πράξη/απόφαση δυνητικά λειτουργήσει αρνητικά για δεκάδες άλλους γύρω μου θα πρέπει να σκεφτώ πάρα πολύ καλά τι θα κάνω και να είμαι έτοιμος ενδεχομένως να υποστώ και τα επίχειρά της.
