Της Ελένης Ξένου
Έντεκα άνθρωποι έμεναν σε ένα διαμέρισμα. Πλήρωναν μεταξύ 150 με 200 ευρώ ενοίκιο ο καθένας, για να μένουν και οι έντεκα σε ένα διαμέρισμα. Το διαμέρισμα είναι σε μια άθλια πολυκατοικία με σημεία που κρίνονται επικίνδυνα, αλλά αυτοί οι έντεκα άνθρωποι δεν είχαν άλλη επιλογή από το να πληρώνουν το εξωφρενικό αυτό ποσό για να μπορούν να ζουν –έστω και στοιβαγμένοι– στο συγκεκριμένο άθλιο διαμέρισμα. Δεν έχει σημασία αν ήταν παράνομοι ή όχι, όπως δεν έχει σημασία η χώρα προέλευσής τους ή οι συνθήκες που τους ανάγκασαν να έρθουν μέχρι εδώ ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον. Σημασία έχει ότι έμεναν και οι έντεκα σε ένα άθλιο διαμέρισμα μιας άθλιας πολυκατοικίας, και ο ιδιοκτήτης αυτού του διαμερίσματος δεν είχε προφανώς κανένα πρόβλημα που έντεκα άνθρωποι ζούσαν σ’ αυτές τις αδιανόητες συνθήκες, αφού προφανώς για εκείνον προτεραιότητα ήταν να παίρνει το ενοίκιο.
Και επειδή κανένας άλλος εκτός από καταφρονημένους που έρχονται εδώ για πέντε ψωροδεκάρες δεν θα ενοικίαζε αυτό διαμέρισμα στην άθλια πολυκατοικία, ο ιδιοκτήτης θεώρησε καλό να τους τσουβαλιάζει όλους μαζί προκειμένου να ανεβεί το ποσό. Και μια μέρα, η Αστυνομία αποφάσισε να κάνει έλεγχο, γιατί είχε, λέει, πληροφορίες ότι εκεί διέμεναν παράνομοι αλλοδαποί –όχι ότι έμεναν έντεκα άτομα σε ένα διαμέρισμα, ούτε ότι υπάρχει ένας ιδιοκτήτης που καταδέχεται να νοικιάζει το άθλιο διαμέρισμα της άθλιας πολυκατοικίας σε έντεκα ανθρώπους, αλλά ότι αυτά τα έντεκα άτομα ήταν παράνομοι αλλοδαποί. Στις έξι και κάτι το πρωί λοιπόν, μέλη της Υπηρεσίας Αλλοδαπών και Μετανάστευσης κτύπησαν την πόρτα του διαμερίσματος για έλεγχο, και δύο από τα έντεκα άτομα, φοβούμενα ότι θα τους συλλάβουν, επέλεξαν να πηδήξουν από το παράθυρο. Ο ένας σκοτώθηκε, ο άλλος νοσηλεύεται κρίσιμα. Το παιδί που σκοτώθηκε ήταν μόνο 19 χρονών. Ένα παιδί που ήρθε για ένα καλύτερο αύριο, και εμείς αφού ανεχτήκαμε το τσουβάλιασμά του στο άθλιο διαμέρισμα της άθλιας πολυκατοικίας μαζί με άλλους δέκα μετανάστες το οδηγήσαμε στον θάνατο.
Μα γιατί φταίμε θα διερωτηθεί κάποιος; Βεβαίως και φταίμε, η ευθύνη βαραίνει όλους μας. Διότι όταν κάποιος θεωρεί ότι μπορεί να τσουβαλιάζει έντεκα άτομα σε ένα άθλιο διαμέρισμα σε μια άθλια πολυκατοικία απλώς και μόνο γιατί αυτά τα άτομα δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, προφανώς και η ευθύνη βαραίνει όλους μας, που αντί να καταγγέλλουμε αυτές τις νοοτροπίες, επιλέγουμε να τις συντηρούμε, αντιμετωπίζοντας τους μετανάστες σαν ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας. «Ικανούς» μόνο να μας «υπηρετούν», να μας φέρνουν το φαΐ στην πόρτα, να σπέρνουν τα χωράφια μας, να χτίζουν τους πύργους μας, ώστε να κερδίζουμε εις βάρος τους παραπάνω χρήμα. Μετατρέπουν π.χ. κάποιοι τα καταστήματά τους στην παλιά Λευκωσία σε σπίτι, χωρίς ούτε ένα παράθυρο, και τα νοικιάζουν σε οικογένειες μεταναστών, και εμείς κάνουμε πως δεν βλέπουμε την εκμετάλλευση και την απανθρωπιά. Είναι οκ στη συνείδησή μας που κάποιοι νοικιάζουν τις τρώγλες τους σ ’αυτούς τους ανθρώπους, διότι είμαστε της νοοτροπίας ότι έτσι είναι «μαθημένοι, αφού στις χώρες τους ζουν σε καλύβες». Όπως επίσης είναι οκ να τους βάζουμε δύο και τρεις δουλειές έξτρα χωρίς να τους πληρώνουμε, αφού πρέπει να είναι ευχαριστημένοι που τους «σώζουμε» από τη «μιζέρια» τους, και είναι οκ να επιζητούμε τα εύσημα, όταν τους συμπεριφερόμαστε καλά, διότι αυτή η στάση επιβεβαιώνει τη θέση ισχύος που θεωρούμε ότι βρισκόμαστε. Και εννοείται ότι είναι οκ να διαχωρίζουμε τους ξένους σε εκείνους που μας «υπηρετούν» και στους άλλους που μας «χρηματοδοτούν», ώστε να υποκλινόμαστε στους δεύτερους και να απαξιώνουμε τους πρώτους. Κι αν στο ενδιάμεσο ένα παιδί 19 χρονών σκοτωθεί στην προσπάθειά του να γλυτώσει από μας, εμείς παριστάνουμε τους ανήξερους προκειμένου να συνεχίσουμε να είμαστε οι σερ και οι μάνταμ και να αποκτά έτσι «υπόσταση» η χρεωκοπημένη από κάθε αξία ύπαρξή μας.
