Ο ρόλος του ΔΗΣΥ

Μελετήσαμε τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, εμπεδώσαμε πως η εικόνα του προέδρου κατρακυλά, είδαμε τα συγκυβερνώντα κόμματα να πηγαινοέρχονται στον Λόφο, ακούσαμε τη δικαιολογία ότι το πρόβλημα έγκειται στο ότι το έργο που παράγει η κυβέρνηση δεν τυγχάνει καλής επικοινωνιακής προώθησης, και μείναμε με την απορία τι μέλλει γενέσθαι. Πρώτα από όλα, το πρόβλημα προφανώς και δεν είναι επικοινωνιακό αλλά πολιτικής επάρκειας να ανταποκριθεί ο πρόεδρος στις προσδοκίες που ο ίδιος καλλιέργησε. Και το θέμα της προσδοκίας δεν πρέπει κανείς να το υποτιμά, ειδικά στις εποχές που διανύουμε, ούτως ώστε όταν διαβεβαιώνει πως θα ανταποκριθεί στην προσδοκία τού ήδη ταλαιπωρημένου πολίτη, να έχει ήδη φροντίσει αυτή η διαβεβαίωση να πατά σε στέρεες βάσεις και όχι σε ευσεβοποθικά σενάρια.

Η προσδοκία αντανακλά την ψυχολογία του κόσμου, και η ψυχολογία του κόσμου μετά από μια πανδημία που ανέτρεψε βίαια την καθημερινότητά του και την όποια αίσθηση ασφάλειας διατηρούσε, ήταν ιδιαίτερα ευάλωτη και επιρρεπής στην αναζήτηση «σωτήρων». Με άλλα λόγια ο κόσμος έψαχνε εναγωνιωδώς διέξοδο στο αδιέξοδο, και το κομματικό κατεστημένο είχε ήδη χρεωκοπήσει στη συνείδησή του άρα η απαξίωσή του ήταν μονόδρομος προκειμένου να διασώσει την αξιοπρέπειά του. Ο Χριστοδουλίδης, λοιπόν, ήλθε να καλύψει αυτό το κενό, προσφέροντας γλυκά και χαμηλόφωνα την ελπίδα και την προσδοκία ενός καλύτερου αύριο απαλλαγμένου από τα σάπια του χθες.

Ένα χρόνο όμως μετά, ο κόσμος δηλώνει απογοητευμένος, νιώθει δηλαδή πως προδόθηκε η προσδοκία του, και το τι μέλλει γενέσθαι πλανάται πάνω από το κεφάλι του σαν επιπρόσθετος φόβος. Βλέπει τα πήγαινε-έλα των συγκυβερνώντων στον Λόφο και αντιλαμβάνεται ότι ο πρόεδρος δεν μπορεί πλέον να συνεχίσει να τους παραγκωνίζει, αλλά θα πρέπει να τους δώσει περισσότερο λόγο και ρόλο, κάτι το οποίο έρχεται σε ακόμα μεγαλύτερη σύγκρουση με τις προσδοκίες του να απαλλαγεί από το κατεστημένο και τα αλισβερίσια του. Δεδομένου λοιπόν ότι πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει άλλα τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης, και με την πιθανότητα να μην μπορεί να αντεπεξέλθει σ’ αυτά που ο ίδιος υποσχέθηκε αλλά να εγκλωβίζεται ακόμη περισσότερο μέσα στη «συμμαχία του αχταρμά», τότε ερχόμαστε στο επόμενο καίριο ερώτημα: Ο ρόλος του ΔΗΣΥ ποιος πρέπει να είναι σ’ αυτή την περίπτωση; Μήπως ο ΔΗΣΥ, αν όντως σκέφτεται τους πολίτες και όχι μόνο τους οπαδούς του και αν πραγματικά πιστεύει πως πρέπει να γίνει υπέρβαση από τα λάθη του παρελθόντος (και ένα από αυτά είναι το ότι ο ίδιος επέτρεψε να ευδοκιμήσει το φαινόμενο Χριστοδουλίδη), οφείλει να σκεφτεί σοβαρά το ενδεχόμενο της συμπολίτευσης;

Να πει δηλαδή ότι παρά να αφήσω τη χώρα να τη σέρνει η «συμμαχία του αχταρμά» με ένα πρόεδρο που πελαγοδρομεί, προσπαθώντας να φτάσει τον πήχη που εκείνος έθεσε, δεν θα ήταν καλύτερο να κάνω την υπέρβαση που απαιτεί το συμφέρον του τόπου και να μπω στη συγκυβέρνηση προκειμένου να σώσω ό,τι σώζεται με πρωτεύον θέμα το Κυπριακό; Είναι δηλαδή πιο δόκιμο ο ΔΗΣΥ να παρακολουθεί παριστάνοντας την υπεύθυνη αντιπολίτευση (που μόνο υπεύθυνη δεν είναι) απλώς και μόνο για την τιμή των όπλων ή επειδή προσδοκάει στη νίκη στις επόμενες προεδρικές; Το δε επιχείρημα ότι οι ψηφοφόροι του ανάθεσαν τον ρόλο της αντιπολίτευσης δεν ευσταθεί πλέον, τα δεδομένα άλλαξαν άρδην και τέτοιες δικαιολογίες είναι παρά άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.

Ο ΔΗΣΥ δεν πρόκειται να επανακτήσει τη χαμένη του ταυτότητα, αποδεικνύοντας πως βάζει το κόμμα πάνω από τη χώρα. Διότι κακά τα ψέματα, αν δεν στηριχτεί η κυβέρνηση από τον Συναγερμό και αφεθεί να παραμείνει ως έχει, τότε δεν είναι μόνο η κυβέρνηση που θα συνεχίσει την κατρακύλα αλλά πιθανότητα και η ίδια η χώρα. Άρα; Πότε ο ΔΗΣΥ επανεφευρίσκει τις αρχές και αξίες του; Όταν επιλέγει σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο να βάλει το κόμμα πάνω από τη χώρα, ή τη χώρα πάνω από το κόμμα;