Ήμουν δεν ήμουν 16 χρόνων. Θυμάμαι τότε, αρχές της δεκαετίας του ’90, τον Χ. Ένα κοντό, αποστεωμένο αγόρι με γυαλιά μυωπίας που πάντα περπατούσε με σίγουρο βήμα. Ποτέ δεν του έδωσα σημασία μέχρι την πρώτη φορά που τον είδα να στέκεται μπροστά σε μικρόφωνο. Φωνή γεμάτη σιγουριά, σταθερός στο τι είχε να μας πει, χωρίς υπερβολές και πλατειασμούς, έβγαζε λόγο που ήταν γεμάτος όραμα και πειθώ. Καθόλου παράξενο το ότι ένα χρόνο μετά εξελέγη πρόεδρος του σχολείου. Ήταν επόμενο ότι ο συγκεκριμένος μαθητής θα αποτελούσε πρότυπο για τον καθένα μας. Για την οξυδέρκεια, την ακεραιότητα, το ήθος του. Ένας ανάμεσα σε ίσους που κατάφερε να γίνει αποδεκτός από τον άριστο, τον επαναστάτη, τον εναλλακτικό.
Ο Χ. θα μπορούσε κάλλιστα ν΄ ασχοληθεί με την πολιτική. Δεν το έκανε. Αφοσιώθηκε σε έναν άλλο κλάδο και εκεί διέπρεψε, όχι εντός αλλά εκτός Κύπρου. Θα μπορούσε να είναι πολιτικός γιατί η κάθε σύγχρονη κοινωνία έχει ανάγκη από ηγέτες. Ο κόσμος έχει ανάγκη να πιστέψει σε κάτι που θα τον κάνει να ησυχάσει. Οι πολίτες βρίσκονται σε απόγνωση και αυτό που θέλουν είναι κάποιον που θα είναι εκεί μαζί τους και θα τους στείλει ένα μήνυμα αισιοδοξίας σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που περνάμε. Να τους δείξει πως είναι δίπλα τους. Ο κόσμος βρίσκεται στην αναζήτηση ενός πραγματικού ηγέτη που θα τον κάνει και πάλι να πιστέψει στους θεσμούς. Που θα του δείξει ότι δεν είναι όλοι οι ίδιοι. Που θα του εξηγήσει ότι η πολιτική δεν ισούται με τη διαφθορά. Ακόμα και εκείνοι που είναι καθαροί και ακέραιοι και θέλουν το καλό ενός τόπου με ταπεινότητα πρέπει να βγουν μπροστά και να δώσουν μικρές ανάσες ελπίδας σε αυτό το τούνελ της σήψης.
Γιατί ο κόσμος διψά από πραγματικούς ηγέτες. Κουράστηκε την ώρα που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να επιβιώσει να βλέπει κάποιους να τον κοροϊδεύουν και μάλιστα μπροστά στα μούτρα του. Δεν θέλει άλλο να ντρέπεται να πει από ποιο μέρος του κόσμου είναι. Γιατί αυτό ακριβώς συμβαίνει.
Διανύουμε μια δύσκολη περίοδο. Οι εξελίξεις είναι τόσο ραγδαίες και τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο με τόση ορμή που δεν προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα. Οι άνθρωποι έχουν μπουχτίσει και ήδη έχουν διαχωριστεί σε τρία στρατόπεδα. Σε αυτούς που αντιδρούν και μάλιστα με βίαιο τρόπο, σ‘ εκείνους που θέλοντας να δηλώσουν παρόντες στα όσα συμβαίνουν βγαίνουν στους δρόμους και διαδηλώνουν ειρηνικά και στους άλλους που βουλιαγμένοι στους καναπέδες παρακολουθούν όσα συμβαίνουν γύρω τους και επαναστατούν από το πληκτρολόγιο σαν υπνωτισμένοι, λες και βρίσκονται στον αυτόματο πιλότο.
Ίσως είναι καιρός να βρούμε ποιο είναι εκείνο το πρόσωπο που θα αποτελέσει έμπνευση και θα μας χαρίσει λίγη από τη χαμένη ελπίδα. Και σίγουρα δεν θα είναι κάποιος που θα έχει να κάνει με την ανωτερότητα, την εξουσία ή τον έλεγχο. Το να είσαι ηγέτης σημαίνει να έχεις όραμα για τη δημιουργία ενός καλύτερου αύριο και να εμπνέεις τους άλλους να ακολουθήσουν αυτό το όραμα. Να βάζεις τις ανάγκες του λαού σε υψηλότερη κλίμακα από τις δικές σου. Να εμφανίζεσαι ανιδιοτελής και να θυσιάζεις οποιοδήποτε προσωπικό συμφέρον, έτσι ώστε να ικανοποιήσεις τις ανάγκες του λαού σου. Να είσαι ειλικρινής και να έχεις όραμα. Οφείλεις να φροντίζεις για την ευημερία του τόπου, όχι μόνο στο παρόν αλλά και στο μέλλον. Να είσαι σίγουρος και να δουλεύεις αργά και σταθερά για το κοινό καλό. Πιστεύετε πως υπάρχουν πλέον ηγέτες σήμερα στο παγκόσμιο στερέωμα της πολιτικής;
Θεωρώ ότι τους πραγματικούς ηγέτες τους βλέπεις από το πώς ενεργούν στη διαχείριση κρίσεων. Όχι στην επιβολή του δυνατού. Όπως για παράδειγμα τον Κόντε. Ενώ αρκετοί ήταν αυτοί που υποτιμούσαν τον απλό καθηγητή που μπήκε στην πολιτική, η στάση του απέναντι στον κορωνοϊό τον έκανε τον πιο δημοφιλή πολιτικό της χώρας του. Οι πραγματικοί ηγέτες εστιάζουν σε αυτό που μπορούν να ελέγξουν: Στην αντίδρασή τους στην παρούσα στιγμή. Ζητώ πολλά; Περιμένω το θαύμα; Ας είναι. Πώς να ζήσουμε άλλωστε χωρίς ελπίδα;
