Τα Ιουλιανά
Μία συνέντευξη – εκ βαθέων εξομολόγηση, αυτό ζήτησα από την κυρία Ιουλία Παλαιολόγου Ουίλσον. Κι εκείνη, έπειτα από τρία χρόνια αναμονής, μου έκανε επιτέλους το χατίρι, παραβιάζοντας την πάγια αρχή της να μη μιλάει ποτέ δημόσια. Με υποδέχτηκε στο ηλιόλουστο διαμέρισμά της το πρωινό της περασμένης Τρίτης, σε μία από τις εμβληματικές πολυκατοικίες του κέντρου της Λευκωσίας, στην οδό Κωστή Παλαμά. Η Ρωσίδα οικιακή βοηθός («Dame de compagnie» με διόρθωσε η κυρία της) μας σέρβιρε καφέ με βουτήματα κι ύστερα αποσύρθηκε στα ενδότερα. Απομείναμε μόνοι, σε ένα τυπικό αστικό σαλόνι της δεκαετίας του ’60, με έργα Κυπρίων δημιουργών στους τοίχους. Χριστόφορος Σάββα, Γκλυν Χιουζ κι ένα πορτρέτο της οικοδέσποινας σε νεαρή ηλικία με την υπογραφή του Αδαμάντιου Διαμαντή.
–Νοσταλγείτε το παρελθόν κυρία Ουίλσον;
–Δεν θα το έλεγα νοσταλγία. Καμιά φορά διψώ για την ανεμελιά που είχαμε εκείνα τα χρόνια. Το χιούμορ του Δημητράκη του Πιερίδη, η ευγένεια του Τίτη, τα βερνισάζ και τα σουαρέ στα σπίτια φίλων… Α, και τα καρέ του ποκεριζέ φυσικά, των 8 και 9 ατόμων. Τώρα που έφυγαν οι περισσότεροι, με βία πλέον στήνουμε ένα καρέ μπιρίμπας.
–Έχετε ακόμα τις φίλες σας βεβαίως.
–Ευτυχώς οι γυναίκες αποδειχτήκαμε πιο ανθεκτικές. Θάψαμε τους συζύγους μετά τιμών και μοιραζόμαστε τη μοναξιά μας. Ναι, η Ευγενία η Καλαμαρού και η αριστερή (με την καλή έννοια) Κουλλίτσα Κυριακού είναι ολόκληρη η ζωή μου πια.
–Με την… καλή έννοια;
–Στον κύκλο μας δεν κατατρυχόμαστε από ιδεοληψίες. Εξ ου και συγχρωτιζόμαστε με κυρίες αριστερών φρονημάτων, πλην όμως με ένα μέτρο.
–Τουτέστιν;
–Τουτέστιν να μη θέλουν να καταλάβουν και τα ανάκτορα!
–Εσείς αλήθεια πώς αυτοπροσδιορίζεστε πολιτικά;
–Ανήκω φυσικά στη μεγάλη δεξιά παράταξη αλλά χωρίς κομματικές εξαρτήσεις. Σκεφτείτε ότι κάποτε ψήφισα και υποψήφιο του ΑΚΕΛ. Μα προς τι η τόση έκπληξη και γουρλώνετε τα μάτια σας, αγαπητέ; Την ψήφο μου την είχα δώσει σε ένα άνθρωπο του κύκλου μας.
–Με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον;
–Με το βλέμμα στραμμένο στη Γλάδστωνος όπου ζούσε ο τότε υποψήφιος Κύπρος Χρυσοστομίδης. Για εμένα άλλωστε δεν υπήρξε ποτέ δίλημμα: Κόμμα μου είναι η αστική Λευκωσία.
–Ανάβουν ακόμα τα μεγάλα τζάκια της αστικής Λευκωσίας;
–Σιγοκαίνε, αλλά έστω κι έτσι παραμένει ζωντανή η ελπίδα. Βλέπετε τι γίνεται στον Δημοκρατικό Συναγερμό… Από τους Τρούλλους της Αννίτας στη Λεμεσό του Δίπλαρου είναι μακρύς και δύσβατος ο δρόμος για εμάς τους Λευκωσιάτες.
–Μιλώντας για παλαιά τζάκια, μάθατε ότι ετοιμάζει καινούργιο βιβλίο ο Χριστόφορος Τορναρίτης;
–Και να ήθελα να το αγνοήσω δεν μου το επέτρεψε το παρ’ ολίγον εγκεφαλικό της Ευγενίας της Καλαμαρούς, η οποία είδε το βίντεο με τον ζωηρό Τόρνο να χαρτοπαίζει σε λέσχη και από κάτω να αναγράφεται το απόσταγμα σοφίας του: «Στο κουμάρι, κάθε χαμένη μάχη είναι και μια μάθηση κ.λπ. …». Μαθήματα ζωής σε ένα πόνημα με τίτλο: «Στα χαρτιά της ζωής». Τι ζούμε και δεν το μαρτυρούμε!
–Είναι κι αυτός ένας τρόπος πάντως για να σπάει η πληκτική πολιτική επικαιρότητα, κυρία Ουίλσον.
–Υπ’ αυτήν την έννοια χαλάλι ο Χαράρι που μας έλαχε στην έρμη τη βραχονησίδα. Γιατί ναι, πόσα ανελέητα κτυπήματα ν’ αντέξουμε κι εμείς από την κυπριακή πολιτική σκηνή; Εδώ σου λέει κάνει comeback ο Περδίκης! Ένα κόμμα Πρασίνων είχαμε και μας βγήκε προσωποπαγές. Παγκόσμια πρωτοτυπία.
–Αλλού πάντως συμβαίνουν χειρότερα…
–Και λοιπόν; Κάποτε αυτός ο τόπος κυβερνήθηκε από τον τιτανοτεράστιο Σπύρο και είχαμε πέσει όλοι στα χάπια. Δεν είναι παρηγοριά το χειρότερο, αγαπητέ, πιστέψτε με. Ούτε ότι ο κόσμος χάνει τα λογικά του και καταφεύγει σε απονενοημένες επιλογές. Το γεγονός ότι στην Αργεντινή επί παραδείγματι εξέλεξαν τον «el Loco» με το αλυσοπρίονο δείχνει απλώς ότι τα βάσανά μας είναι πίσω. Ένας «τρελός» που θέλει να απαγορεύσει τις αμβλώσεις και θεωρεί την κλιματική αλλαγή ένα «σοσιαλιστικό ψέμα»!
–Το σοσιαλιστικό ψέμα με βάζει σε πειρασμό να ρωτήσω για τον χαμό με τον Κασσελάκη.
–Αν εγώ έβαζα τίτλο σε αυτή τη θλιβερή υπόθεση θα ήταν: Τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται.
–Είστε σκληρή, κυρία Ουίλσον.
–Είμαι γριά με εξαντλημένη την υπομονή μου προ αμνημονεύτων χρόνων, αγαπητέ. Όταν γύρω μας κάνει πάρτι το παράλογο δεν έχω πια τις αντοχές για άλλες χαριτωμενιές. Δείτε την έρευνα του «Cyprus Confidential». Κάτι ψέλλισε ο πρόεδρος, κάτι είπε και η αριστερή αντιπολίτευση, λες οκ, ας βάλουμε μια άνω τελεία να πάμε παρακάτω. Και τότε βγαίνει ο Αβέρωφ με τη βαρύγδουπη δήλωση: «Η αποκατάσταση του ονόματος της Κύπρου δεν μπορεί να επιτευχθεί όσο παραμένουν σκιές και ατιμωρησία». Καλά, σε ποια χώρα ζούσε ο Αβέρωφ τα τελευταία δέκα χρόνια; Βάλθηκαν να μας τρελάνουν εντελώς;
–Πέρασε η ώρα και θα ήθελα να τελειώσουμε με κάτι αισιόδοξο.
–Αν θέλατε κάτι αισιόδοξο ας παίρνατε συνέντευξη από την Ελπίδα Ιακωβίδου. Ναι μεν καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, αλλά μαζευτείτε, αγαπητέ.
–Πείτε μου τότε τι απεχθάνεστε. Ας κάνουμε ένα φινάλε αντάξιο της φήμης σας.
–Απεχθάνομαι την ξετσίπωτη επίδειξη πλούτου και τις μειωμένες ηθικές αντιστάσεις. Κατεβάζω δε το επίπεδο για να σας το πω λαϊκά: αυτό που κατέληξε το είδος μας απεχθάνομαι, μια κοινωνία που υποκλίνεται στην εξουσία και το χρήμα.
–Σας ευχαριστώ θερμά που με δεχτήκατε στο σπίτι σας.
–Αυτό σας έλειπε να μη με ευχαριστείτε.
