Τα Ιουλιανά
Τίποτα δεν προμήνυε την αναστάτωση που θα ακολουθούσε. Οι κυρίες απολάμβαναν τον πρωινό καφέ τους στην ήσυχη οδό Στασικράτους, αναμένοντας τη μονίμως αργοπορημένη Ιουλία. Όταν εκείνη εμφανίστηκε στη σάλα του Pralina, μια φωνή ακούστηκε από ένα τραπέζι στο βάθος: «Ο Μακάριος ζει». Κι έπειτα μια άλλη, με εμφανώς περιπαιχτική διάθεση, φώναξε: «Ο Έλβις ζει». Η Ιουλία Παλαιολόγου Ουίλσον δεν άφησε βεβαίως την ευκαιρία να πάει χαμένη. Συνεχίζοντας την καζούρα απάντησε «Η Ρένα ζει» και το υπέργηρο κοινό της την καταχειροκρότησε ενθουσιασμένο.
Έσπαγε το κεφάλι της η Ιουλία ποια της θύμιζε η ευρωβουλευτής Ελένη Σταύρου με κράνος και εξαρτήσεις. Ώσπου η εικόνα της Ρένας Βλαχοπούλου στις «Φανταρίνες» ανασύρθηκε από τα βάθη της κινηματογραφικής της μνήμης. «Καλέ τι μπρίο, τι ταπεραμέντο, είναι αυτό!» εξηγούσε στο καρέ. Φυσικά δεν είναι ότι πέσαμε και από τα σύννεφα, έτσι; Μιλάμε για τη γυναίκα στην οποία ανήκει η μνημειώδης ατάκα: «Έχω μέσα μου τις κολώνες του Παρθενώνα και τον Σταυρό του Κυρίου». Αλλά και πάλι, αυτή την υπερπαραγωγή ποιος να τη φανταζόταν… «Η Ελένη, ως θυγατέρα Σύρου, έχει έμφυτο το μιλιτέρ» σχολίασε με νόημα η Ιουλία και οι κυρίες κατένευσαν με χαμόγελο.
Η αναφορά στον Παρθενώνα ήταν η γέφυρα για να περάσουν στο επόμενο ακανθώδες κεφάλαιο: τη χλαπαταγή στα εγχώρια αλλά και ελλαδικά ΜΜΕ που προκάλεσε η ανάρτηση της Χριστιάνας Ερωτοκρίτου για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Όπου με εργαλείο την τεχνητή νοημοσύνη ανάρτησε μια τερατώδη εικόνα, σαν να παρήλαυνε παιδί από το Walking Dead στην εθνική επέτειο. «Όλα μάλλον ξεκίνησαν από εδώ» είπε η Ιουλία και τους έδειξε μια άλλη ανάρτηση: την απόβαση των ζόμπι στην Ακρόπολη.
Το τέλος της γραφιστικής λογικής ή η αποθέωση της κακογουστιάς; Ακέφαλα σώματα και παραμορφωμένοι άνθρωποι με λευκές χλαμύδες στέκονται μπροστά στον Παρθενώνα τυλιγμένοι με ελληνικές σημαίες. Το δημιούργημα φέρει την υπογραφή του Μανώλη Κυριάκου, τον οποίο γνωρίσαμε κατά την προεκλογική περίοδο από τις αποκαλύψεις για τα περιβόητα fake accounts στα social media του Νίκου Χριστοδουλίδη. Ο δραστήριος Μάνος επανέκαμψε με δημιουργικό οίστρο…
«Μα να την πάθει έτσι η Χριστιάνα;» αναρωτήθηκε το καρέ. Το ερώτημα είναι εύλογο καθότι η κυρία Ερωτοκρίτου αποτελεί την επιτομή του πολιτικού καθωσπρεπισμού. Ή για να το θέσουμε πιο λαϊκά, αν οι παραπολιτικές στήλες περίμεναν να ζήσουν από τη βουλεύτρια του ΔΗΚΟ, θα έβαζαν λουκέτο. Αντιθέτως, πολύ λίγους εξέπληξε η αντίστοιχη γκάφα του Ευθύμιου Δίπλαρου (με εικόνα επίσης από την παρέλαση των ζόμπι) αφού όπως είπε και η Καλαμαρού: «χωρίς τον Ευθύμιο η κομματική μας ζωή θα ήταν αφόρητα πληκτική». Οι κυρίες κατένευσαν σιωπηλά και αυτή τη φορά.
Λίγο πριν από το μεσημέρι η σύνθεση του διευρυμένου καρέ ολοκληρώθηκε, όταν έφτασε (επιτέλους) η αριστερή (με την καλή έννοια) Κουλλίτσα Κυριακού. «Sorry, αλλά είχα Forum» είπε και ζήτησε ένα τσάι «με μια σταξιά κονιάκ» για να συνέλθει. «Τουτέστιν;» αναρωτήθηκαν οι άλλες. «Τουτέστιν από αλλού το περιμέναμε και από αλλού μας ήρθε» απάντησε σιβυλλικά η ηγερία της αγγλόφωνης Αριστεράς.
Η Κουλλίτσα Κυριακού παρευρέθηκε στο Φόρουμ Οικονομίας του ΑΚΕΛ για να παρακολουθήσει τις εναρκτήριες ομιλίες τόσο του γενικού γραμματέα όσο και του υπουργού Οικονομικών. «Ο ένας μίλησε για το υγιές επιχειρείν ως πνεύμονα της οικονομίας και ο άλλος κατακεραύνωσε την παγκοσμιοποίηση. Ποιος είπε τι;» έθεσε τον γρίφο στην κρίση του καρέ και συνέχισε ακάθεκτη. «Άστραψε και βρόντηξε ο… κόκκινος Μάκης, ο οποίος υπερθεμάτισε για το χρηματοπιστωτικό μονοπώλιο, τις πολυεθνικές, τη νέα τάξη πραγμάτων και τη δικαιότερη ισοκατανομή του παγκόσμιου παραγόμενου πλούτου». «Τα ύστερα του κόσμου!» ψιθύρισαν οι κυρίες και ζήτησαν επειγόντως από το γκαρσόνι την μπουκάλα του κονιάκ με τα νενομισμένα σφηνάκια. «Σοκ και δέος» ομοφώνησαν μετά τον πρώτο άσπρο πάτο. «Σοκ και δέος!» επανέλαβαν.
Μετά το κομμουνιστικό μανιφέστο του Μάκη Κεραυνού τίποτε δεν φαινόταν ικανό να τις σοκάρει. Αλλά όπως λέει και ο λαϊκός βάρδος: «ποτέ μη λες ποτέ, δεν ξέρεις τι γίνεται». Η δήλωση του αρχηγού της Αστυνομίας Στέλιου Παπαθεοδώρου, «δεν υπάρχει πληροφορία για νέο αιματοκύλισμα», ήχησε σαν ξερή πιστολιά στο άψυχο σώμα της κοινής λογικής. Δικαίως αναρωτήθηκε μια σοσιαλιτέ του ελαφρολαϊκού ρεπερτορίου αν η μαφία τηλεφωνεί στην αστυνομία για ενημέρωση του τύπου: «Χαλόου, ετοιμάσαμε κάτι δυνατό, πολύ σπλάτερ, για γερά στομάχια, περνάμε όμορφα στις πρόβες κι αυτό φαίνεται και στη σκηνή, ανοίξαμε και σας περιμένουμε». Χαλόου;
Είχε περάσει πια η ώρα και, καθώς οι κυρίες ετοιμάζονταν ν’ αποχωρήσουν, η Ιουλία κατέθεσε μια σκέψη (sic) έτσι ώστε «οι συναντήσεις μας να είναι παραγωγικές κοπέλες». «Τουτέστιν;» αναρωτήθηκε το καρέ. «Τουτέστιν, σκέφτηκα να προτείνουμε στην αγαπημένη μας Κατερίνα Ηλιάδη να καθιερώσει μια ρουμπρίκα με τίτλο: Εμ πολιτικός, εμ δαρμένος. Αφού τους δέρνει που τους δέρνει, ας γίνεται αυτό πιο συγκροτημένα ώστε να μη χάνουμε οι φανς επεισόδια. Το ξύλο που έφαγε στον αέρα π.χ. ο λαλίστατος Πανίκος Λεωνίδου αποτελεί ένα τέτοιο διδακτικό παράδειγμα».
Όταν μπήκαν στο ταξί, στο ράδιο έπαιζε ένα τραγούδι απ’ τα παλιά. «Πού να βρω ένα φιλαράκι, να μου πει πως μ’ αγαπάει στ’ αλήθεια…» σιγοτραγούδησε η Ιουλία κι έπειτα μουρμούρισε θλιμμένα «Για τον Τσάντλερ», καθώς το ταξί έστριβε στην οδό Μνασιάδου.
