Αξιοπιστία και αξιοπρέπεια

«Το ΔΗΚΟ θα είναι κυβέρνηση ή συγκυβέρνηση το 2023», είπε ο κ. Παπαδόπουλος. Και με αυτή τη φοβερή δήλωση φρόντισε να μας ενημερώσει ότι επιδιώκει την αλλαγή «ώστε να κερδίσει η χώρα την χαμένη της αξιοπιστία και αξιοπρέπεια και να επανέλθει η ελπίδα για την επίλυση του Κυπριακού». Και προκειμένου να επιτευχθούν όλα αυτά τα φοβερά είναι έτοιμος, είπε, να απευθυνθεί σε άλλες πολιτικές δυνάμεις που συμφωνούν μαζί του, για να διαμορφώσουν ένα κοινό πρόγραμμα διακυβέρνησης. Θα συμβιβαστεί σε κάποια ζητήματα –διευκρίνισε– αλλά όχι σε θέσεις αρχών, όπως στο Κυπριακό, και μάλιστα υποσχέθηκε πως δεν πρόκειται να αναιρέσει τον Σπύρο Κυπριανού και τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Αυτές οι άλλες δυνάμεις με τις οποίες θα επιδιώξει ο κ. Παπαδόπουλος τη συνεργασία είναι προφανώς το ΑΚΕΛ, πράγμα που μας οδηγεί σε σοβαρά και εύλογα ερωτήματα. Πόσο ανταποκρίνεται στις έννοιες της αξιοπιστίας και της πολιτικής ηθικής μια τέτοια συνεργασία; Αυτή είναι πιστεύουν οι αντιπολιτευόμενοι η πολιτική αξιοπιστία που επιζητεί ο σκεπτόμενος πολίτης; Αυτή την ερμηνεία δίνουν στη λέξη αλλαγή; Μια αλλαγή κενού περιεχομένου; Μια αλλαγή με μοναδικό της περιεχόμενο την αλλαγή ρόλων; Αντί να κυβερνούν οι σημερινοί «κακοί και διεφθαρμένοι» θα κυβερνήσουμε εμείς που είμαστε καθαροί και έντιμοι ασχέτως ότι οι θέσεις μας σε καίρια θέματα –και δη στο Κυπριακό– είναι χιλιόμετρα μακριά η μία από την άλλη.

Πόσο έντιμες και ηθικές είναι αυτές οι ανορθόδοξες και ευκαιριακές συνεργασίες; Πόσο έντιμο είναι να συμμαχείς με κόμματα που σε χωρίζει η άβυσσος στο Κυπριακό απλώς και μόνο για να κυβερνήσεις; Οι θέσεις του ΔΗΚΟ και του ΑΚΕΛ στο εθνικό ουδέποτε συνέκλιναν. Άρα γιατί θεωρούν ότι μια τέτοια συμμαχία μεταξύ τους είναι λιγότερο ανήθικη από την όποια κυβερνητική ανηθικότητα «πολεμούν»; Εφόσον οι θέσεις τους στο Κυπριακό παραμένουν εκ διαμέτρου αντίθετες και δεδομένου ότι ο κ. Παπαδόπουλος υποσχέθηκε ότι δεν θα αναιρέσει τους Κυπριανού και Παπαδόπουλο σε ποια αξιοπρέπεια του ΑΚΕΛ θα βρει αντίκρισμα αυτή η υπόσχεση του ΔΗΚΟ; Ή μήπως η αλλαγή που αμφότεροι επιδιώκουν είναι να ζήσουμε ξανά το μέγα ιστορικό λάθος της ανορθόδοξης συνεργασίας τους που οδήγησε στο ναυάγιο του Σχεδίου Ανάν, τη μοναδική ευκαιρία των τελευταίων χρόνων για επίλυση του Κυπριακού;

Είναι πολύ απλοϊκό να περιορίζουμε τις ευθύνες για το αδιέξοδο του εθνικού μας θέματος στην παρούσα κυβέρνηση και πολύ βολικό για τους αντιπολιτευόμενους να θεωρούν ότι με αυτόν τον τρόπο απαλλάσσονται από τις δικές τους ιστορικές ευθύνες. Και μια από αυτές τις ιστορικές ευθύνες είναι η συνεργασία του ΑΚΕΛ με ό,τι πιο ακραίο στο Κυπριακό και ό,τι πιο αντίθετο με αυτά που εκείνο διακήρυττε, απλώς και μόνο για να μην κυβερνήσει η «κακή» δεξιά. Με αποτέλεσμα τη σταδιακή πορεία καθόδου προς τη διχοτόμηση. Και όσο για το ΔΗΚΟ το μόνο περιεχόμενο της αλλαγής που είχε, κάθε φορά, να προτείνει ήταν ό,τι βόλευε την επιδίωξή του να κυβερνά ή να συγκυβερνά no matter what! Όταν λοιπόν μοναδικό κριτήριο συνεργασίας δύο κομμάτων είναι η αλλαγή ρόλων και καμία άλλη ουσιαστική αλλαγή βάσει κοινού οράματος, τότε για τον πολίτη, αυτό μόνο ως αναξιοπιστία και ανεντιμότητα, ερμηνεύεται. Διότι πραγματική αλλαγή θα ήταν να αναλάβει ο καθένας τις ιστορικές του ευθύνες που ήταν απόρροια αυτού του είδους των ευκαιριακών συνεργασιών και όχι να έχει το θράσος να μας τις ξανασερβίρει ως αξιόπιστη πολιτική πρόταση αλλαγής.

Με πιο απλά λόγια, ουσιαστική αλλαγή για τον σκεπτόμενο πολίτη θα ήταν το ΔΗΚΟ να έπαυε επιτέλους να ελίσσεται μόνο και μόνο για βρίσκεται στην εξουσία και το ΑΚΕΛ να έπαυε επιτέλους να επικαλείται ηθική ανωτερότητα την ίδια ώρα που προδίδει τις θέσεις του στο Κυπριακό φλερτάροντας με κόμματα που ανέκαθεν πολεμούσαν την ΔΔΟ και τροφοδοτούσαν τον ψευδοπατριωτισμό. Τέτοια πολιτικά παιχνίδια δεν πιστώνουν κανένα με ηθική υπεροχή. Αντιθέτως είναι εξίσου ανέντιμα, ανήθικα και αναξιόπιστα με ό,τι ήδη ζούμε.