Της Ελένης Ξένου
Ο κ. Αρέστη παραιτήθηκε γιατί δεν άντεξε τις αλλεπάλληλες προσβολές από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, η αντιπολίτευση άρπαξε την ευκαιρία να οργανώσει συλλαλητήρια διαμαρτυρίας και η κυβέρνηση εξακολουθεί να σουλατσάρει αμέριμνη απαξιώνοντας όχι μόνο τους θεσμούς, αλλά και τη νοημοσύνη μας. Τι ακριβώς συμβαίνει σ’ αυτό το έρμο το κράτος; Αυτό που συμβαίνει είναι χειρότερο και από την ίδια την οικονομική κρίση. Διότι, αν μη τι άλλο, η οικονομική κρίση μας έδωσε, έστω και για κάποιο χρονικό διάστημα, την ελπίδα πως ο πάτος στον οποίο φέραμε τον εαυτό μας, αποδεχόμενοι ανεπαρκείς πολιτικούς να χτίζουν καριέρες και επαύλεις πάνω στις πλάτες μας, θα μας ανάγκαζε να αναθεωρήσουμε τον τρόπο σκέψης μας και θα εξανάγκαζε ταυτόχρονα και τους εκάστοτε πολιτικάντηδες να αισθάνονται υπόλογοι απέναντι στο λαό, ώστε να μην εκφυλίζουν με την ίδια «ευκολία» τους θεσμούς προκειμένου να συντηρήσουν τη διαπλεκόμενη κομματοκρατία τους. Και όμως.
Το σήμερα τελικά αποδεικνύεται πολύ πιο τραγικό και από την τραγωδία που επικαλείται ο πρόεδρος της Δημοκρατίας προκειμένου να «σώσει» τον υπουργό του. Γιατί είναι τραγικό; Διότι αποδεικνύει μέσα από την αλαζονεία των κρατούντων και τον στρουθοκαμηλισμό των αντιπολιτευόμενων, πως αμφότεροι δεν έχουν καμία απολύτως διάθεση, ούτε και πρόθεση να μας απαλλάξουν από τη διαφθορά και τη διαπλοκή και να επαναφέρουν τους θεσμούς και τις αξίες εκεί όπου θα έπρεπε να είναι. Για τον απλούστατο λόγο πως δεν συμφέρει κανέναν τους να αλλάξει αυτό το σαθρό σύστημα αφού μια τέτοια αλλαγή θα τους ανάγκαζε να ασκήσουν την πολιτική με άλλους κανόνες (αυτούς της διαφάνειας, του δημόσιου συμφέροντος, της χρηστής διοίκησης, της μη διαπλοκής) και αυτοί οι κανόνες προφανώς θα τους έκαναν να αισθάνονται σαν ψάρια έξω από το νερό. Αυτή η διαπίστωση αφορά όλους όσοι περιφέρονται στα έδρανα της βουλής και στρογγυλοκάθονται στις καρέκλες της εξουσίας. Κανένας τους δεν είναι άμοιρος ευθυνών.
Η αντιπολίτευση που τώρα μας παριστάνει την οργισμένη και διοργανώνει πορείες τα ίδια ακριβώς έπραττε, όταν ενώπιόν της βρισκόταν το πόρισμα για το Μαρί. Άρα ποιον ακριβώς προσπαθεί να πείσει για το αγαθό των προθέσεών της; Και η κυβέρνηση η οποία ξεφτιλίζει καθημερινά τους θεσμούς, περιφέροντας την αλαζονεία της στα κανάλια, αποδεικνύει απροκάλυπτα πως το τελευταίο στη λίστα των προτεραιοτήτων της είναι η προάσπιση του δημόσιου συμφέροντος. Πού μας οδηγούν αυτές οι θλιβερές διαπιστώσεις; Στο προφανές, ότι δηλαδή τα πορίσματα και οι έρευνες δεν γίνονται για να χτυπήσουμε τη ρίζα του κακού αλλά για να ’χει ένα τσούρμο πολιτικάντηδων άλλοθι στο εκάστοτε «τέλειο» έγκλημα που διαπράττει. Και προκειμένου να μην αποκαλυφθεί αυτό το τέλειο έγκλημα οι εκάστοτε κρατούντες δεν έχουν καμία αιδώ να κόψουν και να ράψουν τα όποια πορίσματα στα μέτρα τους. Με αποτέλεσμα το εκάστοτε πόρισμα να μετατρέπεται σε εργαλείο επικοινωνιακών τεχνασμάτων, αντιπολιτευτικών μανούβρων, κυβερνητικών πιρουέτων και ανούσιων αντιπαραθέσεων.
Και ο βαθύτερος λόγος που συμβαίνουν όλα αυτά; Η ανυπαρξία πολιτικών που να διαθέτουν ποιότητα. Διότι όταν κάποιος διαθέτει ποιότητα δεν μπορεί να ανεχθεί όλη αυτή τη γελοιότητα και τον εκφυλισμό των θεσμών. Διαχωρίζει τη θέση του δημόσια χωρίς να μετρά το κομματικό κόστος και τάσσεται στο πλευρό των πολιτών. Δεν παραμένει καθισμένος στα έδρανα της Βουλής, παριστάνοντας την πάπια, ούτε και συνεχίζει να κάθεται αναπαυτικά στην όποια υπουργική καρέκλα, προσποιούμενος ότι δεν είναι στις αρμοδιότητές του να ξεκαθαρίσει τη θέση του. Αντ’ αυτού όλοι τους κρύβονται πίσω από τη θέση τους, την καρέκλα τους, την αδυναμία τους να τα βάλουν με τον πρόεδρο του κόμματος, τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, την αδυναμία τους να παραμερίσουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και να απεγκλωβιστούν από τη νοοτροπία της κομματοκρατίας. Και όσο για μας, τους κοινούς θνητούς ποιος μας λογαριάζει; Ποιος αισθάνεται πραγματικά υπόλογος σε μας; Προφανώς κανείς! Αυτή είναι η τραγωδία μας και όχι η… Ιφιγένεια του προέδρου.
