Της Ελένης Ξένου
Το πιο σοκαριστικό δεν είναι ότι βρέθηκε η σωρός του άτυχου μικρού κοριτσιού. Το πιο σοκαριστικό είναι το πώς μετέχουμε και συμμετέχουμε όλοι μας με τον άλφα ή βήτα τρόπο στον κανιβαλισμό του ανθρώπινου πόνου. Και αυτό ξεκινά από τους ιθύνοντες της Αστυνομίας μας, οι οποίοι δεν θεωρούν απαραίτητο να φιλτράρουν (μέσω ενός επικοινωνιολόγου αν μη τι άλλο), τις πληροφορίες που δίνουν προς τα έξω, και επεκτείνεται στα σαΐνια της δημοσιογραφίας, τα οποία προκειμένου να «πουλήσουν» το θέμα τους φροντίζουν να το διανθίσουν με όλες τις «φρικτές» λεπτομέρειες. Λες και η ενημέρωση χρειάζεται την πληροφορία σε ποια κατάσταση βρέθηκε το πτώμα του μικρού παιδιού για να αποκτήσει υπόσταση και ουσία. Και εν συνεχεία βέβαια, όλος αυτός ο κανιβαλισμός, είτε με την επίφαση της συμπόνιας, είτε για «να ’χουμε να λέμε» κάνει βόλτα στα σόσιαλ μήντια όπου ο καθένας φροντίζει να πει το μακρύ και το κοντό του πληκτρολογώντας τη «θλίψη», την «απαξίωση» του και όλη του την «ηλεκτρονική οργή» χωρίς τίποτα από όλα αυτά να μαρτυρεί κατά πόσο το εν λόγω φρικτό έγκλημα μας ανάγκασε να έρθουμε ή όχι αντιμέτωποι με κάποιες πολύ σοβαρές παθογένειες της κοινωνίας μας. Παθογένειες, οι οποίες στην προκειμένη περίπτωση εκδηλώθηκαν μεν από τους «υπεύθυνους» ζαπτιέδες μας, αλλά παράλληλα ξέβρασαν και την υποκρισία που μας διακατέχει σχετικά με το πώς πραγματικά αντιμετωπίζουμε τους ξένους που ζουν ανάμεσά μας. Και όταν λέω ξένους δεν εννοώ τους λεφτάδες επενδυτές τους οποίους άπαντες «προσκυνούν», αλλά τους οικονομικούς μετανάστες που άπαντες τους θεωρούμε (είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα) πολίτες δευτέρας κατηγορίας. Το θέμα δεν είναι λοιπόν κατά πόσο ένας ψυχοπαθής δολοφόνος θα τιμωρηθεί από τη δικαιοσύνη, αλλά πώς εμείς ως κοινωνία θα αντιληφθούμε μέσα από ένα τέτοιου μεγέθους αποτρόπαιο έγκλημα, τις παθογένειες που έχουν ριζώσει καλά στο πετσί μας και οι οποίες μας καθιστούν ανίκανους να γλυτώσουμε ακόμα και μικρά κοριτσάκια από τα χέρια τέτοιων ψυχοπαθητικών ατόμων. Έχει περάσει σχεδόν ένα δίμηνο ερευνών και καθημερινής «ενημέρωσης» της κάθε φρικτής λεπτομέρειας σχετικά με τους φόνους και τι ακριβώς έχει συμβεί επί της ουσίας; Με τα χίλια ζόρια αναγκάστηκε να παραιτηθεί ο αρμόδιος υπουργός όχι γιατί κατανόησε την ευθύνη του, αλλά για να μη χάσει κι άλλα ποσοστά το κυβερνών κόμμα εν όψει εκλογών. Ούτε καν με τα χίλια ζόρια δεν βγήκε η Αστυνομία να αναλάβει τις σοβαρότατες ευθύνες της, αλλά λίγο έλειψε να μας ζητήσει και τα ρέστα. Και τέλος φρόντισε ο ίδιος ο πρόεδρος μας να κλείσει τον κύκλο του παραλογισμού και της παθογένειάς μας με τη συγγνώμη του απέναντι στις οικογένειες των θυμάτων «έστω κι αν ήταν αλλοδαπές»! Έρχεται, λοιπόν, τώρα η ανάσυρση του πτώματος του μικρού κοριτσιού για να «πυροδοτήσει» έναν νέο αβάσταχτο κύκλο ελαφρότητας σε ό,τι αφορά τον χειρισμό αυτού του πολύ σοβαρού και τραγικού γεγονότος. Ο εκπρόσωπος Τύπου της Αστυνομίας μας αποκαλύπτει σε ποια κατάσταση βρέθηκε το πτώμα του μικρού κοριτσιού, ο διευθυντής της Πυροσβεστικής δηλώνει την ικανοποίησή του λέγοντας πως «δόξα τω Θεώ όλα πήγαν καλά» και οι δημοσιογράφοι αρπάζουν την ευκαιρία να μετατρέψουν την είδηση σε ριάλιτι σόου, τροφοδοτώντας τη νοσηρή περιέργεια του κόσμου, καταδεικνύοντας το πού δυστυχώς κατρακυλά το επίπεδο της δημοσιογραφίας μας. Γιατί είναι είδηση κύριοι συνάδελφοι το σε ποια κατάσταση βρέθηκε το πτώμα; Γιατί είναι είδηση το πώς ήταν τυλιγμένο και δεμένο; Γιατί όλα αυτά θεωρείτε πως προσθέτουν κάτι στην ενημέρωση του κόσμου; Προφανώς είναι πιο σημαντικό να «πουλήσει» το θέμα παρά να αγγίξουμε την ουσία. Και η ουσία είναι πως αυτό το έγκλημα εξακολουθεί να μας καθιστά σαν κοινωνία και σαν κράτος ένοχους απέναντι σε όλα τα θύματα, τα οποία δεν τα προστατεύσαμε όπως έπρεπε. Και δεν τα προστατεύσαμε, γιατί μέσα στην αμορφωσιά και τα φοβικά μας σύνδρομα τα θεωρούσαμε πολίτες δευτέρας κατηγορίας.
